تشریفات ساده محصول سال 1994 ایتالیا داستان اوﻧﻮف (ژراردو ﭘـﺎردو) ﻧﻮﻳﺴـﻨﺪه ﻣﺸـﻬﻮرى اﺳﺖ ﻛـﻪﺣﺎﻻ در ﻳﻚ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده، او ﺑﻪ ﻗﺘﻠﻰ ﻣﺘﻬﻢ اﺳﺖﻛﻪ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤـﻰآورد و ﺑﺎزﭘﺮس (روﻣﻦ ﭘـﻮﻻﻧﺴﻜـﻰ) ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﻨـﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎﺑﺪ.
ﺑﻪ رﻏﻢ ﺷـﻨﺎﺳﻪ اى ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻓﻴـﻠﻢ درﺑﺎﻻ آﻣﺪه اﺳﺖ اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﻨﺎﻳﻰ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪزﻧﺪﮔﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﻰ ﭘﺮدازد. در اﻳﻦ ﺟﺎ ﻫﺮ دو ﭘﺮﺳﻮﻧﺎژ اﺻﻠﻰ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺑﺎزى ﻣﻰ.ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از آن دو ﻣﻰ دﻫﻴﻢ و ﻓﻘﻂ در ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ آﺧﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﺎﻃﺐ رودﺳﺖ ﺧﻮرده.اﻳﻢ و ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻳﻜـﻰ از ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎى ﺗـﻜﺎن دﻫﻨﺪه ﺗﺎرﻳﺦﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺟﺰء دﻏﺪﻏﻪﻫﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ذﻫﻦ آدﻣﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎزان را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده و دﺳﺘـﺎوﻳﺰى ﺑﻮده ﺑﺮاى ﺳـﺎﺧﺘﻦ اﺛﺮى ﻛـﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳـﻠﻴﻘﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﻪ ﺧـﻮد ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ. ﻓﻴﻠﻢ «ﺗﺸﺮﻳـﻔﺎت ﺳﺎده» ﺟﻮزﭘـﻪ ﺗﻮرﻧﺎﺗﻮره ﻳـﻜﻰ از ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧـﻪ ﻫﺎﻳﻰ اﺳـﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮان ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎﺧﺼﻪ آن را وﻓﺎدارى ﺑﻪ ﺑﺎورﻫـﺎى ﻣﺎ از زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ داﻧﺴﺖ. ﺑﺎورﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﮔﺎه در ﻛﺘﺐ ﻣﻘﺪﺳﻤﺎن ﺧﻮاﻧﺪه اﻳﻢ، ﮔﺎه از رواﻳﺖﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎور دارﻳﻢ و ﮔﺎه از اﺗﻔﺎقﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺎ رخ ﻣﻰ دﻫﺪ. ﻣﺎ دراﻳـﻦ ﻓﻴـﻠﻢ ﺑـﺎ ﻣﺴـﻴـﺮ ﺑﺮزخ آﺷﻨﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﻢ، ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴـﺎن ﻣﺮگ و زﻧـﺪﮔﻰ، ﺑـﺎ ﺗـﺮس و دﻟﻬـﺮه اى ﻛﻪ ﻃـﻰ اﻳﻦ ﻫﺠﺮت ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﻣﺎ را درﺑـﺮ ﻣﻰ ﮔﻴـﺮد و اﻳﻦ آراﻣـﺸﻰ ﻛـﻪ رﻓـﺘـﻪ رﻓﺘـﻪ از ﻗﺒﻮل ﺣـﻘﻴﻘﺖ ﻣـﺮگ ﺑﻪ آن ﻣﻰ رﺳﻴﻢ. ﻳﻜـﻰ از ﺑﺮﺟﺴـﺘﻪ ﺗﺮﻳـﻦ ﻧـﻜــﺎﺗـﻰ ﻛــﻪ در اﻳـﻦ اﺛــﺮ ﮔﻨـﺠﺎﻧـﺪه ﺷﺪه ﻓـﺮاﻣﻮﺷﻰاﺳـﺖ ﻛﻪ ﺣـﺪﻓﺎﺻـﻞ ﺑﻴـﻦ زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮگ ﻗﺮار دارد:زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻮﺗﺎه ﻗﺒﻞ از ﺑﺮزخ.
ﺗﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎرﻫﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻛـﺴﺎﻧـﻰ ﻛـﻪ ﻣﺮگ را ﺑـﺮاى ﭼـﻨﺪ ﺛـﺎﻧﻴـﻪ ﻳﺎ ﺷـﺎﻳﺪ ﭼـﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده و دوﺑﺎره ﺑـﻪ زﻧﺪﮔـﻰ ﺑـﺮﮔﺸـﺘـﻪ اﻧﺪ. اﻛﺜـﺮ آﻧﻬﺎ ﻫـﻴﭻ ﺧﺎﻃـﺮه اى از آن ﻟﺤﻈـﺎت ﻧﺪارﻧﺪ و ﻫـﻴﭻ ﺗﺼﻮﻳﺮى را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻰ آورﻧﺪ، ﻣﻌﺪود ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ادﻋﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻴﺰى دﻳﺪه ﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪه ا ﻧﺪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﻘﻴـﻘﺖ ﻧﺪارد ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧـﻪ ﻛﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﻣـﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻴﺰى ﺑـﻌﺪ از ﺻﺪاى ﺷﻠﻴﻚ را ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻰ آورد.
در ﺗﺸـﺮﻳﻔـﺎت ﺳﺎده ﺑﺎزﭘـﺮﺳﻰ را ﻣـﻰ.ﺑﻴﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ ﻣﺤﺎﻛـﻤﻪ ﻣﻰ ﻛـﻨﺪ، ﭘـﺮﺧﺎش ﻣـﻰﻛﻨﺪ، ﺗـﻨﺒـﻴﻪ ﻣـﻰ.ﻛﻨـﺪ اﻣﺎ دﻟﺴـﻮز اﺳـﺖ. او ﺑﺮاى ﻣـﺎ ﺗﺼـﻮﻳﺮ «ژاور» ﺑـﻴﻨـﻮاﻳـﺎن را ﻣﺠـﺴﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻌﻠﻤﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫـﺪ ﺷﺎﮔﺮدش را ﻣﻮاﺧﺬه ﻛـﻨﺪ اﻣﺎ دوﺳﺘﺶ دارد، ﻣﻰ ﺷـﻨﺎﺳﺪش و ﻧﮕـﺮان آﻳﻨﺪه او اﺳﺖ. ﺷـﺎﻳﺪ او ﻓﺮﺷﺘـﻪ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ راه را ﺑﺮاى ﮔﺬر از ﺷﺎﻫﺮاه ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻤﻮار ﻛـﻨﺪ. ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ در اﻳـﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﺘﻬﻤﻰ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺮدرﮔﻢ اﺳﺖ. او ﻣﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺮم اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻤﻰ داﻧـﺪ ﭼﺮا؟ او ﻣﻰ داﻧﺪ ﮔﻨـﺎﻫﻰ ﻛﺮده، ﻗﺘﻠـﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه، ﺣﺘﻰ ﻣـﻰ داﻧﺪ ﻣﻘﺘﻮل ﺧﻴﻠـﻰ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮده اﻣﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﻣـﻘﺘﻮل ﻛﻴﺴﺖ و ﭼﻪ اﻧﮕـﻴﺰها ئى او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر واداﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻳﻜﻰ دﻳـﮕﺮ از زﻳﺮﻛﻰﻫﺎى ﻓﻴـﻠﻤﻨﺎﻣﻪ، اﻧـﺘﺨﺎب ﺷﻐﻞ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﺑﺮاى ﻣﺘﻬﻢ اﺳﺖ ﭼﺮا ﻛﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧـﻮﻳـﺴـﻨـﺪه اى اﺳـﺖ ﻛـﻪ زﻧـﺪﮔـﻰ ﺧـﻮد را ﻣـﻰ.ﻧﻮﻳـﺴـﺪ. ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اى ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻰ در ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺷـﺪه زﻣﺎﻧـﻰ ﺣﺪﻳـﺚ زﻧـﺪﮔﻰ را ﺑـﺎور ﻣﻰ ﻛـﻨـﺪ ﻛﻪ دﻳـﮕـﺮ ﺟﻮﻫﺮى در ﻗﻠﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه. ﺳﻜﺎﻧﺲ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اى ﻛﻪ اوﻧﻮف ﻳﻜـﻰ ﻳﻜﻰ ﻗﻠـﻢ ﻫﺎ را اﻣﺘﺤـﺎن ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻫﻴـﭻ ﻳﻚ ﻧﻤـﻰﻧﻮﻳﺴـﻨﺪ و او ﺑﺎ اﺣـﺘﻴﺎط آﺧﺮﻳـﻦ ﻗﻠﻢ را ﺑـﺮﻣﻰ.دارد، ﻗﻠـﻤﻰ ﺳﻴﺎه ﻛـﻪ اﺷﺎره اى اﺳﺖ ﺑﻪ آﺧـﺮﻳﻦ ﺗﺼﻤـﻴﻢ او در زﻧﺪﮔـﻰ ﻛﻪ آن ﻫـﻢ ﻧﻤـﻰ ﻧﻮﻳـﺴﺪ و ﻓـﻘﻂ ﻛـﺎﻏﺬش را ﭘـﺎره ﻣﻰﻛﻨـﺪ.
ﺗﺸﺮﻳﻔـﺎت ﺳﺎده را ﺑﻪ ﺳﺨـﺘﻰ ﻣﻰ ﺗﻮان در ژاﻧـﺮ ﺧﺎﺻـﻰ ﻗﺮار داد. اﻳﻦ ﻓﻴـﻠﻢ ﻧﻪ در ژاﻧـﺮ ﭘﻠﻴﺴـﻰ- ﺟﻨﺎﻳﻰ ﺟﺎﻳﻰ دارد و ﻧﻪ ﻳﻚ ﺗﺮﻳﻠﺮماورائی اﺳﺖ، ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻮررﺋﺎل ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. اﻳﻦ ﻓـﻴﻠـﻢ ﻳﻚ ﻛﺎر ﻛـﺎﻣﻼً ﻋـﺮﻓﺎﻧـﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟـﺎﻳﮕـﺎه ﺧﺎص ﺧﻮدش را دارد و ﻗﺮار دادن آن در ﻫﺮ ژاﻧﺮى وﺳﻮاس ﺧﺎص ﺧﻮدش را ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ. ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﻰ ﻧﻈﻴﺮ «روح»، «ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن»، «روﻳﺎﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ.آﻳﻨﺪ» و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﻴﻠﻤﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ژاﻧﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه «درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺸﺖ» ﭼﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت دراﻣﺎﺗﻴﻚ و ﻳﺎ ﮔﺎﻫًﺎ ﻛﻤﺪى ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺎ را ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻰ.ﻛﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ در ﺻﻮرﺗﻰ ﻛﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺳﺎده و ﻧﺴﺨﻪ کپی ﺷﺪه اﻣﺎ اﺳﺘﺎداﻧـﻪ آن ﻳﻌﻨﻰ «دﻳـﮕﺮان» ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺑﻠﻜﻪ ذﻫـﻦ ﻣﺎن را ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و اﻳﻦ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺪﻓﻰ ﻣﻄـﻠﻮب و آرﻣﺎﻧﮕﺮا ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎز ﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﻧﻮﺷﺘﻰ از ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺳﺎده ﻳﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﭼﻴﺰى از ارزشﻫﺎى اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻛﻢ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﺘﻮان از ﻳﻚ اﻳﺪه اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺖ و ﻛﺎرى ﺑﻪ ﻫﻤﺎن زﻳـﺒﺎﻳﻰ و ﺷﺎﻳﺪ از ﺧﻴﻠﻰ ﺟـﻬﺎت ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ اراﺋﻪ داد در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ ارزش ﻛﺎر اوﻟـﻴﻪ ﻫﻢ اﻓﺰوده ﺷﺪه اﺳـﺖ و «دﻳﮕﺮان» ﻫﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ وﻓﺎدار ﺑﻮده و ﮔﺎه آن را ﺑﻬﺘﺮ رواﻳﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ. ﻣﺜـﻞ ﺧﻮدﻛﺸﻰ، ﻋﻜﺲﻫـﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﭘﺮده از رازﻫﺎ ﺑﺮﻣﻰ دارﻧﺪ، ﻣﺮدﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮدن را ﺑﺎور ﻧﺪارﻧﺪ، ﺑﺮزﺧﻰ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴـﺖ ﻛﺠﺎ اﺳﺖ و آراﻣﺸﻰ ﻛﻪ ﭘﺲ از ﻗﺒﻮل واﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﻰ ﻣﻰﺷﻮد. از ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﭘﺎﻳﺎن ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮﻛـﻨﻨﺪه اﻳﻦ دو ﻓﻴﻠﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺷﻮﻛﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.( البته ﻋﺎرﻳﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﻓﻴﻠﻢ تشریفات ساده ﺑﻪ ﻛﺎر رﻓﺘﻪ ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ «اوﻧﻮف» ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و در ﻗﻠﻪاى ﮔﻴﺮ ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﻧﮕﺎﻫﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮان از ﻣﺮگ ﮔﺮﻳﺨﺖ.)
از ﻧﻈﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪه ﻫﻢ ﻳﻜﻰ از وﺟﻮه اﺷﺘﺮاك ﻫﺮ دو اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﺮاى دوﺑﺎره و ﭼﻨﺪﺑﺎره دﻳﺪن ﻓﻴﻠـﻢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫـﺮ ﺑﺎر دﻳﺪن ﻣﺠـﺪد ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧـﻪ هاى ﺗﺎزه ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻗﺒ ﻼ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔـﻰ از آن ﮔﺬﺷﺘـﻪ و ﺑﻪ آن اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﺮده اﺳﺖ.
ﻓـﻴﻠـﻢ ﺗـﺸـﺮﻳﻔـﺎت ﺳـﺎده ﻣﺤﺼﻮل ١٩٩٤ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ و ﻓـﺮاﻧـﺴـﻪ ﻣـﺠـﺎل ﺧـﻮﺑـﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺷﻨﺎ ﺷﺪن ﺑـﺎ اﻳﻨـﻜﻪ ﻳـﻚ ﻓﻴـﻠﻢ ﻛﻪ ﻫـﻢ ﺧﻮب ﻧـﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه، ﻫـﻢ ﺧﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﻫﻢ ﺑـﺎزﻳـﮕــﺮان ﺧـﻮﺑـﻰ دارد داراى ﭼـﻪ وﻳﮋﮔـﻰﻫﺎﻳـﻰ اﺳــﺖ. زﻣـﺎﻧــﻰ ﻛـﻪ دو اﺑــﺮﺳــﺘـــﺎره ﺳــﻴــﻨــﻤـــﺎ رودرروى ﻫـــــﻢ ﻗــــﺮار ﻣــﻰ ﮔــﻴــﺮﻧــﺪ ﻓــﺮﺻــﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘـﻨـﺠﻪ ﻧـﺮم ﻛـﺮدن آﻧـﻬﺎ ﺑﺎزى ﺧﻮب را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. (ﺑﺎزى «ژراردو ﺑـﺎردو» و «روﻣﻦ ﭘﻮﻻﻧﺴﻜﻰ» در اﻳﻦ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از روﻳﺎروﻳﻰ «ال ﭘﺎﭼﻴﻨﻮ» و راﺑﺮت دوﻧﻴﺮو در ﻣﺨﻤﺼﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪﺗﺮاﺳﺖ.)
