دو شبکه با دو رویکرد، متولی این امر خطیر می شوند؛ شبکه یک و سه سیما. شبکه سه کار را به کاردانی چون احسان علیخانی می سپارد کسی که "زمان" نمی گیرد تا "هیچ" تحویل دهد. برای مخاطبش ارزش قائل است و وقتی لیست منتخبین را در اختیارش می گذارند با گروه و اتاق فکرش روی کاغذ اهدافش را اتوود می زند و بعد تولید و پخش می کند.
بخش بعدی که مربوط به سریال ها و بازیگران است را شبکه ملی به عهده می گیرد با برنامه ی سین مثل سریال. برنامه ای که حتی نمی دانیم هیئت انتخابش چه کسانی هستند و برخی انتخاب ها تا به آنجا زیر سوال است که برخی دیگر به زیر تیغ می روند.
تقریبا تمام سریال ها نامزدند و درست هم همین است اما در مورد بازیگرها انگار رودربایستی دارند با خودشان و یا اینکه به واقع سریال ها و بازی ها را ندیده اند و همین باعث به چالش کشیده شدنِ اسامی می‌شود. از آن غیر طبیعی تر اینکه سریالِ در حال پخشی که تا پایان بهار سال آینده هم روی آنتن است، در کنار سریالی محک می خورد که در زمان پخشِ خود بسیار دیده شده اما حالا بعد از گذشت چندین ماه در ذهن بیننده اثری از آن باقی نمانده چرا که خیلی سال است در تلویزیون سریال هایی ساخته نمی شود که مثل میوه ممنوعه بی تاریخ مصرف در ذهن بماند.
سریال "چرخ و فلک" با نوع و نگرشی به روز داستان هائی کاملا مجزا را مثل موفق ترین فیلم های موفق جهانی به هم پیوند می دهد و در آن درخشش بازیگری به نام حسین سلیمانی را می بینیم که ندیدن او بین اسامی کاندیدا ها یقینا به دلیل نشناختن چهره اش بوده و بس و از آن مهمتر غیبت نام بهرنگ علوی برای بازی شایان توجهش در هشت و نیم دقیقه که صدای همه را درآورد. از مخاطب تلویزیون تا منتقد سینما.
بهرنگ علوی به واقع ستودنی است او بعد از درخشش در فیلم "دربند" آمد و رو به روی مخاطب عام قرار گرفت و نگفت که کلاسش به رسانه ی ملی نمی خورد، در حالی که داریم بازیگران هم نسل او را که از نقش سوم تلویزیون شروع کردند و تا به نقش دوم سینما رسیدند گفتند که اصلا گیرنده خانه شان شبکه های داخلی را نمی گیرد. به قول مهران مدیری : "دیدم که میگم"
گلاره عباسی در "برادر" بی نظیر است ، مثل اندیشه فولادوند در "چرخ فلک" مثل میلاد کی مرام در " چرخ فلک". مثل هوتن شکیبا در لیسانسه ها، مثل پدرام شریفی و حمید گودرزی و شاهد احمدلو در گشت ویژه. مثل مزدک رستمی در هشت و نیم دقیقه، مثل ویدا جوان در ماه و پلنگ و...
اینکه یک بازیگر در برنامه زنده سین مثل سریال شرکت می کند و رای ها جا به جا می شود یعنی مخاطب اصلا توجهی به بازی ها ندارد بلکه کارآکتر واقعی بازیگرها را محک میزند.
بازیگری مثل نسرین مقانلو که بازی فوق العاده او را در خیلی از نقش ها بخصوص "سوپراستار" ستوده ایم با حضور در کارآکتری که بسیار با ظاهر و نوع بازی او فاصله دارد و اصلا نقشش به عنوان یک زن جنوبی در نیامده چطور انتخاب می شود و رتبه می گیرد؟ چطور مهدی هاشمی در قعر رقابت است؟ چطور بازی درخشان ستاره اسکندری در زعفرانی دیده نمی شود و...
از طرف دیگر سیاوش خیرابی بازیگر خوب سریال پرستاران هنوز در بطن قصه به صورتی قرار نگرفته که بتواند بازیش را ارائه دهد و گر چه در ادامه سریال، این فرصت را پیدا خواهد کرد اما تا به اینجا حضوری که در خور نامزد شدن باشد نداشته است.
این یعنی مخاطب آگاهانه انتخاب نمی کند چرا که دیده است وقتی سریالی را نمی بیند، مدیران سینما درآمد ملی را به وفور صرف آن می کنند و بعد هم تجلیل و بزرگداشت های آنچنانی. پس مخاطب خیلی سلیقه اش مهم نیست و بهتر است یا به چهره های آشناتر رای دهد یا زیباتر!
لیلا اوتادی در برنامه هفت جنجال می آفریند و سه چهار روز بعد در میان نامزدها قرار می گیرد و در روزهای اول نفر اول می شود؟ آیا انتخاب او و بعد هم نگاه مخاطب که خیلی زود از آن رو برگرداند به همین جنجال بر نمی گشت؟ آیا بهنوش بختیاری نازنین که به واقع دوست داشتنی است در سری جدید "محله گل و بلبل" کار خاصی سوای سال گذشته انجام داده که باید بار دیگر محک بخورد یا مخاطب دارد به مرام او رأی می دهد؟
با همه‌ی این‌ها "سین مثل سریال" روزهای پایانی خود را سپری می کند و بسیاری از نام‌ها هم به شایستگی هر چه تمام در میان نامزدها به چشم می خورند، اما نکته‌ای که نباید از آن غافل شد عادت دادنِ مخاطب به ایرادات اساسی و جزئی در برنامه های اینچنینی ست که به نوعی برای تلویزیون هم نقش سرنوشت سازی ایفا می‌کنند.
معیار و میزانی برای سنجش صداقت و عدالت در رسانه‌ی ملی چه در نزد مخاطب و چه در نزد هنرمندان و سازندگان آثار...
