سینماگرانی مانند بهمن فرمان‌آرا، شادمهر راستین، همایون اسعدیان، محمد اطبایی، هوشنگ گلمکانی، امیر عابدی، محسن عبدالوهاب، هادی محقق و رضا داوودنژاد صبح امروز (پنجشنبه، ۱۵مهرماه) بر سر مزار کیارستمی حضور یافتند. برخی حاضران نیز با در دست داشتن نوشته‌هایی مانند «شما تنها نیستید» در این جمع شرکت کرده‌اند.بهمن کیارستمی، فرزند عباس کیارستمی نیز در این برنامه حاضر است. برنامه با خواندن بیانیه‌ای و قدردانی شادمهر راستین و یکی از بستگان عباس کیارستمی از مردم به‌خاطر حضورشان به پایان رسید.
در پایان این تجمع، بیانیه اعتراضی نسبت به حکم پرونده پزشکی عباس کیارستمی قرائت شد.
در متن این بیانیه آمده است: «اعلام رسمی حکم پرونده پزشکی عباس کیارستمی شاید به اندازه فاجعه مرگ او تکان‌دهنده بود. از دست دادن کیارستمی، ایران را متاثر کرد. این تاثر که حاصل اندوه فقدان هنرمندی بزرگ است وقتی ابعاد عمیق‌تری پیدا کرد که تاثیر خطای پزشکی و قصور پزشکان معالج در آن آشکار شد. سیستم درمانی کشور که همیشه خود را نسبت به هرگونه انتقاد و شبهه مصون می‌دید، ملزم به پاسخگویی به افکار عمومی شد و برای اولین‌بار در تاریخ درمان مدرن ایران، جمعیت انبوهی از مردم در انتظار نتیجه بررسی‌ها ماندند. این هنر زندگی عباس کیارستمی بود که با مرگ خود نیز اهمیت بیان حقایق و روشن شدن تاریکی‌ها را دو چندان کرد.
بدون شک هدف خانواده عباس کیارستمی از پافشاری بر ادامه روند حقوقی پرونده و حمایت گروه‌های مختلف مردم از آن‌ها، مقابله با شخص و بیمارستان خاصی نبوده و نیست. این‌که مرگ هنرمندی چون کیارستمی باعث شود حداقل حقوق دیگر بیماران در مراکز درمانی به‌عنوان سرفصلی مهم در ساختار سلامت کشور مورد بازبینی و بازنگری قرار بگیرد و جلوگیری از تضییع خواسته و ناخواسته حقی که به‌عنوان مهم‌ترین موهبت بشری به‌دست پزشکان و کارکنان بیمارستان‌ها سپرده می‌شود، در افکار عمومی زنده شود، نه‌تنها هدف کوچکی نیست، بلکه در راستای محتوای همان آثاری است که این هنرمند به جهان ارائه کرده است.
و حالا این نتیجه‌ای که پس از چندماه این دست و آن دست کردن (شاید با هدف سرد کردن التهاب موجود با گذشت زمان) اعلام شده، همه را حیرت‌زده کرده است. اگرچه حکم نهایی این پرونده، حتی اگر سنگین‌ترین و شدیدترین مجازات یک پرونده جنایی برای کل پزشکان و کارکنان بیمارستان هم بود، باز هم هیچ تناسبی با فاجعه‌ای که رخ داد، نمی‌داشت؛ اما درگذشت کیارستمی یکی از مهم‌ترین نهادهای جامعه را در برابر آزمونی بزرگ قرار داد که افکار عمومی قضاوت خود را درباره آن خواهد کرد، حتی اگر این قضاوت در نهاد رسمی قضا رخ ندهد.
مسیر تلخی که با درگذشت عباس کیارستمی آغاز شده بود، اینک وارد مرحله تازه‌ای شده است؛ تا روزی که درهای «بنیاد عباس کیارستمی» باز شود و علاوه بر ارتباط نسل‌ها زیر سایه سینما و معنا در زیر سقف آن، دریچه‌ای به سوی حفظ حقوق بیماران نیز فراهم شود، ما کنار خانواده عباس کیارستمی خواهیم ماند و آن‌ها را تنها نخواهیم گذاشت.
فارغ از هر سرنوشتی که در انتظار این پرونده پزشکی باشد، قاطبه مردم فراموش نخواهند کرد صدور حکم غم‌انگیزی را که ١٢ مهرماه به تاریخ پیوست. قاضی محترم این پرونده می‌تواند علیه خانواده عباس کیارستمی برای انتشار متن حکمی که با امضای خودش صادر شده، اعلام جرم کند، می‌تواند محکومیت سه‌ماه محرومیت پزشک معالج از حضور در مطب یا بیمارستان جم را بار دیگر در دادگاه تجدید نظر تقلیل دهد، می‌تواند نتیجه‌ای متفاوت‌تر و «منصفانه‌تر» از این (انصاف از کدام نگاه؟) برای پرونده در نظر نگیرد، اما با حافظه مردمی که در گروه‌ها و کمپین‌های مختلف و رسانه‌های رسمی و غیررسمی نام عباس کیارستمی، هنرمند محبوب خود را تکرار می‌کنند، چه خواهد کرد. این حکم شائبه‌برانگیز که از خروجی خبرگزاری‌ها بیرون آمد، نه‌تنها لکه بی‌اعتمادی را از روپوش سفید پزشکان پاک نکرد، بلکه مردم را نسبت به سیستم نظاره‌گر بر آن بدبین‌تر نیز کرد. یادتان نرود که اعتماد و اطمینان از دل حقیقت و عدالت متولد می‌شود.
هر مرگ، اشارتی است به حیاتی دیگر و مرگ هر هنرمند مسیری است برای پرباری حیات‌های دیگر. عباس کیارستمی نامی است برای زندگی و دیگر هیچ.
واکنش هوشنگ گلمکانی به حضور کم تعداد بر مزار کیارستمی
هوشنگ گلمکانی در یادداشت کوتاهی در اینستاگرام خود با عنوان «زمانه را چو نکو بنگری همه پند است» نوشت:
حضور جمعیتی کم‌تر از پانصد نفر، امروز بر سر مزار عباس کیارستمی به نشانهٔ اعتراض به حکم پروندهٔ پزشکی او، عبرتی بود برایم در پی عبرت‌های گذشته. جالب این است که خانهٔ سینما هم مردم را به این گردهمایی دعوت کرده بود اما کم‌تر از انگشتان دو دست، اعضای خود خانهٔ سینما آمده بودند و از میان سینماگران سرشناس، فقط بهمن فرمان‌آرا و همایون اسعدیان آن‌جا بودند. بیش از این نگویم که ناگفتنم بهتر است.
