نمایش موارد بر اساس برچسب: شوق پرواز

هما گویا / سی و یک نما - بزرگداشت ها ، رونمایی ها و جشن ها را می توان از پیش برنامه ریزی کرد ، کارت دعوت فرستاد ، هدیه های آنچنانی تقدیم سوپر استار ها کرد و به آن رونق بخشید ، اما میزبان هر تشییع پیکرو خاکسپاری، خود شخصی است که از دنیا رفته و خاطرات ، منش و شخصیتی که از خود به جای گذاشته است و یدالله صمدی نمونه همین واقعیت است.

منتشرشده در سینمای ایران

سی و یک نما/ساعتی پیش با خبر شدیم یکی از کارگردان های پیشکسوت ایران، یدالله صمدی که چندی پیش در بیمارستان نمازی شیراز تحت عمل جراحی پیوند کبد قرار گرفته بود،دار فانی را وداع گفت


صمدی متولد سال ۱۳۳۱ در مراغه با فیلم " مردی که زیاد می دانست" مطرح شد و با فیلم سینمایی"اتوبوس"با بازی زنده یاد"هادی اسلامی" مورد تحسین قرار گرفت.
آخرین ساخته وی  فیلم سینمایی" پدر آن دیگری"با بازی  حسین یاری و هنگامه قاضیانی است.
"شوق پرواز" سریال مطرح وی است که به زندگی شهید خلبان بابایی  پرداخته و با درخشش "شهاب حسینی در این نقش،مورد استقبال مخاطبین   قرار گرفت.
 
فعالیت ها :

یدالله صمدی فعالیت سینمایی خود را با فیلم «تختخواب سه نفره» از دستیار کارگردانی نصرت کریمی در سال ۱۳۵۱ آغاز نمود و در سال ۱۳۶۳ با ساخت اولین فیلم خود - مردی که زیاد می‌دانست -، ساخت اوّلین فیلم طنز پس از انقلاب را به نام خود سند زد و با همین فیلم برنده جایزه سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از سومین جشنواره فیلم فجر گردید.

یکی از مهم‌ترین مولفه‌های آثار یدالله صمدی توجه به فرهنگ بومی آذری و استفاده از داستان‌های اصیل این سرزمین است که حاصل آن را می‌توان در فیلم‌های اتوبوس (۱۳۶۴)، ساوالان (۱۳۶۸)، دمرل (۱۳۷۲) و سارای (۱۳۷۶) مشاهده نمود.

که در این میان فیلم اتوبوس (۱۳۶۴)، به عنوان یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های آن دوره نیز شناخته می‌شود. اما عرصه فعالیت صمدی تنها در این بازه محدود نمی‌شود. فیلم ایستگاه (۱۳۶۶) بی تردید یکی از بهترین تریلرهای روانشناختی سینمای پس از انقلاب می‌باشد و این فیلم به همراه فیلم نقطه ضعف اعلامی یکی از جریان‌سازان این ژانر در سینمای ایران بوده‌اند. ایستگاه علی‌رغم نادیده گرفته شدن از سوی داوران در جشنواره فجر به عنوان فیلم منتخب منتقدان و نویسندگان سینمایی در سال ۶۳ برگزیده شد.

صمدی در ادامه فعالیت‌های خویش دوباره به ژانر کمدی شهری بازگشت و آثاری چون آپارتمان شماره ۱۳ (۱۳۶۹)، دو نفر و نصفی (۱۳۷۰) و معجزه خنده (۱۳۷۵) را خلق کرد. فیلم آپارتمان شماره ۱۳، جایزه سیمرغ بلورین بهترین فیلم و فیلمنامه را در سال ۶۹ از جشنواره فجر کسب نمود. وی در دهه ۸۰ نیز آثاری چون بانوی من (۱۳۸۱) و شهرآشوب (۱۳۸۴) را کارگردانی نمود.

وی در طیّ سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۰، سریال شوق پرواز را دربارهٔ زندگی شهید عباس بابایی، به سفارش بنیاد شهید و امور ایثارگران برای شبکه اوّل سیما کارگردانی کرد و این نخستین تجربهٔ تلویزیونی او به‌شمار می‌رفت که با موفّقیت و استقبال چشم‌گیری مواجه شد.

وی همچنین به مدت سه سال (۱۳۸۰–۱۳۷۷) مدیرعامل خانه سینما بود و علاوه بر آن ریاست کانون کارگردانان سینمای ایران را نیز بر عهده داشت.

سی و یک نما فقدان این هنرمند گرامی را به  خانواده وی،جامعه سینما و مردم  هنر دوست تسلیت می گوید. روحش شاد
منتشرشده در سینمای ایران

سی و یک نما – شهاب حسینی محبوب ترین بازیگرمرد حال حاضر ایران که ماندگاری حضور او در تاریخ سینما ادامه ای بر نقش های ماندگار بهروز وثوقی است به اندازه ای از نظر شخصیتی نیز مورد تایید است که شاید بد نیست برای طنازی هم که شده بگوئیم اگر خود، نامزد ریاست جمهوری میشد حتی از کشورهای دور و نزدیک نیز رای می آورد. از ویژگی های بازیگر برنده ی نخل طلای کن همین بس که هرگزاز ایران و ایمان به رغم موقعیت های بسیار فریبنده فاصله نگرفت. نه فروشنده شد و نه خریدار.او هرگز نانی را به نرخ روز نخوردو پیرو هیچ جناح و دسته ای نشد.فراموش نمی کنیم که وقتی نقش شهید بابائی را در شوق پرواز بازی کرد خیلی ها تاب نداشتند و وقتی هم که سوپراستار اصغر فرهادی شد، خیلی های دیگر.او حالا در یادداشتی حمایتش را ازحسن روحانی را اعلام کرده است.مهمترین ویژگی این یادداشت همینکه او از روحانی و عملکردش تصویری بی عیب و کامل نساخته است.


