کیم کی-دوک روز پنجشنبه در بیمارستانی در ریگا پایتخت لتونی که در آن تحت درمان بود، درگذشت. گفته می‌شود او با نیت خرید یک خانه برای اخذ اقامت دائمی در لتونی به این کشور بالتیک سفر کرده بود. ویتالی مانسکی مستندساز روس که در لتونی زندگی می‌کند و مدیر آرت‌داک‌فست همین‌طور وزارت امور خارجه کره خبر درگذشت کی-دوک را تائید کردند.
به گزارش ددلاین، کیم کی-دوک متولد ۱۹۶۰ در بونگهوا در کره جنوبی بود. او نام خود را به‌عنوان یک چهره فعال در سینمای هنری با مضامین پیچیده، اغلب تاریک و جنجالی که موجی در جشنواره‌های بین‌المللی به راه انداخت، مطرح کرد. او زندگی شخصی پرجنجالی هم داشت و در پی جنبش #من هم همین‌طور، توسط چند زن به رفتار نامناسب جنسی متهم شد، هرچند یک دادگاه در کره جنوبی یک اتهام آزار جنسی علیه این فیلمساز را وارد ندانست.
اولین فیلم بلند کی-دوک فیلم کم‌هزینه "کروکودیل" (۱۹۹۶) بود که در کره جنوبی با استقبال روبرو شد و در جشنواره‌های اروپایی روی پرده رفت.
"جزیره" (۲۰۰۰) دیگر ساخته او به خاطر خشونت وحشتناک و مضمون تلخ خود – یک الگو تکرارشونده در دوران کاری او – ازجمله صحنه‌های خشونت علیه حیوانات که کی-دوک مدعی شد، واقعی بودند، جنجال زیادی به پا کرد. فیلم در خود کره مورد استقبال قرار نگرفت، اما در سطح بین‌المللی حواشی زیادی به پا کرد، از همه مشخص‌تر در جشنواره ونیز که گزارش شد تعدادی از تماشاگران هنگام دیدن فیلم بالا آوردند یا از حال رفتند. "جزیره" که یکی از فیلم‌های بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز بود بعدها در جشنواره‌های تورنتو و ساندنس نیز روی پرده رفت و در سطح بین‌المللی توزیع شد، هرچند در بریتانیا به خاطر مضمون آن مجوز نمایش پیدا نکرد.
فیلمی که احتمالاً بیش از دیگر آثار کی-دوک با مهربانی مورد استقبال قرار گرفت، "بهار، تابستان، پاییز، زمستان... و بهار" (۲۰۰۳) بود؛ فیلمی درباره یک پسر که توسط یک راهب بودائی در یک معبد شناور روی یک دریاچه در یک جنگل بکر و دورافتاده بزرگ می‌شود، جایی که سال‌ها مثل فصل‌ها می‌گذرند. منتقدان آمریکایی به گرمی از "بهار، تابستان، پاییز، زمستان... و بهار" استقبال کردند و شرکت سونی پیکچرز کلسیکس آن را توزیع کرد.
کی-دوک در ۲۰۰۲ فیلم "Nabbeun Namja" را در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم برلین داشت و در ۲۰۰۴ با فیلم "دختر سامری" برنده جایزه خرس نقره‌ای بهترین کارگردان از این جشنواره شد. او در همان سال با فیلم " 3-Iron" در جشنواره فیلم ونیز چهار جایزه ازجمله یک شیر نقره‌ای گرفت.
کی-دوک همچنین یکی از سینماگران موفق در جشنواره فیلم کن بود. او در ۲۰۰۵ با فیلم "تعظیم" در بخش نوعی نگاه کن رقابت کرد. "نفس" به کارگردانی کی-دوک در ۲۰۰۷ در بخش مسابقه رسمی جشنواره کن نمایش داده شد و او در ۲۰۱۱ با فیلم "آریرنگ" جایزه بخش نوعی نگاه را دریافت کرد.
"آدرس نامعلوم" دیگر ساخته کی-دوک نیز در ۲۰۰۱ در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز رقابت کرد. بزرگ‌ترین موفقیت جشنواره‌ای سینماگر صاحب‌نام کره‌ای نیز در لیدو رقم خورد و این زمانی که بود در ۲۰۱۲ با فیلم "پی‌یتا" شیر طلایی شصت و نهمین جشنواره فیلم ونیز را از آن خود کرد.
"پی‌یتا" درباره یک نزول‌خور بی‌رحم است که در کوچه‌های پشتی و کارگاه‌های کوچک در مرکز سئول که در حال نابودی هستند و به‌سرعت جای خود را به آسمان‌خراش‌ها می‌دهند، در پی شکار است. قربانیان این شخصیت، او را مخلوقی شیطانی توصیف می‌کنند و این شخصیت پیمانی "فاوست"وار بسته است. روزی زنی که مدعی است مادر اوست وارد زندگی مرد می‌شود. مرد می‌کوشد شیوه‌های خود را تغییر بدهد، اما در پایان فیلم تماشاگر به فکر فرو می‌رود که آیا چنین مرد بی‌رحمی اصلاً می‌تواند رستگار شود.
کی-دوک در نشست مطبوعاتی این فیلم در ونیز گفت "پی‌یتا" را با الهام از مجسمه "پی‌یتا" اثر میکل آنژ در واتیکان - که مریم مقدس پیکر بی‌جان فرزندش عیسی مسیح را در آغوش گرفته - همین‌طور بحران مالیِ دنیای امروز ساخته است.
کی-دوک ادامه داد: دو بار به واتیکان رفتم تا شاهکار میکل آنژ را تحسین کنم. تصویر این در آغوش کشیدن سال‌هاست در ذهنم مانده است. به نظرم این در آغوش کشیدنِ انسانیت است. به نظرم "پی‌یتا" به‌طور مشخص فیلمی است که در بحبوحه یک بحران عمیق و کاپیتالیسم افراطی به انسانیت تقدیم شده است.
کی-دوک در ۲۰۱۴ نیز در لیدو فیلم "یک روی یک" را در بخش روزهای ونیز داشت. آخرین فیلم او فیلم روسی‌زبان "Dissolve" بود که در ۲۰۱۹ در کن نمایش داده شد.
