بی خانمانی در ایران مفهومی متفاوت با غرب دارد و پروسه‌ای است که یک شبه اتفاق نمی‌افتد، اما به نظر می‌رسد مرز بین یک زندگی معمولی تا بی‌خانمان شدن در بستر این فیلم به اندازه‌ای باریک و ناخوشایند است که فیلمی چون «رزی» به کارگردانی "پدی بریسناچ" Paddy Breathnach بی‌هیچ صحنه‌ی سکسی و یا خشنی دارای رده‌بندی سنی است.

رزی (سارا گرین) و پارتنرش ژان پل (در طول فیلم ازاینکه رزی به عنوان سرپرست خانواده خود را معرفی می‌کند متوجه می‌شویم که این زوج چهارده سال است به طور غیر رسمی زن و شوهر هستند) صاحب چهار فرزند هستند و حالا صاحبخانه، منزل اجاره‌ای آنها در "دوبلین" را فروخته و یک خانواده‌ی شش نفره را در آستانه‌ی بی‌خانمانی قرار داده‌است. اتفاقی که رزی با تمام نیرو می‌خواهد مانع آن شود.

در طول فیلم از همان سکانس‌های اول انگار همراه تصویربردار، دوربین را روی دست گرفته‌ایم و حتی نفس‌های رزی را هم می‌توانیم بشمریم. بچه‌ها در اتاقک ماشین، بین خرده‌ریزها به هم فشرده شدند. چقدر بچه؟!! سکانس ابتدایی بی‌شباهت با فیلم دهلیز شعیبی نیست. باز هم پسر بچه‌ای که سوال‌های بی‌پاسخش را با انگشت روی شیشه‌ی بخار گرفته ماشین نقاشی می‌کند و...

صدای زنی که با موبایل حرف می‌زند

"رزی" مرتب کاغذش را زیر و رو می‌کند و روی شماره تلفن‌هایی که در لیست دارد خط می‌کشد و تماس می گیرد: " ما یک خانواده شش نفری هستیم، شما برای چند شب اتاقی دارید که در اختیار ما بگذارید؟... برای یک شب هم اتاق ندارید؟"
مرحله‌ی قبل از بی خانمانی انگار درقانون دوبلین شمالی انگلیس به گونه‌ای است که به عنوان یک شهروند از کارت اعتباری خاصی برای اقامت رایگان در هتل‌های مخصوص عمومی (به طور موقت) می‌شود استفاده کرد و رزی مدام با این هتل‌ها تماس می‌گیرد و پر بودن جاها نشان می‌دهد که امثال رزی کم نیستند.

ما در این فیلم دو شب بیشتر از زندگی این خانواده را نمی‌بینیم. شبی که بالاخره آن‌ها جایی برای ماندن در هتل رایگان می‌یابند و شبی که انگار قرار نیست به پایان برسد.
یک دختر سیزده ساله با شرایط روحی نوجوانی‌اش، پسری هشت ساله که نیازهای خاص عاطفی خود را دارد، دختر کوچکی که اولین سال ورود به زندگی اجتماعی را با مدرسه تجربه می‌کند و دختر چهارساله‌ای که مدام نگران عروسکش است و حالا آن‌ها در شرایطی قرار گرفته‌اند که درکی از آن ندارند و ژان پل پدرشان نیز که در آشپزخانه‌ی یک رستوران کار می‌کند، تمام بار این دوران سخت را ناخواسته به دوش رزی انداخته تا جایی که بیننده حس می‌کند ژان پل هم یکی از بچه‌های رزی است.

اینکه فیلم رزی در فستیوال‌های متعددی از جمله مونترال مطرح شده وهمچنین رتبه خوب 7 از 10 سایت IMDB را هم به خود اختصاص داده شاید به دلیل نگاه معترض، بازی‌های خوب و روابط عاطفی است که می‌شود با آن ارتباط گرفت، درست مثل فرمی که محتوایی در ساختارش نداشته باشد. اما اینکه چقدر می‌شود گفت که فیلم خوبی است حتما به سلیقه‌ی شخصی مخاطب برمی‌گردد.

فیلمی که با دیدن پایان سردرگم و منفعل آن با خود فکر می‌کنیم که شاید شاهد یک سریال بوده‌ایم و باید دوباره روی دکمه شروع کلیک کنیم و باقیِ آن را ببینیم، بخصوص که زمان فیلم هم فقط یک ساعت و بیست و سه دقیقه است.