با این مقدمه می توان این سوال را مطرح کرد که دیدگاه درست نسبت به عشق چیست؟

«الی» با بازی « لیا لوییس _ Leah Lewis» دانش آموز باهوش و بسیار زرنگ مدرسه است و به جای بقیه دانش آموزان مقالات شان را می نویسد. اما داستان از جایی شروع می شود که «پل» با بازی « دنیل دیمر _ Daniel Diemer » از «الی» می‌خواهد تا نامه عاشقانه ای را از طرف او به «استر» با بازی « الکسیز لمیر _Alexxis Lemire» بنویسد. این شکل نامه نگاری و ادامه رابطه «پل»، «الی» و «استر» منجر به اتفاقاتی می شود و زندگی هر سه آنها را دچار چالش می کند.

«استر» دختری زیبا و آرام است و خانواده ی کاملا مذهبی دارد. «پل» باهوش نیست و در خانواده ی پرجمعیت و فقیر بزرگ شده و همیشه روی پای خودش ایستاده و البته بسیار خوش قلب و مهربان است. «الی» هم دختری بسیار باهوش و درس خوان و البته کمی منزوی است و خانواده اش از مهاجران چینی هستند و بعد از مرگ مادرش، با پدرش زندگی می کند.

اما ویژگیهایی که «نیمی از آن» را به فیلمی متفاوت و بسیار خوب تبدیل می کند، فیلمنامه عمیق و قدرتمند آن است. نه فقط از بابت آوردن سخنان و جملات قابل تامل از نویسندگان و فیلسوفان بزرگ ( از جمله افلاطون، اسکار وایلد و آلبر کامو) که قابل تامل هستند و به جهت ایجاد فضا برای تفکر ارائه می شود و می توان تحلیل های بسیاری درباره شان گفت، بلکه به خاطر به معرض قیاس گذاشتن دیدگاه های متفاوت از عشق و دوست داشتن.

«الی» نگاه عمیق به عشق دارد و شناخت کامل و تفاهم را بسیار مهم می داند. معتقد است باید دو طرف همدیگر را کامل بشناسند و از درون احساس نزدیکی به هم داشته باشند. در نظر او دو نفر همدیگر را باید تکمیل کنند و فیلم نیز با سکانس استعاری تکمیل نقاشی روی دیوار که بین «الی» و «استر» انجام می شود، این دیدگاه را به مخاطب القا می کند. اما تعریف «پل» چیز دیگریست، اینکه می گوید "مگه عشق این نیست که چقدر میتونیم برای یک نفر تلاش کنیم؟".

در قیاس این دو دیدگاه می بینیم، «الی» که از طرف «پل» به «استر» پیام می دهد، اصرار دارد که برای گذاشتن اولین قرار ملاقات، حتماً باید دو طرف به شناخت و دوستی عمیق برسند و حتی در پیام هایش به «استر» ایموجی نمی فرستد. اما پل اصرار دارد هر چه زودتر «استر» را به شام دعوت کند و به نوعی ابراز علاقه کند.

البته «آلیس وو _ Alice wu» در مقام کارگردان و نویسنده فیلمنامه سعی می کند خودش را بی طرف نگه دارد و قضاوت را به مخاطب بسپارد. این کارگردان خوش فکر از یک طرف سکانسی می آورد که در آن «الی» از «پل» می خواهد که ویژگی های استر را بگوید، «پل» فقط چند ویژگی کلی را بیان می کند و در مقابل «الی» در جواب چنین سوالی به صورت کاملاً ریزبینانه ویژگی های «استر» را می شمارد. سکانسی که در آن طرف «الی» را خواهیم گرفت. اما در طرف دیگر و در ملاقات بین «استر» و «الی»، «استر» می‌گوید که در زمان ملاقات با «پل» احساس امنیت می‌کند اما در زمان رد و بدل کردن پیام با او (وقتی الی به جای پل پیام می دهد) حس امنیت ش از میان می رود. حس امنیتی که با ابراز مستقیم علاقه به «استر» منتقل خواهد شد.

نقطه دیگری که در فیلمنامه قدرتمند «آلیس وو» وجود دارد، تسلطش به ویژگی ها و روحیات «الی» است. در واقع فیلمنامه به خوبی رنج و تنهایی دختر باهوش و البته منزوی را به تصویر می‌کشد و تفکراتش و یا درستی و نادرستی عدم اعتقادش (به هر چیزی) را به چالش می کشد. در واقع فیلمنامه به خوبی به درونیات این دختر آگاه است و مطمئنا شخصیت پردازی «الی» بسیار خوب و بیشتر از تیپ است. البته دیالوگهای بسیار عالی نیز در فیلم پیدا می کنید که قابل تامل هستند.

فیلم «نیمی از آن» که در سال 2020 و توسط نتلفیکس عرضه شده و جایزه بهترین فیلم بلند داستانی آمریکا را از جشنواره ترابیکا به دست آورده، در ساخت نیز بسیار موفق بوده. با اینکه چیز جدیدی در تکنیک ارائه نمی دهد اما همان تکنیک تکراری را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورد. از دوربین و تدوین گرفته تا لوکیشن. بازی بازیگران جوان و کم تجربه نیز کاملاً یکدست و زیبا هستند. به خصوص بازی «دنیل دیمر» در نقش «پل».

در یک جمع بندی «نیمی از آن» یک فیلم بسیار خوب و نوجوانانه است و فیلمنامه ای عالی دارد که مطمئناً بعد از دیدنش ‏حس خوبی خواهید داشت و شاید تلنگری باشد برای مان که به تعریف و واقعیت بیرونی عشق و دوست داشتن بیاندیشیم. حتی شاید و البته شاید، تمام تعاریف بزرگان را رها کنیم و به تعریف «الی» برسیم. " عشق، صبور، مهربان و متواضع نیست، عشق آشفته، ترسناک، خودخواه و جسور است".