هما گویا - امروز صفحه ی شخصی ام یادداشتی را به من یادآوری کرد که وقتی خواندم، دیدم هنوز هم می شود مرورش کرد. یادی از سعدی افشار، باز مانده ای که رفت و من هنوز بیاد دارم او را که غریبانه و رنجورگوشه ی یکی از جشنواره ها ایستاده بود و سیگار می کشید و این آخرین بار بود که دیدمش.
عسل فرجی – به دیدن یک نمایش کمدی میروم. نمایشی که اول از همه عنوان آن مرا به دیدنش ترغیب می کند ."فیسپوک"!. و دوم اینکه می دانم یک تئاتر لاله زاری است که در این کنج تهران مهجور مانده اما پر تماشاچی است. می دانم که اولین کارگردانش "سعدی افشار" بوده و حالا حسین بابائی شاگرد او به یاد استادش و برای زنده نگه داشتن این هنر قدیمی دوباره آن را به صحنه آورده است.با فیسپوک می خندم و به یاد نوستالژی هایم در هنر به دست فراموشی سپرده "رو حوضی" می افتم و همین بهانه ای می شود تا با حسین بابائی هم کلام باشم و او نیز با همه خستگی دعوت مرا می پذیرد.
