و در آنسوی میدان یک ژیلا شاهی شش دانگ که در سالهای اخیر ما را محو بازی یکدست و فوق العاده خود کرده است. از قصر شیرین تا موقعیت مهدی و حالا پوست شیر. همچنین پانته آ بهرامی مثل همیشه خوب که تا اینجای داستان، متاسفانه سهم قابل توجهی در پیشبرد قصه به او داده نشده تا بهتر بتواند توانایی هایی خود را رو کند.

در این سریال هیچ بازیگری کم فروشی نمی کند حتی آقای قاضی (بهزاد خلج) در هیبت یک سرگرد پلیس یا بابک کریمی بازیگر مورد علاقه اصغر فرهادی در نقش ناپدری و این یعنی فیلم قصه و کارگردانی درست دارد چرا که اگر این دو ویژگی نباشد، بازیگر ناخواسته در اجرای شخصیت ها وا می ماند و یا دلزده می شود.

از ویژگی های سریال پوست شیر این است که شخصیت ها با کلام و روایت به ما معرفی نمی شوند بلکه اگر قرار کارگردان بر این باشد که شخصیتی رو بازی کند، با یک سکانس می توانیم او را بشناسیم. برای مثال پلیسی (شهاب حسینی) که درخانه تنهاست و مشغول شستن طرف ها، بشقابی از دستش می افتد و می شکند و او بقیه ظرف ها را شسته و نشسته به زمین می کوبد تا بشکنند. مردی تنها و رنج کشیده که آنچنان به پوچی رسیده که شکستن را با شکستن و شکسته شدن تلافی می کند. این اتفاق در مورد همه شخصیت ها می افتد حتی مژگان زن صیغه ای بی پناه رضا پروانه که حسرتی جز طولانی تر شدن مدت صیغه اش ندارد و هراس از اینکه اینبار صیغه ی سه ماهه اش تمدید نشود و این یعنی بی پناهی یک زنِ سرخورده.

فیلم پلیسی را نمیشود سانتیمانتال ساخت، این را جمشید محمودی می داند و نقطه ی عطف پوست شیر در همین است، ساختار درست نشات گرفته از یک کارگردانی خوب با میزانسن ها و دکوپاژهای درست. نه پلیس ها سانتی مانتال هستند و نه دیگر شخصیت ها. همه واقعی اند و نزدیک به آنچه می شناسیم و نه شخصیت های کاریکاتوری .حتی می توانیم بوی عرق تن آنها را در قهوه خانه همراه دود سیگار حس کنیم. شخصیت هایی که کتک میزنند و کتک می خورند. نکته مهمتر اینکه پوست شیر نه تنها یک سکانس کم ندارد بلکه یک سکانس اضافه هم ندارد. بلایی که به جان سریال های ایرانی می افتد که به دنبال صحنه های اضافه برای پر کردن زمان می گردند.

پوست شیر در ژانر فقیر جنایی/ پلیسی یقینا یک موهبت محسوب می شود که نقطه ضعف هایی قابل اغماض دارد.

نعیم بعد از پانزده سال از زندان برگشته، رفیقش رضا پروانه (که به نظر میرسد هنوز او را به درستی نمی شناسیم) مثل پروانه دور او می چرخد و خود را مدیون نعیم می داند. همسر نعیم ازدواج کرده و زندگی آبرومندی دارد و حالا نعیم می خواهد با دخترش (پردیس احمدیه) ارتباط بگیرد. ارتباطی که به یک سفر شوم ختم می شود. دختر را می کشند و جسدش را آتش میزنند، آتشی که شعله های تعلیق قصه ی پوست شیر میشود.

پرونده به دست یک سرگرد آگاهی که مدتی است از حرفه اش کناره گرفته میرسد. پلیسی افسرده که در جریان قتل های سریالی دختر خردسالش را از دست داده و خانواده اش از هم پاشیده است و تنها ارتباط او با گدشته کشِ سر رنگارنگ دخترک در زمان تجاوز و مرگ است که به گیسوان بافته اش داشته و حالا پدر، چون یک دستبند گرانبها بر مچ خود حفظ کرده است.این کشِ سر گویی واسطه ای است که او برای عذاب خود بر مچش حفط کرده تا هر روز از خود بپرسد که تا چه اندازه در قربانی شدن دخترش مقصر بوده است. حالا حس همذات پنداری و همدردی با نعیم بزرگترین انگیزه ی او برای پیگیری این پرونده شده است. نعیم که خود جداگانه به دنبال قاتل دخترش می گردد تا از او انتقام بگیرد.نعیم انگار که قانون خودش را دارد.

پوست شیر درست شروع می شود، درست تر و به اندازه ادامه پیدا می کند و با پایان فصل اول مخاطبش را تشنه تر از قبل منتظر ادامه ماجرا می کند و بر عکس بیشتر سریال ها که در فصل دوم تا حدودی افت می کنند، با قدرت مضاعف به راهش ادامه می دهد.

"پوست شیر"سریال نمایش خانگی ایرانی در ژانر درام جنایی به کارگردانی جمشید محمودی و نویسندگی جمشید محمودی و رضا بهاروند و تهیه کنندگی نوید جمشیدی را می توانید در پلتفرم فیلم نت دنبال کنید.

هما گویا