نمایش موارد بر اساس برچسب: سیاه پوست

سی و یک نما – اعلام شده بود که مایک لی در تلاش است برای پروژه بعدی اش بودجه پیدا کند. اکنون به نظر می رسد که او بالاخره بودجه کافی برای ساخت فیلم جدیدش را پیدا کرده است.

سی و یک نما – ملوین ون پیبلز، کارگردان پیشگام سینمای سیاهپوستان و پدر ماریو ون پیبلز بازیگر و کارگردان، در سن در ۸۹ سالگی از دینا رفت.

فیلم «Sweet Sweetback» یک فیلم پیشگامانه در کارنامه ملوین ون پیبلز بود. ون پیبلز تهیه کنندگی مالی این فیلم را به صورت مستقل انجام داد و راه را برای یک اکوسیستم کامل از سینمای مستقل هموار کرد. از آنجا که او نمی توانست یک کمپین بازاریابی سنتی ایجاد کند، از آلبوم موسیقی متن فیلم برای اطلاعرسانی و تبلیغات فیلم کمک گرفت. از همه مهمتر اینکه او ثابت کرد که فیلمهای فیلمسازان سیاهپوست در مورد زندگی سیاهپوستان در آمریکا می تواند تلاشی سودآور باشد و انفجار «سینمای تجاری سیاهان» در دهه 1970 را پیش بینی کند.

ماریو ون پیبلز با انتشار بیانیه ای در مجموعه کرایتریون گفت: "پدر می دانست که تصاویر سیاه اهمیت دارد. اگر یک عکس بیانگر هزار کلمه باشد، ببینید ارزش یک فیلم چقدر است؟ ما می خواهیم موفقیت خودمان را به چشم ببینیم، بنابراین باید خودمان را آزاد ببینیم. رهایی واقعی به معنای تقلید از ذهنیت استعمارگر نیست. این به معنای قدردانی از قدرت، زیبایی و ارتباط متقابل همه مردم بود."

 فیلم سینمایی « Sweet Sweetback» این هفته در جشنواره فیلم نیویورک به مناسبت پنجاهمین سالگردش نمایش داده می شود. مجموعه کرایتریون از ملوین با این تعبیر یاد کرده است: "وی در کار بی نظیری که با نوآوری بی وقفه، کنجکاوی بی حد و مرز و همدلی معنوی متمایز و همراه بود، با فیلم ها، رمان ها، نمایشنامه ها و موسیقی اش، آثاری ماندگار در چشم انداز فرهنگی بین المللی به جا گذاشت."

از جمله کسانی که به ملوین ون پیبلز ادای احترام کردند، بری جنکینز کارگردان مشهور بود که نوشت: "او از هر ثانیه فریم لعنتی حداکثر استفاده را کرد و من آخرین باری که او را دیدم مربوط به سالها پیش بود، در آن شب چهره اش کاملاً درخشان و پرتلالو بود. او مردی کاملاً زنده بود."

وارینگتون هادلین، بنیانگذار بنیاد فیلمسازان سیاه گفت: "او به عنوان پدرخوانده سینمای سیاه، الهام بخش و تاثیرگذارترین فرد برای ادامه کار هنری و نژادی در جامعه ای بود که ما در آن متولد شده ایم. او به احتمال زیاد این شور و شوق را در زندگی بعدی اش نیز ادامه می دهد."

سی و یک نما - ووپی گلدبرگ در حال نوشتن یک فیلم ابرقهرمانی با محوریت زن مسن سیاهپوست است. او در این باره می گوید: "از زمان کودکی نسبت به ابرقهرمانان وسواس داشتم. آنها همیشه زمین را نجات می دهند. اما آیا می دانید واقعاً چه کسی قصد نجات زمین را دارد؟ زنان پیر سیاه پوست."

پانیذ اسماعیل لو / سی و یک نما - صبح دیروز و پس از آنکه باخت دونالد ترامپ در این رقابت تنگاتنگ مسجل شده بود و "نانسی پلوسی" رییس مجلس نمایندگان آمریکا، بایدن را "رییس جمهور منتخب" معرفی کرد، "وان جونز" مشاور "باراک اوباما" رییس جمهور سابق آمریکا و مجری/مهمان شبکه CNN در پوشش زنده ی ماراتون گونه ی انتخابات 2020 آمریکا در حالی که اشک میریخت گفت:

ناصر یاخچی بیگلو- انسانها همیشه به دنبال ارضای حس برتری خود هستند و یکی از راههای ارضای این احساس، تعلق نژادی است.

اما تمدن و قانون ایجاد شده تا این احساسات کنترل شوند، نه اینکه عامل قانون مسبب نژادپرستی باشد.....
دیترویت به کارگردانی کاترین بیگلو فیلمی است که چنین معضلی را به خوبی به تصویر می کشد و بهتر است ببینیم.
این فیلم در سال ۲۰۱۷ ساخته شده و به واقعه شورش سیاه پوستان شهر دیترویت علیه بدرفتاری پلیس می پردازد و از بازیگران آن می توان به جانبویگا و ویلپولتر اشاره کرد.

معرفی کوتاه و بدون اسپویل از فیلم را در زیر بخوانید

سال ۱۹۶۷ شورشی در شهر دیترویت اتفاق می‌افتد که شروع آن به دلیل بدرفتاری پلیس با سیاه پوستان بوده است......
فیلم شروع آرامی دارد، نگاهی به آنچه که اتفاق افتاده و کمی بعد به اوج می رسد و البته در اواخر فیلم این اوج دوباره فروکش میکند.
انتخاب دوربین مستندوار برای فیلم مناسب است. هم به خاطر موضوع فیلم و هم به دلیل واقعی بودن اطلاعات. بازی ها و کارگردانی نیز بسیار خوب و یکدست هستند.
تلاش کاترین بیگلو برای به تصویر کشیدن دیدگاههای نژادپرستی قابل ستایش است، با پیش کشیدن حضور دو دختر سفید پوست در میان سیاه پوستان و تاثیری که اتفاقات آن شب بر ادامه ی زندگی «لری» قهرمان فیلم میگذارد.
البته فیلمنامه در پرداخت به جزئیات و شخصیت پردازی ضعیف عمل کرده است که قسمتی از آن به دلیل حادثه محور بودن فیلم است. اما بالا بودن اطلاعاتی که فیلم قصد دارد در تایم محدود به مخاطب بدهد این ایراد را بیشتر به رخ می کشد. که شاید اگر فیلم در انتخاب نوع روایت خود بهتر عمل می کرد، یا نمی خواست واقعیت کامل و دقیقی را بدهد، می توانست اثر ماندگاری باشد.

در یک جمع بندی «دیترویت» فیلم بسیار خوب و دغدغه مندی است که بر اساس تجربیات و خاطرات برخی حاضران در حادثه ساخته شده است. که مطمئنا ارزش دیدن را دارد و هیجان لازم را نیز به مخاطبین القا می کند و هم حرفی برای گفتن دارد.