سی و یک نما - یکی از ایرادهایی که در طول جشنواره فجر اخیر به فیلم "زیبا صدایم کن" ساخته‌ی رسول صدرعاملی گرفته شد این بود که چرا تصویر شهر تهران تا این اندازه زیبا و تمیز است و پایان فیلم، خوشایند. فیلمی که کارگردان جسورش با "دختری با کفش‌های کتانی" و "من ترانه پانزده سال دارم" خیلی از تابو‌ها را شکسته بود و حالا هم حس می‌کرد زمانه، زمانِ دم به دم استفراغ زشتی‌های انکارناپذیر روی چهره‌ی جامعه نیست. جامعه‌ای که در بدترین شرایط اقتصادی نیاز دارد که گاهی با حالِ خوش در قصه‌ای تلخ نفس بکشد و در میان اشک‌ها به رابطه‌ی احساسی یک پدر و دخترِ از نفس‌افتاده کمی لبخند بزند.
ریحانه محمودی/ سی و یک نما_ در این روزهای خاص که به خاطر شیوع ویروس «کرونا» به خانه‌نشینیِ تحمیلی و البته ضروری دچار شده‌ایم و تمامِ سینماها و مراکز فرهنگی و هنری تعطیل شده‌اند؛ مروری بر فیلم‌های سینمایی دهه‌ی هفتاد خالی از لطف نیست. هم حسِ نوستالژی‌مان را تازه می‌کند و هم تماشایِ بخشی از مسیری است که سینمایِ ایران از آن عبور کرده تا در اینجا که هست بایستد.
با پیشنهادهای سی و یک نما همراهمان باشید:
