بوتاکس در اوج هوشمندی می خواهد ما را گول بزند تا فکر کنیم که آنچه می بینیم باورپذیر نیست. نقاط ضعفی که در حقیقت اوج قدرت فیلم است. مثل دریاچه ی یخزده ای که تاب سنگینی پیکانی با سرنشین و در حال حرکت، مثل آسفالت خیابان را دارد اما آنقدر یخزدگی نازک است که می شود با چند ضربه لایه ی آن را شکست و جسدی را به آن سپرد. یخ ها حتی زیر پاهایشان، ترک هم نمی خورند و این دقیقا همان مرز بین واقعیت و رویاست که سازنده می خواهد تو را با خونسردی در آن تاب دهد. آن هم در نمایی دور که قاب ها در این فیلم کلا اعتقاد چندانی به نماهای نزدیک ندارند. همه جا سرد است اما در پوشش ها نشانی از سرمای زیر صفر نیست، نه دندانی به هم می خورد و نه دستی، دست دیگر را گرم می کند. همه از درون یخ زده اند از بس که به آرزوهای خود اندیشیده اند. شخصیت ها آنقدر مسخ هستند و آنقدر سردی زندگی را به جان خریده اند که حسی برای ابراز ندارند.
و... اما "تزریق بوتاکس" که حالا حکم واجبات را پیدا کرده همانطور که می دانیم و در فیلم هم به جا و به موقع به آن اشاره می شود، ترفندی است برای زیبایی و برای فرار از واقعیت گذر زمان. مرگ چند عصب تا ماهیچه ها را مختل و چروک ها را محو کند و چه عنوان مناسبی برای این فیلم که باید کُشت تا حقایق را پنهان کرد و به گونه ای جاودانه شد لااقل در ظاهر.
دو خواهر (اکرم و آذر) و یک برادر (عماد) که می شود حدس زد در زندگی مشکلات جدی تری هم از قبل دارند و فیلمساز ترجیح می دهد تا خودمان در خیال خود به تصویر بکشیم، با هم زندگی می کنند و حالا مدتی است که در خانه باغ دایی خود سکنا دارند. برادری یاغی، خواهر کوچکتر که در دل، رویاهای بزرگی دارد و حالا در یک مرکز زیبایی مشغول به کار است و با تزریق بوتاکس، با مرگ عصب ها و ماهیچه های صورت به جوانی، جاودانگی خیالی می بخشد و خواهر بزرگتر (اکرم) که برای خانواده در جایگاه یک ابزار مکانیکی بیشتر نیست. کسی که در تمام عمرش مجبور بوده دروغ های خانواده را بپذیرد و کم کم باور کند تا جایی که ملکه ذهنش شود( پارادوکس میان این دو خواهر، یکی زیبا و یکی نازیبا، یکی هوشیار و دیگری نامتعادل به روند قصه کمک بسیاری کرده و یا بهتر بگویم بستر روایت شده است) و حالا هم توهمی تازه از اینکه برادرش به یونان رفته تا از آنجا به آلمان برود و پناهنده شود. برادری که جلوی چشمانش کشته شد و خود او مقدمه ی مرگش را رقم زده است.
فیلم ریتم تندی ندارد اما با همین ریتم کند حتی یک لحظه تو را رها نمی کند و با پایان درستش موجب می شود تا از دیدن یک فیلم تلخ، هم لذت ببری و بعد از دیدن فیلم تا مدته به آن فکرکنی.
اینکه گفته شده بازی سوسن پرور در بوتاکس شبیه بازی "فرانسیس مک دورماند" است البته زیادی خوشبینانه به نظر می رسد، اما این دو بازیگر یقینا شباهت هایی به هم دارند. البته کلام درست تر اینکه سوسن پرور در نوع اکت بی شباهت به بازیگر بی نظیری چون مک دورمند نیست و این شباهت نشات گرفته از شخصیت این دو نیز می تواند باشد که هر دو در بازیگری بی نیازند. در نقش می جوشند و به ستاره شدن و ستاره بودن فکر نمی کنند. نگاهشان به زندگی و به بازیگری نگاه متفاوتی است.البته باز هم اشاره می کنم که مک دورماند همچنان دست نیافتنی است اما این موجب نمی شود تا بازی فوق العاده و به اندازه ی سوسن پروررا در بوتاکس تحسین نکنیم که چطور گاهی ما را هم گول زد تا بین واقعیت و خیال تردید کنیم.
بوتاکس نخستین فیلم بلند کاوه مظاهری محصول مشترک ۲۰۲۰ (میلادی) ایران و کانادا است که سوسن پرور، مهدخت مولایی، سروش سعیدی، مرتضی خانجانی و محسن کیانی بازیگران اصلی این فیلم هستند. گفتنی است که این فیلم در سی و هشتمین جشنواره فیلم تورین بعنوان بهترین فیلم انتخاب شد.
