همه به دنبالِ یک پایانِ شاد بودند تا حداقل در برج میلاد شبی خوش داشته باشند که این‌گونه نبود.
پایتخت۷ همانطور که با قصه‌ای نه چندان خانوادگی و با پیرنگ دروغ شروع شده بود و به مرور به یک قصه‌ی دلچسب و پرمهرِ خانوادگی رسید و مخاطب را به هیجان آورد و راضی کرد، در انتها دوباره تلنگری زد به بی مهری‌ها که باید به حرمت "امام رضا" ی محبوبمان از آن عبور می‌کردیم.
نه بیماری محبوبترین کارآکتر قصه یعنی "بهتاش" علاج شد که به راحتی می‌شد زخمی که خرس به او زد، آنتی ویروسی باشه که او در مسیر شهر مقدس مشهد بهبود پیدا کند، نه ازدواجِ فهیمه و رحمت بارِ عاطفیِ خاصی داشت و نه دلشکستگی نقی و هما که در کنار مش‌موسی بهترین نقش‌آفرینی را در سکانس‌های قسمت پایانی داشتند از یادمان می‌رود و به این سادگی بخشیدن آنها قابلِ قبول بود.
قسمتی پر از سکانس‌های بیهوده و در کنار آن سکانس‌هایی که باید فکر شده‌تر نوشته و به تصویر کشیده می‌شد و در انتها عکسی که قرار بود تا خانواده را به گذشته سوییچ کند و می‌توانست بسیار تاثیرگذار باشد و آن هم درنیامده بود.
مردم در برج میلاد با هم جمع شده بودند تا پایان را جشن بگیرند اما اشک ریختند آن هم در اکرانِ مردمی که از نظر کیفیت برگزاری هم بسیار ناامیدشان کرده بود.
در این مراسم شلوغ و بی در و پیکر "پرایدِ پرنده" حضور داشت اما محسن تنابنده نبود.
آیا نبودن او به عنوان اصلی‌ترین مهره‌ی این سریال در برج میلاد قابلِ توجیه است؟
به طور کلی به جز "ریما رامین‌فر" با چهره‌ای خسته که دیگر آن لبخند شیرین و چهره‌ی مهربانش به چشم نمی‌خورد، کدام بازیگرِ اصلی سریال، که مردم برای دیدنِ آنها بلیت خریده بودند و به برج میلاد آمده بودند، حضور داشتند؟ احمد مهران‌فر(ارسطو)، هومن حاجی عبداللهی (رحمت)، نسرین نصرتی (فهیمه) ، شیوا مکینیان (شری) یا بهرام افشاری (بهتاش)که البته این آخری را می‌دانستیم که نیست و در آمریکا برای نمایش "سی‌صد" روی صحنه می‌رود. و البته باز هم یادآوری می‌کنم که نبودن محسن تنابنده ( نقی) از همه بیشتر غیرِ قابلِ توجیه بود.
به هر حال فصل هفتم سریال پایتخت به گونه‌ای تمام شد که به نظر می‌رسد قرار است ادامه‌ی آن ساخته شود و ما در این ۲۲ شب، ساعت ۲۲های خوبی را در کنار خانواده گذراندیم و لذت بردیم.
هما گویا
