پوران درخشنده در این یادداشت به بهانه فرا رسیدن سالروز درگذشت زنده یاد خسرو شکیبایی نوشته است:

هنر جایگاهی است که تبلور ارزش های آن در رابطه ای عمیق و تنگاتنگ با مردم صورت می‌گیرد و هنرمند در این کارزار وظیفه ای خطیر بر عهده دارد. هنر سینما و نقش ها و حرف‌ها و تصاویر آن در ارتباط با مردم و مخاطب معنا پیدا می کند و اگر آنها نباشند هنرمند هم نخواهد بود و برای بودن در کنار آنها و باور راز و رمزهای لایه های پنهان زندگی آنان باید در مسیر پر پیچ و خم حیات آنها گسیل شوی و باور کنی که چه می‌نویسی، بازی می کنی و به اجرا در می آوری .در این میان معدود هنرمندانی هستند که با مردم و آکنده از احساس و باور آنها زیستند و با مشکلات آنها قدم زدند و آن را به منصه ظهور رسانده اند.

یکی از این تک ستاره‌های درخشان خسرو شکیبایی است که به واقع پیش از اینکه بازیگر باشد انسانی قابل ستایش و احترام بود. رابطه حرفه ای من و شکیبایی از «رابطه» ای آغاز شد که شکیبایی با تمام وجود و تمام وقت خود و از زمان دریافت فیلمنامه تا پایان کار همراه من بود و حتی زمانهایی که من به او اطلاع نمی دادم خودش می آمد و در طول تحقیق سرسختانه پیگیر بود تا زبان اشاره و کنش های مرتبط با ناشنوایان را به خوبی بیاموزد و در طول تمرینات هم حضور فعال و متعهدانه داشت و به قدری عاشقانه دل به کار می سپرد که حیرت انگیز بود و بیش از ۶ ماه این اتفاقات رخ داد و تداوم داشت تا چگونگی برخورد و کنش و واکنش های یک معلم ناشنوایان را درک کند .

اینگونه بود که سینما را آموختیم و با آن زندگی و عبادت کردیم و به آنجا رسیدیم که نمی توان دروغ گفت و محبوب شد، نمی توان واقعیت ها را نگفت و در دلها ماند ، بلکه باید تمام اینها را فارغ از دغدغه های شهرت و مقام در برخورد مستقیم با مردم و در زیست صادقانه با آنها به دست آورد .احترام و تواضع از دیگر ویژگی ها و خصایص خسرو شکیبایی است که من در تجربه همکاری در «عبور از غبار» شاهد بودم که گرد و غبار تکبر هیچگاه بر منش او نمی نشیند و انسان بود و برای انسان های دیگر در هرجایگاهی احترام قائل بود و برای محبت هر کسی پاسخی داشت و تقدیر می کرد و هیچگاه برخلاف برخی ها از کسی بدگویی نکرد و مادامی که در این حرفه بود عاشقانه زیست و پیش از این که عاشق کار باشد به مردم عشق می‌ورزید و به آنها باور داشت و خود را از جنس آنها می‌دانست و باور مردم را باور خود می‌پنداشت و برای رسیدن به لایه های یک نقش در خیابان ها و بین آنها قدم می زد و با مشکلات و نکات بارز آن آشنا می شد تا نقش را در جامه ای باورپذیر و ملموس به مخاطبش ارائه کند. اینگونه بود که پس از سالهایی که جسم او از ما دور شده و رخ در نقاب خاک کشیده ، هنوز هم جایگاه و هنر او زنده است و هنردوستان نام نیک او را به خاطر دارند و من هم با تمام وجود به خسرو خوبان سینمای ایران احترام می گذارم و به او درود می‌فرستم.