سی و یک نما - یکی از ایرادهایی که در طول جشنواره فجر اخیر به فیلم "زیبا صدایم کن" ساخته‌ی رسول صدرعاملی گرفته شد این بود که چرا تصویر شهر تهران تا این اندازه زیبا و تمیز است و پایان فیلم، خوشایند. فیلمی که کارگردان جسورش با "دختری با کفش‌های کتانی" و "من ترانه پانزده سال دارم" خیلی از تابو‌ها را شکسته بود و حالا هم حس می‌کرد زمانه، زمانِ دم به دم استفراغ زشتی‌های انکارناپذیر روی چهره‌ی جامعه نیست. جامعه‌ای که در بدترین شرایط اقتصادی نیاز دارد که گاهی با حالِ خوش در قصه‌ای تلخ نفس بکشد و در میان اشک‌ها به رابطه‌ی احساسی یک پدر و دخترِ از نفس‌افتاده کمی لبخند بزند.
