حدس‌مان این است که پاستیل را برمیگرداند یا اینکه بعدا می‌رود و پولش را حساب می‌کند. اما این اتفاق نمی‌افتد. البته که نمی‌گذارد نوه‌اش پاستیل دزدی را بخورد اما انگار از کِش رفتن آن هم احساس بدی ندارد، می‌شود در نهایت انداختش در سطل زباله.
دقیقا حجازی‌فر با این سکانس‌ها که به عمد در قصه گنجانده، هدفی داشته است. اینکه بگوید قرار نیست شما با یک "داریوش" شسته و رفته‌‌ی بی عیب و نقص روبرو باشید که نقش اول سریال است.
او در همان ابتدا می‌خواهد بگوید که داریوش نه "پوست شیر" دارد، نه "شهید باکری" است و نه "شهید متوسلانی".
او داریوش است، فقط داریوش که قرار هم نیست نقش یک قهرمان را بازی کند و یا حتی الگو شود و با او همذات پنداری داشته باشیم. داریوش گاهی حتی لج ما را در می‌آورد و این یعنی هادی حجازی‌فر می‌داند از این داریوش و کارآکترش چه می‌خواهد. یک کارآکارِ خاکستری. او حتی با اشتیاق اجازه می‌دهد تا دیگر شخصیت‌ها در بازی هم از او جلو بزنند. نمی‌خواهد یکه‌تازِ میدان باشد و برای همین هم گود مهیاست برای میدان‌داری محسن قصابیان در نقش بهرام و عباس جمشیدی‌فر در نقش کاظم تا بازی‌های درخشانشان را به رُخ ما بکشند.
البته که بعید است، این داریوش با همین کارآکتر تا آخر قصه بماند و باید منتظر باشیم و ببینیم که چه زمان حجازی‌فر از داریوش، قیصر می‌سازد تا پاشنه‌ها را وربکشد.
سریال "داریوش" به نویسندگی و کارگردانی هادی حجازی‌فر و تهیه‌کنندگی نوید محمودی هر چهارشنبه از پلتفرم فیلمنت پخش می‌شود.
در این سریال هادی حجازی‌فر، ژیلا شاهی، مهرداد صدیقیان، محسن قصابیان، نسرین مقانلو، سحر دولتشاهی، وحید حجازی‌فر ، عباس جمشیدی‌فر، رامین راستاد، امیر نوروزی، علی صالحی، رایان سرلک و....بازی‌های درخشانی دارند.
