نمایش موارد بر اساس برچسب: مارلون براندو

سی و یک نما – بسیاری از بازیگران تاریخ هالیوود موفقیت‌های مارلون براندو را در سینما به‌دست نیاوردند. از کار با تنسی ویلیامز روی صحنه گرفته تا بازی در فیلم‌های فرانسیس فورد کاپولا. براندو برخلاف بسیاری دیگر، دنیای داستان سرایی را به خوبی دیده بود و می‌شناخت. در این مطلب به بهانه سالگرد زادروز وی به بهترین فیلم‌های دوران حرفه‌ای مارلون براندو نگاهی انداخته‌ایم.

سی و یک نما – گریستن یک بازیگر خوب تنها به سرازیر شدن اشک خلاصه نمی‌شود و چه بسا گریه‌های ماندگاری که اشکی هم ندارند. گریه‌هایی که با چهره و میمیک صورت یک شخصیت، اوج اندوه او را به مخاطب انتقال می‌دهد. در ادامه ده گریه‌ی ماندگار از بازیگران بزرگ هالیوود را ببینید.

سی و یک نما - ساشین لیتل فدر، هنرپیشه و فعال بومی آمریکایی که در مراسم اسکار سال ۱۹۷۳ روی صحنه رفت تا اعلام کند که مارلون براندو جایزه اسکارش را برای فیلم پدرخوانده قبول نمی کند، در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

سی و یک نما - شاهکاری به نام پدرخوانده سکانس های ماندگار بسیاری دارد و بازی های درخشان متعددی. درخشیدن در کنار مارلون براندو، آل پاچینو و رابرت دنیرو کار ساده ای نیست اما جیمز کان در پدرخوانده چنین بود و به شایستگی نامزد اسکار نیز شد. سکانس مرگ او، وقتی پسر دن کارلئونه را به رگبار بستند از ماندگارترین سکانس های فیلم محسوب می شود که اگر شخصیت پردازی و بازی جیمز کان نبود و تماشاچی با او ارتباط نمی گرفت، چنین نمیشد. و حالا جیمز کان در ۸۲ سالگی درگذشته است. یکی دیگر از نسل طلایی هالیوود.

سی و یک نما – نیم قرن از ساخت و پخش فیلم «پدرخوانده» محصول 1972 به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا، یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینما گذشته و هنوز فیلم سرزنده و تاثیرگذار و دیدنی است. پارامونت پیکچرز برای جشن پنجاه سالگی «پدرخوانده»، خبر از اکران محدود و با کیفیت فیلم داده است.

سی و یک نما - هر چه از تاریخ ساخت فیلم "آخرین تانگو در پاریس" ساخته برناردو برتولوچی می گذرد، این اثر بیشتر از پیش به عنوان یک فیلم غیر اخلاقی که برای روایت یک قصه ی معترض نیاز به این حد وقاحت و خشونت جنسی بی پروا نداشته، مطرح می شود تا جایی که بعضی از منتقدین سینما و حامیان حقوق زنان، آخرین تانگو در پاریس را یک خشونت جنسی آشکار در مقابل دوربین می خوانند که بار روانی چندین برابر بیشتر از یک تجاوز پنهان را دارد.

ماریا اشنایدر در زمان حیاتش چندین بار سعی در محکوم کردن مارلون براندو و برتولوچی برای تجاوز خشونت باری که به وی شده بود کرد که در آن زمان گرچه منجر به رسوایی هایی شد اما به جایی نرسید.

سی و یک نما - در سینما زمانی بود که فیلم های جنایی، به ویژه فیلم های مافیایی و گانگستری، بیشتر از الان ساخته می شد. امروزه، شما فقط مافیای روسیه را به عنوان یک شرور در فیلمها می بینید. اما در آن روزها، شاهد کمدی هایی بودیم که سعی داشتند دنیای مافیایی و گانگستری را مسخره کنند.

سی و یک نما - اسکار آیزاک و جیک جیلنهال در فیلمی که نحوه ساخته شدن فیلم مشهور و شاهکار «پدرخوانده» را نشان می دهد، بازی می کنند. 

