به گزارش سی و یک نما به نقل از ددلاین، در حالی که انتخاب گروه بازیگرانی جوان در این حد از شهرت کمتر می‌تواند ممکن شود، همه این گروه، بازیگران فیلمی خواهند بود که درباره جنگ ویتنام ساخته می‌شود. گفته شده انتخاب بازیگران هنوز به پایان نرسیده است.
روپرت سندرز این فیلم را با اقتباس از مجموعه داستان‌هایی از تیم اوبراین درباره سربازان جوان و تجربیاتشان در جنگ ویتنام می‌سازد. سندرز پیشتر فیلم «سفید برفی و شکارچی» را کارگردانی کرده بود.
نوشتن فیلمنامه اقتباسی این فیلم بر عهده اسکات بی. اسمیت نامزد اسکار است.
فیلمبرداری این فیلم قرار است اوایل سال ۲۰۲۱ در تایلند انجام شود. تام هاردی با کمپانی «هاردی سان اند بی کر» از تهیه‌کنندگان فیلم خواهد بود.
اوبراین که از فینالیست‌های جایزه پولیتر بوده در اواخز دهه ۱۹۶۰ در جنگ ویتنام خدمت کرده بود و تجارب خود از این دوره را در «چیزهایی که با خود بردند» تصویر کرده است. این کتاب از کتاب‌های جنبی مدرسه‌های متوسطه و دبیرستان‌های آمریکا است.
داستان فیلم درباره مردان جوان گروه «آلفا کمپانی» است؛ گروهی از سربازانی که در طول جنگ در میدان نبرد زمینی جنگیدند. آنها از یک دهکده به دهکده دیگر و در میان هرج و مرج و سردرگمی جلو می‌رفتند و تلاش داشتند تا در هزارتویی روحی، جسمی و عاطفی از پا نیفتند و برای بقای عقلانیت، بی‌گناهی و بقای یکدیگر مبارزه کنند.
این کتاب سال ۱۹۹۰ برنده جایزه حلقه منتقدان کتاب ملی آمریکا شد و از سوی نیویورک تایمز کتاب قرن خوانده شد. این اثر همچنین جایزه‌ی بهترین کتاب خارجی فرانسه در سال ۱۹۹۰ را به دست آورد.
داستان‌های این کتاب پیشتر روی صحنه نمایش هم رفته و سال ۱۹۹۸ در فیلمی به نام «دلدار یک سرباز» با بازی کیفر ساترلند هم تصویر شده است.
می توانید کتاب صوتی این اثر را در ایران صدا با صدای دلنشین آرمان ضیایی مهر بشنوید.
این داستان، روایتی از جنگ است و در آن، واقعیت و خیال با هم پیوند می‌خورد و تصویری کلی از واقعیت جنگ را نشان می‌دهد.
ستوان یکم «جیمی کراس» با خود نامه‌هایی حمل می‌کند از دختری به نام مارتا، دانشجوی سال سوم کالج ماونت سیبسچن. این نامه‌ها عاشقانه نیستند، ولی ستوان کراس امیدوار است و نامه‌ها را در ته کوله‌پشتی‌اش نگهداری می‌کند.
او عصرها، پس از راهپیمایی روزانه و کندن سنگر، دست‌هایش را می‌شوید، نامه‌ها را می‌خواند و آخرین ساعت روشنایی را به خیال‌پردازی می‌گذراند. در این نامه‌ها، از عشق خبری نیست و لحن آنها دوستانه است.
«تیم اوبراین» خود از سربازان آمریکایی حاضر در جنگ ویتنام بود. او این کتاب را براساس مشاهداتش در ویتنام نوشته و در آن، ضرباهنگ‌های جنگ را به نحوی تصویر کرده که توانسته است این اثر را در صدر فهرست بهترین آثار جنگ قرار دهد. روایت در این کتاب، در مسیری دایره‌وار می‌چرخد و بازگویی رویدادها، رقص خاطره را در ذهن خواننده شکل می‌دهد.
تیم اوبراین به‌سبب نوشتن این کتاب، در سال ۲۰۱۳ برنده‌ی جایزه‌ی پریتزکر (جایزه‌ی برترین آثار ادبیات جنگ) شد.
