چیزی که در این بحث جالب است، انتقاد تارانتینو از فیلم های فرانسوا تروفو است:

«تریلرهای [شابرول] به‌شدت بهتر از فیلم‌های وحشتناک تروفو-هیچکاک هستند، به نظر من فیلم‌های تروفو افتضاح هستند. به هر حال من زیاد طرفدار تروفو نیستم. استثناهایی وجود دارد که اصلی‌ترین آنها «داستان ادل اچ» است، اما در بیشتر موارد، من درباره تروفو احساسی همانند اد وود دارم. فکر می کنم او یک آماتور بسیار پرشور و سرهم بندی کننده است.»

مقایسه تروفو با اد وود توسط تارانتینو یک نظر است. آن تیرهایی که در رمان «روزی روزگاری در هالیوود» به سمت تروفو شلیک شده، احتمالاً نظرات خود تارانتینو درباره فیلمساز افسانه‌ای فرانسوی بوده است. در اینجا گزیده‌ای از رمان را می آوریم که در آن تارانتینو در مورد بی‌اعتنایی به تروفو از زبان شخصیت کلیف بوث توضیح می‌دهد:

«او دو بار تروفو را امتحان کرده، اما هر دو بار پاسخی دریافت نکرده است. نه به این دلیل که فیلم های او خسته کننده بودند (البته بودند)، اما این تنها دلیل پاسخ ندادن کلیف به تروفو نبود. دو فیلم اولی که او تماشا کرد جذبش نکرد. اولین فیلم، "۴۰۰ ضربه" دلسردش کرد. او واقعاً نمی‌دانست چرا آن پسر کوچولو نیمی از کارهایی تروفو را در فیلم انجام داده است. و همینطور او فکر می‌کرد که دوپ‌های موپی در «ژول و ژیم» یک کشش دادن اضافی بوده است.»

این اظهار نظرها کمی عجیب به نظر می رسد شاید طرفدار «ژول و ژیم» باشید یا نباشید، اما زیر سوال بردن «۴۰۰ ضربه» کمی توهین آمیز به نظر می رسد. این فیلم یکی از بهترین فیلم های ساخته شده است. درست است که تروفو در کارنامه کاری‌اش اشتباهات زیادی داشته است، اما فیلمهای «۴۰۰ ضربه»، «به پیانیست شلیک کن»، «روز به جای شب» و «کودک وحشی» دیدنی و قابل قبول هستند. به همین دلیل مقایسه کردن تروفو با اد وود کمی بی انصافی است.

اد وود به طرزی غم‌انگیزی در اواخر دهه ۱۹۸۰ پس از مرگ به دلیل این که فیلمش، یعنی «نقشهٔ ۹ از فضای خارج»، بدترین فیلم همه تاریخ لقب گرفت، به شهرتی افسانه‌ای رسید. وود که در سال ۱۹۲۴ در پاکیپسی، نیویورک به دنیا آمده بود، همهٔ عمر خود را در هالیوود زندگی کرد به این امید که اورسن ولز بعدی شود، ولی هرگز حتی قدری هم به او نزدیک نشد.

وی توسط عده‌ای از منتقدین به عنوان «بدترین کارگردان تاریخ» شناخته شده‌است. به همین مناسبت جایزهٔ بوقلمون طلایی توسط دو تن از منتقدین دو سال پس از مرگ وی به وی تعلق گرفت که در شهرت او نقش به سزایی ایفا کرد.