ریحانه محمودی/ سی و یک نما_ شاید اولین بار که در سال ۸۷ به‌روی صحنه‌ی تئاتر دیده شد هیچ کس نمی‌توانست حدس بزند که این پسر لاغر اندام و ریزه نقش که با عیارهای مرسومِ ظاهریِ سوپراستارهای سینمای ایران، سنخیتی ندارد؛ ستاره‌ی دهه‌ی نود سینمای ایران باشد. آن هم در دهه‌ی بی‌ستاره‌گی و زمانی که مدت‌ها بود قهرمانی متولد سال‌های میانی دهه‌ی شصت به شهرت و محبوبیت چندانی دست پیدا نکرده بود. از سال ۸۷ تا ۹۲ بیشتر مخاطبانِ حرفه‌ای تئاتر، او را می‌شناختند اما این «عصبانی نیستم» بود که او را به مخاطبان سینما شناساند. درست از همان شبی که جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد جشنواره فجر را علی‌رغم انتخاب هیئت داوران برای عصبانی نیستم «نگرفت»، درست از همان موقعیتِ شِبه شکست و ناکامی بود که ستاره‌ای متولد شد. «نوید محمدزاده».
