مشتری از کار حجت (جواد عزتی) راضی نیست.ماشینش خوب صافکاری نشده.قرار بود بدون رنگ در بیاید...،.با فحاشی توی گوش حجت میزند و نه یکبار. اما حجت انگار در این دنیا نیست،عکس العملی ندارد. مسخ شده. گویی سیلی محکمتری از درون ویرانش کرده است.
پروانه حالا پیش حجت آمده. درست دم در صافکاری ایستاده و از اوکمک می خواهد.
فیلمی از پروانه زن هاشم (امیر آقایی) در فضای مجازی منتشر شده که او را در استخرنشان می دهد. هاشم، همان گنده لات و یکه بزن محل که برادر حجت هم هست. حجتی که از دایی اش، گنده لات دیروز و هاشم برادر شرخر امروز فاصله دارد و می خواهد آرام زندگی کند.
پیشنهاد حجت به پروانه این است که فرار کند، اما پروانه اصرار دارد که گناهی نکرده تا بخواهد بگریزد.
هاشم و مصیب و دار و دسته شان استخر را زیر رو می کنند، همه چیز را می شکنند و همه را میزنند. چطور در یک استخر زنانه کسی توانسته با خودش موبایل بیاورد و از ناموس مردم فیلم بگیرد؟ حجت با زور هاشم را از استخر بیرون می آورد.
هاشم به نظر آرامتر میرسد. حجت پشت فرمان است، هاشم کنار او نشسته و پروانه در صندلی عقب ماشین مدام از هاشم دلجویی می کند.
موبایل حجت زنگ میزند. حواسش به حرف زدن است که هاشم قفل فرمان را بر می دارد و با چند ضربه ی سنگین پروانه را می کشد...شاید در کمتر از سی ثانیه.
هاشم دستگیر می شود و پدر پروانه فقط به یک شرایط حاضرست از قصاص بگذرد. پیدا کردن کسی که از پروانه فیلم گرفته بود.
هاشم از حجت می خواهد تا آن شخص را پیدا کند و از اینجاست که قصه ی "شنای پروانه" شکل می گیرد و به جای یک فیلم صرفا فمنیستی شاهد فیلمی می شویم که درد بخشی از جامعه را فریاد میزند.
شنای پروانه یکی از بی نقص ترین فیلم هایی است که در سال های اخیر ساخته شده. فیلمی درست با تعریفی درست از فیلمسازی.
"محمد کارت" در مستند هم نشان داده بود که خوش فکر است، دغدغه دارد و در یک قاب می تواند چیزی هایی را بگنجاند که شاید از نگاه ما دور مانده است. کارت استاندارد فیلمسازی رابلد است و ناتوانی یک فیلم را به حساب "نگاهی متفاوت" نمی گذارد.، او این را در نخستین ساخته ی بلند سینمایی اش اثبات می کند. کارت معنی محتوا و فرم را می فهمد و به هر قیمتی تن به پایان های باز و بی هویت نمی دهد، پایان های باز از سر ناچاری.
شنای پروانه قصه دارد. کارگردان به قصه وفادار است و تصویر به هر دو. شنای پروانه ریتم دارد، شروع و پایان دارد، تعلیق دارد. قهرمان و ضد قهرمان دارد وموسیقی که در خدمت فیلم است .
شنای پروانه میزانسن درست دارد، فیلمبرداری خوب و بازی های درخشانی که ما را حتی در یک سکانس هم که شده با کارآکترها مانوس می کند.آدمهای تیپیکالی که شخصیت هم دارند.
حجت با بازی بسیار درخشان جواد عزتی (که یقینا بازیگر نقش اول مرد در شنای پروانه است) حتی یک لحظه ما را رها نمی کند و قهرمانی است که قرار نبوده فرشته باشد و برای همین دوستش داریم.او دانای کل نیست اما بیننده را با خود همراه می کند تا دوشادوش هم و از یک زاویه گره گشایی کنیم و به بطن ماجرا برویم ، بدون تاب خوردن در زمان گذشته و حال و آینده.
"امیر آقایی" نیز درنقش هاشم بازی خوبی دارد که گویش و گریم هم به او کمک بسیاری کرده اما یقینا نقش اول شنای پروانه نیست. نقش یکی که برایش سیمرغ بلورین گرفت و همه هم راضی هستیم هر چند که این سیمرغ شایسته ی جواد عزتی بود که در سی و هشتمین جشنواره ی فیلم فجر حق نقش آفرینی او ادا نشد و لااقل باید مثل فیلم "دارکوب"، شنای پروانه هم دو بازیگر نقش اول مرد میداشت.
بازی های دیگری هم در شنای پروانه مهجور ماندند، از جمله بازی خوب "مه لقا باقری" در نقش افسانه زن حجت که به واسطه ی اینکه بیرون از فیلم هم همسر جواد عزتی است می توانست باورپذیرتر نقشش را ایفا کند و بازی "ناهید مسلمی" درنقش مادر هاشم و حجت.
پیشنهاد می کنم تماشای این فیلم را از دست ندهید هر چند که باید شنای پروانه را در سینما ببینیم و کرونا این فرصت را محدود کرد.
«شنای پروانه» ساخته تحسین شده‌ی محمد کارت از فردا اکران آنلاین می‌شود