سی و یک نما _ یک گریم حساب شده می تواند کاتالیزور خوبی باشد تا بازیگر در ایفای نقش خود موفق تر ظاهر شود. ضمن اینکه تاریخچه سینما و جوایز اسکار نیز نشان می دهد که گریم های متفاوت در انتخاب بهترین بازیگران بی تاثیر نیست.

هما گویا/سی و یک نما - سال ۱۹۷۳ بود و اولین فیلم از سه گانه فورد کاپولا که بهترین آنهاست"پدرخوانده" با درخشش "مارلون براندو" ست کهمارلون براندو به اعتراض در مراسم اسکارآن سال ، حاضر نشد گرچه هم خود و هم همه می دانستند که اسکار بهترین بازیگر مرد در دستان کسی جز او آرام نخواهد گرفت.

براندو نه کارگردان بود و نه تهیه کننده و هیچ نقشی در حضور فیلم" پدرخوانده" در اسکار نداشت و بدیهی است که چارچوب آکادمی اسکار هم تعریفی برای حضور یا عدم حضور فیلم ها توسط یک بازیگر را تعریف نکرده است و مارلون براندو صرفا یک مهمان برای یک رقابت بی رقیب بود.
او تنها کاری که می توانست به عنوان اعتراض به وضعیت زندگی نیاکانش یعنی بومیان سرخ پوست امریکایی داشته باشد، عدم حضورش در مراسم بود و امتناع از گرفتن جایزه که با ظرافت حضور یک زن سرخپوست و خواندن بیانیه و متنی روی استیج به اوج رسید و در تاریخ اسکار هم ماندگار شد
امشب و در مراسم اختتامیه، این حرکت مارلون براندو، الگویی شد تا یکی از بهترین های تئاتر ایران که حالا نشان داده در سینما هم حرف های خوبی برای گفتن دارد، به اشتباه از آن وام بگیرد.
در توجیح این نظر باید گفت:
اولا مارلون براندو، سه نسل قبلش سرخپوست بوده و حالا در فیلمی بازی کرده که مهاجران ایتالیایی با تجارت مواد مخدر و گروه های مافیایی تمام سرزمینشان را از هر لحاظ تحت سلطه گرفتند، کشوری که خاک و بوم سرخ پوستانی است که حق شهروندی ندارند.

این ها همه فاکتورهایی است که حرکت مارلون براندو را تاریخ ساز می کند.

"همایون غنی زاده" این جایگاه را داشت که بعد از کاندید شدن به عنوان اعتراض فیلمش را از رقابت خارج کند و شانس را به رقبایی بدهد که سزاوار بودند و امسال رقابت ها بسیار تنگاتنگ بود .

نکته بعدی اینکه فیلم فانتزی، سانتیمانتال و البته تحسین شده " مسخره باز" همایون غنی زاده با مهاجران افغانستانی( که چقدر خوب است که بعد از این همه سال همریستی، تسهیلاتی در زمینه لا اقل تحصیلی و درمان داشته باشند ) کدام وجه اشتراکی داشت که بتوان به جز کلافه گی، تعببر دیگری از آن داشته باشیم.
چه شد که همایون غنی زاده تئاتری، این حرکت را در خانه ی اصلی خودشان به چالش نکشید؟
اینجا نهاد و گزاره با هم نمی خواند و
بر عکس سرخ پوستان آمریکا، این افغانستانی ها هستند که در ایران میهمانند و اگر این اتفاق توسط "برادران محمودی" می افتاد و مثلا زمان تحسین فیلم "چند متر مکعب عشق" ، شاید به دلمان می نشست اما این کف زدن ها و احسنت گفتن ها در حال حاضر صرفا یک واکنش آنی و برگرفته از دغدغه های این روزهای ماست که به قول همان جوان برازنده افغانستانی، صاحبخانه هم درتامین حقوق شهروندانش به مشکل بر خورده.
واقعا در کشتی نشستن و با ناخدا جنگیدن چه مفهومی دارد؟ معترضید، شرکت نکنيد وگرنه این ری اکشن مثل یک فیلم بد ساخت، از قاب میزند.بیرون کادر و خارج از قاب.
هر چه فکر می کنم قانع نمی شوم که این حرکات چه مفهومی داشت؟
سودای سیمرغ با کدام سودا عجین شده بود که طبعمان را سودایی کرده بود؟