در تاریخ می ماند که اگر سیاست نباشد، انسان ها یکدیگر را در آغوش می کشند.
در تاریخ می ماند وقتی بازیکنان آمریکا در حال دلجویی از بازیکنان خسته و شکست خورده ایران هستند.
و صدای چند جوان ایرانی، پشت پنجره‌خانه‌ها که هورا می کشیدند و به این اشک‌ها می خندیدند.
اما خیلی زود ساکت می شوند. انگار خودشان هم خجالت کشیده اند.
این هشتم آذر فرق داشت با هشتم آذر یک ربع قرن گذشته. در آن روزها ما اعتراضمان را به صورت هم تُف نمی کردیم.
تیم ملی ایران بازی دفاعی کرد و چه بد هم بازی کرد. این تیم یاد گرفته بود دفاع کند. یادش داده بودیم.
کیروش مربی نبود. مربی ما بودیم.
ما یاد تیم ملی مان دادیم تا دفاع کند از خودش و بگوید "بی شرف" نیست. دیگر توان حمله نداشت.
بعضی باخت ها خیلی تلخ است....خیلی.
و ...تاریخ نگاهمان می کند.
عکس ها را ببینید.
