نمی دانم چقدر از تاثیر ماندگار "سوته دلان" کم میشد اگر او پاانداز اقدس نبود، او که بی لبخند بساط را آنقدر خوب جور می کرد تا در کمدی انتقادی "ایتالیا ایتالیا" بیشتر به قاطبه نزدیک شویم، آقای نود و سه و نه یک نام.

او که همیشه گوشه ای از کارهای پرویز صیاد را می گرفت و انقدر موثر بود که تاثیرش را نمی دیدیم.

از جهانگیر فروهر می گویم، یکی از مهمترین بازیگران تئاتر، سینما و تلویزیون که فقط او می توانست بنشیند تا شعبان استخوانی سرش را گوش تا گوش ببرد. از جهانگیر فروهری که گوهر ناب نقش های مکمل بود و درست در نیمه ی فصل پائیز از دنیا رفت.

تهرانی اصیل بود و از نسلی اصیل تا هفت پشت. تحصیل کرده بود و زمانی دیپلم گرفت که دیپلم مدرک عالی محسوب میشد . چهاربار ازدواج کرد و هر چهار بار هم همسرانش بازیگر بودند و هشت فرزند که ما از آن میان لیلا و فریبا را می شناسیم.

او در بیش از صد فیلم بازی کرد ، با اقتدار هم بازی کرد از فیلم های علی حاتمی تا بهرام بیضایی و مسعود کیمیایی، اما فقط یکبار و برای فیلم سینمائی "خانه خلوت" لوح تقدیر گرفت.

و در سال ۱۳۷۶ در سن ۸۱ سالگی در حالی از دنیا رفت که زیستن در دو قرن متفاوت را تجربه کرده بود. جهانگیر فروهر بازی خوب نقش های بد بود.

روحش شاد