پرفورمنسی اجرا کردید اما با صحنه بیگانه بودید. چون خاک صحنه نخورده‌اید. برای همین هم نتیجه‌ی مطلوب را نداشت. با دخترانتان روی صحنه آمدید. خدا حافظشان باشد. هر دو با مقنعه و چادر بودند و اگر اجرای شما نویسنده و کارگردان بهتری داشت، دختر کوچکتان با لباسی مناسب سنش و دختر بزرگترتان با همان پوشش حاضر می‌شد. طراحی لباس‌ها درست نبود و تاثیرگذار هم نبود چون در شرع اسلام حجاب به کودکان واجب نیست و نمی‌شود از پاپ کاتولیک تر شد. به پیشواز ماه رمضان رفتن مستحب است، کلا نماز و روزه‌ی مستحبی داریم اما حجابِ مستحبی و پیشواز را نشنیدم. دخترِ خردسال باید کودکانه بپوشد و از لباس‌های دخترانه و گل‌سر و کفش‌های رنگی‌اش لذت ببرد. ای کاش شما دو دخترانتان را با دو پوشش متفاوت سر صحنه می‌آوردید و هم به گیسوان دختر کوچکتان بوسه میزدید و هم به چادر دختر بزرگتان. این حتما تاثیرگذارتر بود،منصفانه‌تر و بی‌تعصب‌تر که یقینا موجه‌تر.

می‌دانم که شما می‌خواستید در اختتامیه‌ی جشنواره فیلم فجر، واکنشی به حرکت آقای شیخ‌طادی در افتتاحیه داشته باشید اما ایشان صحنه را بهتر از شما می‌شناختند.

و صحنه‌ی بعدی، اما...خواندن دعای تحویل سال که همه با آن بزرگ شدیم و بلدیم چه معتقد و چه بی اعتقادِ به این دعای نوستالژیک. همه قاعدتا این دعا را درست می‌خوانیم. شما درست نخواندید. من اسمش را تپق نمی‌گذارم. اشتباه محض بود و به شخصه از این ناراحت شدم که در میان مهمانان خارجی، خیلی‌ها زبان عربی، زبان مادریشان بود و تعصب ملی و فرهنگیِ من، آزارم داد. بله میدانم که فضای مجازی هم بی‌رحم است و می‌دانم و می‌دانم که خیلی‌ها هم با خصومت و کینه برخورد کردند اما این موجب نمی‌شود که شما اشتباه خود را نپذیرید و صورت مسئله را عوض کنید.اعتراف به اشتباه سلاح کارسازی است.

هما گویا