آدم‌ها گاهی از نسبت‌هایشان فاصله‌ می‌گیرند در حالی که این اتفاق اگر امتیاز نباشد قطعاً ضعف هم نیست. احترام سادات حبیبیان بازیگر کاربلدی بود که استعداد حضور جلوی دوربین را در ذات خود داشت. کافیست بازی درخشانش‌ را در فیلم "مرهم" در نقش آن مادر بزرگی که برای نجات نوه‌ی معتادش هر کاری می‌کند؛ به خاطر بیاوریم. این که او را صرفاً مادر محمدرضا و علیرضا داوودنژاد بدانیم که به واسطه‌ی فرزندانش در نقش‌ها بازی کرده بسیار به ناحق و غیر منصفانه‌ست و بر اهل فن و دل، واضح است که اعتبار و استقلال شخصیت او در آثارش سنگینی می‌کرد. جامعه‌ی هنری یک بازیگرِ در سنِ بالای شایسته مقتدر را از دست داد که فقدانش محسوس خواهد بود. "مامان اتی" شیوه‌ی خطاب فرزندان و نزدیکانش بود که کم کم به لقب احترام سادات حبیبیان بدل شد. ضایعه‌ی از دست دادنش برای سینما و تلویزیون خُسران بار است و برای فرزندان و نزدیکانش اندوهبار و سهمگین.

سی و یک نما مراتب تسلیت و همدردی خود را به خانواده‌ی داوودنژاد تقدیم می‌کند با آرزوی آرامشی ابدی برای مادربزرگ دوست داشتنی سینما؛ احترام سادات حبیبیان.