پانتولیک از همان ابتده مخاطبان خود را پیدا کرد که یقینا بزرگترین عامل آن شخصِ رضا گلزار است چرا که امتیاز بزرگ او در اجرا این است که لحظه‌ای حس نمی‌کنیم با یک سوپراستار خوش‌تیپ و خوش چهره رو به رو هستیم. او با تمام وجود و حسش اجرا و یا بهتر بگویم در پانتولیک زندگی می‌کند و ما هم انگار یکی از دو گروهی هستیم که باید مسابقه را ببریم.

اینکه بخواهم بگویم که محمدرضا گلزار بازیگر خوب یا بدی است سخت است؛ باید گفت گلزار بازیگری است که بیشتر اوقات انتخاب‌های بدی داشته وگرنه شاید بوتیک، آتش بس و حتی شام آخر تکرار میشدند.

در چند سال اخیر که پیرو برنامه‌های سرگرم‌کننده‌ی  روز جهان پای چهره‌های هنری و سلبریتی‌ها به برنامه‌های استعدادیابی و مسابقات باز شده است، به نظر می‌رسد شخصیت و دانش و از آن مهمتر غرور خیلی از چهره‌های مشهور  را می‌توان در نحوه‌ی اجرا، قضاوت، برقرارکردن ارتباط و تعهدشان  در   برنامه ‌های استعدادیابی، گفتگومحور و مسابقات دریافت کرد.

گلزار اما در طول مسابقه پانتولیک که حالا در زمینه اجرا مسلط‌تر و باتجربه‌تر شده،  با آن زندگی می‌کند، لذت می‌برد و این حس، هم به برنامه ‌ساز، هم به شرکت کننده، هم تماشاچی و هم به مخاطب کاملا منتقل می‌شود.

او نسبت به جایگاهی که پذیرفته تعهد دارد و احساس مسئولیت می‌کند نه اینکه صرفا پولی گرفته باشد (که مسلما خیلی زیاد است اما استحقاقش را دارد) و بخواهد برنامه ای را جمع کند که متاسفانه بارها شاهد چنین اتفاق‌هایی در مورد دیگر چهره‌ها بوده‌ و هستیم. گلزار حتی سعی نمی ‌کند از موقعیت سوپراستاری خود وام بگیرد و "مجری‌سالار" باشد.

او از بالا به کسی نگاه نمی‌کند و البته اجازه هم نمی‌دهد کسی از چارچوب خود عبور کند و با او صمیمی شود که این یعنی استاندارد در اجرا و از نکته‌ی مهم دیگر اینکه کودک درونش را رها می‌کند تا بازیگوشی کند.

او تحصیلکرده‌ی واقعیِ یکی از معتبرترین دانشگاه‌های پایتخت است و در لحظه‌هایی که لزومِ پاسخی بداهه پیش می‌آید کم نمی‌آورد.به اجرا مسلط است، شرکت‌کنندگان را ماسکه نمی‌کند و برایش برنده‌شدن آن‌ها مهم است، در پالتونیک کسی را تحقیر نمی‌شود و با اینکه ممکن است گروهی برای برنده شدن شایسته‌تر باشند، اما بین شرکت کنندگان فرق گذاشته نمی شود و این یعنی "قاعده‌ی بازی".

و البته مسلما تعامل و تفاهم بین کارگردانی و اجرا بی تاثیر نیست.

او موقع اجرا،  گلزارِسوپراستارِ جوان‌پسند نیست و آن را مرتب به ما گوشزد نمی‌کند. او فقط مجری خوبِ پانتولیک است، که می‌توان از لا‌به لای اجرای او هم کودک بازیگوش درونش را دید و هم شخصیت مثبت او را.

هما گویا