ازدیگر ویژگی های فیلم تشریفات ، ﺗــﺼــﻮﻳــﺮﻫـﺎى درﻫــﻢ و ﻧــﺎﻣــﻔــﻬــﻮﻣــﻰ است ﻛــﻪ از ﻓﻼش ﺑـﻚ ﻫﺎى ذﻫﻦ ﻣـﺘﻬﻢ وﺟـﻮد دارد و ﻫﻢ ﻣﺎ و ﻫـﻢﺧﻮدش را ﻛﻼﻓﻪ ﻛﺮده و ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﻛﻼم او ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ و ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎ اوج ﮔﺮﻓﺘﻦ داﺳﺘﺎن (ﺑﻪﺧﺼﻮص در ﺻﺤﻨﻪ اى ﻛﻪ او اﺳﻠﺤﻪ را روى ﺷﻘﻴﻘﻪ ﺧﻮد ﻗﺮار داده اﺳﺖ) ﻣﺜﻞ پازل ﻓﻴﻠﻢ ﺷﻜﻞ ﻣﻰ ﮔﻴﺮد ﺑﺪون آﻧﻜﻪ داﺳﺘﺎن را از ﻣﺴﻴﺮ اﺻﻠﻰ ﺧﻮد ﻣﻨﺤﺮف ﻛﻨﺪ.
- ﺷﺨﺼـﻴﺖ ﻣﺮﻣﻮز ﭘﺎﺋـﻮﻻ ﻋﺸﻖ آﺧﺮ ﻧـﻮﻳﺴﻨﺪه ﻛﻪ ﻧﻘﺶ ﻋـﻤﺪه اى در ﺧﻮدﻛﺸﻰ او داﺷﺘـﻪ و ﻧﻤﺎﻳﻰ ﻛﻪ درﻳﻜﻰ از ﻓﻼش ﺑـﻚ ﻫﺎى آﺧﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ «ﭘﺎﺋـﻮﻻ» ﺑﺎ ﻓﺮد دﻳﮕﺮى ﻣﻰ رود ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ او ﻛـﻪ دﻟﻴـﻠﻰ اﺳـﺖ ﺑﺮاى ﺑـﻪ ﭘﻮﭼـﻰ رﺳﻴـﺪن و ﺧﻮدﻛـﺸﻰ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﺧﻮردﮔﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ اوﻧﻮف ﻣﻘﺘﻮل را ﻧﻤﻰ ﺷـﻨﺎﺳﺪ، ﻧﻤﻰ داﻧﺪ ﻣـﺮد ﺑﻮده ﻳﺎ زن ،ﭼﺮا ﻛﻪ او ﺧﻮد ﻧﻤـﻰ داﻧﺪ ﭘﺎﺋـﻮﻻ را ﻛﺸﺘـﻪ ﻳﺎ ﻛﺴـﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤـﺮاه او ﺑﻮده اﺳﺖ. و در آﺧﺮ ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣـﻨﺰﻟﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺷﻪاى اﻧﺪ ﻛﻪ او در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻛﺠﺎآﺑﺎد ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻰ ﻛﻪ اﻋﻤﺎل او ﻫﺴﺘﻨﺪ. او دﻳـﮕﺮ ﻧـﻤﻰ ﺗـﻮاﻧﺪ ﺑـﺎ زﻧﺪﮔـﻰ ارﺗﺒـﺎﻃﻰ ﺑـﺮﻗـﺮار ﻛﻨـﺪ. (ﺳـﻜﺎﻧـﺴﻰ ﻛـﻪ ﺳﻌـﻰ ﻣﻰﻛـﻨﺪ ﺗـﻮﺳﻂ ﺗـﻠﻔـﻦ ﺑﺎ ﭘـﺎﺋﻮﻻﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺎﺋﻮﻻ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻧﻤﻰ ﺷﻨﻮد) و زﻣﺎﻧﻰ ﻛـﻪ ﻧﺎم ﺑـﺎزرس را ﻣـﻰ ﭘﺮﺳـﺪ او در ﺟـﻮاب ﻣـﻰ.ﮔﻮﻳـﺪ:
«ﻟـﺌـﻮﻧﺎردو داوﻳـﻨـﭽـﻰ.». ﭼﺮا ﻛـﻪ دﻳـﮕـﺮ در آن ﻣﻘـﻄـﻊ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻋﻨﻮان ﺧﺎﺻﻰ ﻧﺪارد.
منبع : شرق
نویسنده : هما گویا
