اگر فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" از سوی اکادمی اسکار در لیست فیلم های منتخب بخش خارجی زیان در رقابت 2019 قرار بگیرد و نماینده ایران باشد، یقینا فیلم داگمن (در کنار فیلم های "دختر" و "دزدان فروشگاه" ) که به عنوان نماینده کشور ایتالیا به آکادمی اسکار معرفی شده است از رقبای سر سخت اوست، فیلمی که در جشنواره کن امسال مورد تحسین قرار گرفته و "مارچلو فونته" بازیگر نقش اول آن توانسته به عنوان بهترین بازیگر فستیوال کن 2018 معرفی شود.
مارچلو( مارچه)، مرد آرام این دهکده کوچک در حومه رم که نمی تواند از شغلش، در امد قابل توجهی داشته باشد و به رویاهای دخترش جامه ی عمل بپوشاند، از طریق خرده فروشی مواد مخدر کسب درامد می کند و با خشن ترین مرد دهکده دوستی نزدیکی دارد. مردی که انگار مکمل اوست. خشن ، درشت هیکل و شکست ناپذیر. یک زورگو به نام "سیمونه" ، کشتی گیر سابق که به ورطه نابودی و اعتیاد کشیده شده است . سیمونه در حقیقت تهدیدی برای او و همه اهالی محله است ولی انگار از نظر مارچه حکم یکی از سگ های درشت هیکلش را دارد و می شود روزی او را هم رام و تربیت کرد.
با نگاهی به سکانس های اول فیلم میشود فهمید که رفتار مارچه با سگ‌ها کاملا مانند رفتارش با سیمونه است. در برابر پرخاش‌هایش واکنشی خونسرد نشان می‌دهد وبا ملایمت خشونت آنها را تحمل می کتد، البته با این تفاوت که نه او و نه اهالی دهکده از عهده سیمونه بر نمی آیند.
گر چه مارچلو از سیمونه بسیار آسیب می بیند اما تمایلی به حذف او از زندگی اش ندارد تا جایی که وقتی مردم و یا سردسته ی موادفروش های شهر ، سیمونه را به گلوله می بندند، مارچلو او را از مرگ نجات می دهد.
اما انگار هر چه مارچه به سیمونه بیشتر محبت می کند (بر عکس سگ ها) ، او بیشتر در آزارش تهییج می شود تا جایی که از طریق مغازه ی او به مغازه همسایه اش که صمیمی ترین هم محلی مارچه است، دستبرد میزند. اما مارچلو با شهادت ندادن برعلیه سیمونه به یک سال زندان محکوم می شود. زندانی که فقط حضور و خروجش را از آنجا می بینیم اما با همین دو سکانس، معلوم است که روزهای سختی گذرانده و حالا که آزاد شده ، تنها امیدش این است که سیمونه سهم او را از دزدی بدهد تا با دخترش به رویاهایش برسد چرا که دیگر هیچکس در دهکده او را تحویل نمی گیرد و دیگر خبری از بازی فوتبال با هم محله ای ها نیست.
در عوض سیمونه تحقیرش می کند و پولش را نمی دهد و ما برای اولین بار شاهد خشونت مارچلو هستیم. وقتی با دیلم به موتوسیکلت سیمونه آسیب میزند و در قبال این کارش، تاوان سختی هم می پردازد و به قصد کشت کتک می خورد و صورتش خرد می شود.
او حالا واقعیت را فهمیده است: " سگی وحشی که تربیت پذیر نیست یا باید در قفس بیافتد ، یا زنجیر شود و یا اینکه بمیرد...
ماتئو گارونه Matteo Garrone، کارگردان ایتالیایی این فیلم ، تاکنون دو بار برنده جایزه بزرگ جشنواره کن شده است؛ بار اول در سال ۲۰۰۸ برای فیلم «گوموراGomorrah» و بار دوم در سال ۲۰۱۲ برای فیلم «واقعیتReality ».
و حالا در داگ من Dog Man، به عنوان چهارمین فیلمش، به برداشتی آزاد از یک داستان واقعی از رویدادی وحشیانه در حومه رم پرداخته است که در دهه ۸۰ در ایتالیا اتفاق افتاده است.
و "گارونه" در این فیلم خوش ساخت با انتخاب و طراحی پوسترش نشان داده که تصمیم گرفته که" پایان فیلم" را در ابتدای آن به تماشاگر بنمایاند تا مخاطب بتواند با آگاهی کامل از سرنوشت شخصیت اول فیلمش؛ لا یه های پنهان Dog Man را موشکافانه ببیند
پ.ن:ترجمه نام فیلم به "مرد سگی"چندان مناسب به نظر نمی رسد و به همین دلیل از اسم اصلی فیلم در این یادداشت وام گرفته شده است و شاید اسامی چون "نگهدارنده سگ" یا "سگ باز" به ترجمه نزدیک تر باشد و دست آخر مثل "سوپر من" یا "بتمن" و حتی" بردمن" بهتر است به صورت یک اسم خاص " داگ من" از آن یاد کنیم.