با یاد خدای حی و حاضر و ناظر بر پندار، گفتار و کردار ما
هم میهنان و بستگان عزیز، فهیم، صبور و غیورم در خانواده بزرگ ایران زمين
همواره در شرایط سرنوشت سازی چون انتخابات ریاست جمهوری، پای اهل هنر و فرهنگ هم خواه ناخواه به شرایط موجود باز می شود و پیرو همین مطلب در این روزها این عضو کوچک خانواده نیز مکرر از جانب ستادهای انتخاباتی هریک از کاندیداهای محترم دعوت به اعلام حمایت شدم اما مایل بودم بعد از اتمام برنامه های مناظره نامزد های محترم و دیدن و شنیدن دیدنی ها و گفتنی هایشان به عنوان یک ایرانی حاضر در عرصه هنر که رویکرد و نگاه سیاسی اش مورد پرسش جامعه ای است که در آن زیست می کند،طی این یادداشت، تحلیلیِ کوتاه و نظر فکری و قلبی خود را با هموطنانم در میان بگذارم.
از آنجا که در مسیر نیل به اهدافی که موجب تعادل و در نهایت تعالی جوامع و ملت ها می گردد، چهار سال زمانی کافی برای به بار نشستن درخت اميد و اعتدال نیست. به نظر می رسد انتخاب درست و منطقی، دادن فرصت و اعتماد دوباره به کسانی است، که دولتشان وارث دو دوره ي دولتی بود که زیر ساخت ها و بنیان های اقتصادی و فرهنگی و سیاست خارجی ایران را با تغییراتی منفی و بعضاً جبران ناپذیر مواجه ساخته بود.
لذا شاید عملکرد مفید دولت فعلی را بشود شامل دو بخش دانست. دو دوره دو ساله که دو سال اول را به بازسازی و مرمت دوباره زیر ساخت های مذکور و دو سال دوم را پس از رسیدن به نقطه صفر محور اعداد از چند پله منفی که شرایط کشور به آن نزول کرده بود، به آغاز حرکت و پی ریزی های دوباره در جهت ثبات و امنیت کشور که ضامن و شرط اصلی و زمینه ساز رشد و توسعه سرزمین میباشد،اختصاص داده‌اند. بنابراین، دستاوردهای این دولت به مثابه نو نهالی از نو است که سر از خاک برآورده.
حال، این تصمیم با ما است که از این نهال برای به بار نشستن، حمایت و حفاظت کنیم، یا به سیاق هر دولتی که طی این سال ها دستاوردهای دولت پیش از خود را از ریشه برکند تا خود نهالی از نو بکارد، که باز تا به آستانه شکوفایی رسید، بار نداده از ریشه برکنده شود، ما همچنان با دهانی باز و چشمانی منتظر در انتظار به بار نشستن درخت تنومند عزت، رشد، شکوفایی، سلامت و سعادت سرزمینی باشیم که هر باغبانش در پی بنا نهادن نهال مورد پسند و سلیقه خود در آن است و شاهدي بر این احوال که بازتاب هر عملکردی از سوی دولتمردان مستقیماً در جامعه روی نشان می دهد.
مجالی بر تحلیل مناظره ها در این چند سطر نیست که همگان خود بر آن واقف و عاقلند اما پندار این عضو کوچک خانواده بزرگ ایران زمین، بر این باور است که طبعاً در شرایطی که رییس جمهور محترم، جناب آقای دکتر روحانی طی چهار سال گذشته بیشتر معطوف به موارد و مصالح کلان کشور در ابعاد منطقه ای و جهانی بوده‌اند، طبعاً و شاید بیشتر موارد اجرایی در امور داخلی کشور، در تقسیم کار های کلان مملکتی، بر عهده معاونت اول محترم ایشان جناب آقای جهانگیری بوده است.
حال که به همت ملت و دولتِ آقای دکتر روحانی، کشور از ثبات و امنیت منطقه ای برخوردار بوده و حال که به نظر می‌رسد چهار سال آینده، سال های متمرکز بر امورات داخلی است، ندای درونی بر آمده از منطق و عاطفه توامان در اندیشه این هم میهن کوچک، میل قلبی مرا به حمايت از دولت اعتدال و تداوم اعتماد به عهد ميان مردم و آقاي دكتر روحاني كه چهار سال پيش بسته شد سوق می دهد چرا که صداقت، دلسوزی و آرمان خواهی را در ایشان بیش از دیگر رقبایشان احساس کردم
لذا با امید به خدا، در روز انتخابات، در حالی که بلور نازک اعتماد خویش را در جهت باور بر آینده سرزمینم به کاندیدای مورد نظرم جناب آقای دكتر حسن روحاني اهدا می کنم، برای حمایت از ایشان پای صندوق رای حاضر خواهم شد، و رای خود را به امانت به صندوق خواهم سپرد.
با یاد و امید به پروردگار یکتا.
همراه با ارادت و احترام به مردم عزیز و متین سرزمینم.
سیدشهاب الدین حسینی

 

منتشرشده در گوناگون