سی و یک نما - فیلم بعدی اصغر فرهادی در لس آنجلس ساخته و فیلمبرداری می‌شود. اصغر فرهادی، با ساخت درام‌های خانوادگی قوی و حرفه‌ای مانند فیلم‌های «درباره الی»، «جدایی نادر از سیمین»، «گذشته»، «فروشنده» و «قهرمان» نامش را در فهرست فیلمسازان مدرن جهانی ثبت کرده است.
سی و یک نما - فیلم «فراری» ساخته مایکل مان به عنوان فیلم شب اختتامیه شصت و یکمین جشنواره فیلم نیویورک انتخاب شده است. این خبر خوبی برای مایکل مان است که فیلم را با بودجه 90 میلیون دلار ساخته است. فیلم توسط کمپانی نئون در ماه ژوئیه خریداری شده است.
سی و یک نما - قرارداد اکران فیلم سینمایی «آخرین تولد» در شورای صنفی نمایش ثبت شد.
سی و یک نما - با یک مثال شروع می کنم؛ سریال "پوست شیر" برادران محمودی با استقبال بسیار رو به رو و دنبال می‌شد. یک سریال خوش ساخت، خوش ریتم با بازی‌های خوب. تا به قسمت‌های پایانی رسید. حالا اینکه پایان قصه همین بود یا خیر را می‌شود حدس زد، اما به هر حال این سریال، بی‌توجه به کلیدهایی که قصه به ما می‌داد و شخصیت‌های محوری که باید در پایان سریال امضایی داشتند اما رها شدند، به پایان رسید و موجب شد تا به شکل غیرمنتظره ای کل سریال در مدت زمان کوتاهی از حافظه مخاطبش فاصله بگیرد. این اتفاق در مورد خیلی از فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی دیگر هم افتاده و یقینا می‌افتد.
اما در یک پایان‌بندی درست؛ مثلا "شاید وقتی دیگر" بهرام بیضایی حتی عنوان فیلم هم با پایان آن همخوانی دارد. (البته که بهتر بود "دائی جان ناپلئون" ناصر تقوایی را مثال می‌زدم که چون اقتباس بود به نظرم آمد، مثال به‌جایی نیست).
در سال‌های اخیر، بعضی از سناریوهای ایرانی با راه فراری به نام "پایان باز" آشنا شده‌اند و از آن وام گرفتند بدون آنکه بدانند، یک پایان باز درست و حساب شده، مفهوم خاص خودش را دارد و گاه انتخاب آن سخت تر از یک پایان کامل است.
برای مثال ما در "جدایی نادر از سیمین" نباید بدانیم که "ترمه"، سیمین را انتخاب می‌کند یا نادر را. این پایان باز، شاهکار است تا ما بارها و بارها قصه را با خود مرور کنیم و در کنار ترمه تصمیم بگیریم با پدرش بماند یا با مادرش. پایان باز؛ ناتمامی قصه نیست، بستری است برای تفکر و گاه تخیل.
از طرفی پایان‌بندی‌های بی‌چارچوب مثل به هم زدن یک بازی است که کُل آن را مخدوش می‌کند. چه پایان خوش باشد و چه تلخ.
این معضل بزرگ سناریو در بیشتر فیلم و سریال‌های ایرانی موجب شد تا چند پایان‌بندی خوب که یک سایت خارجی (Filmatic) کنار هم گذاشته و نظر دنبال‌کنندگان را در مورد بهترین پایان‌بندی جویا شده را مرور کنیم.
سی و یک نما - "اکشن!" همان کلمه‌ای است که فیلمسازان در ابتدای هر برداشت می‌گویند و بازیگران جلوی دوربین جان می‌گیرند. اکشن همان چیزی است که تصاویر متحرک را از عکاسی متمایز می‌کند. چند دهه طول کشید تا در هالیوود بفهمند یک «فیلم اکشن» واقعاً چیست، |انری که ریشه‌های آن به خاستگاه مدیوم سینما برمی‌گردد. اما اکنون که حرف فیلم‌های اکشن به‌میان می‌آید، دسته‌بندی‌های مختلفی را در برمی‌گیرد. قهرمان یا قهرمانانی که با حرکت‌هایی فیزیکی، رزمی و جنگی بر دشمنان خودشان غلبه می‌کنند. دوران رشد فیلم‌های ژانر اکشن بیشتر در دهه ۱۹۷۰ بود. در طول تاریخ این ژانر، از بروس لی به عنوان نخستین بازیگری که باعث حرکت و محبوبیت آن شد، یاد می‌کنند.
سی و یک نما - آلبرتو باربرا، رئیس جشنواره فیلم ونیز می‌گوید اگر اعتصاب نویسندگان و بازیگران آمریکا به پایان نرسد و فیلم‌های آمریکایی به این دلیل نتوانند در این دوره شرکت کنند، دوره هشتادم جشنواره ونیز می‌تواند یک جشنواره فیلم «پان‌اروپایی» باشد. در واقع او اکنون روی برنامه جایگزین کار می‌کند. از طرفی دیگر خبر می‌رسد که هایائو میازاکی کارگردان و انیماتور معروف ژاپنی نیز در ونیز شرکت نخواهد کرد.
سی و یک نما - در هشتادمین جشنواره فیلم ونیز در مجموع شش فیلم ایتالیایی به همراه سایر فیلم‌های حاضر در این دوره جشنواره به رقابت خواهند پرداخت که این تعداد به‌نظر زیاد است.
سی و یک نما - فیلمبرداری فیلم سینمایی «ساعت ۶ صبح» به نویسندگی و کارگردانی مهران مدیری در تهران ادامه دارد.
سی و یک نما - بو در حمام، تصویر کوچکی از یک زن می‌بیند که کودک شیرخوارش را رو در رو در آغوش گرفته است. آری آستر، نویسنده و کارگردان، به این موتیف در «بو می‌ترسد» (Beau Is Afraid) بارها و بارها بازمی‌گردد، تلنگر کوچکی که بیو در نوشته‌ای به مادرش می‌زند: «متشکرم، متاسفم که دوستت دارم»، یا با مجسمه برجک‌‌هایی که در کنار خانه مادرش است. اما اگر به تصویر حمام دقت کنید، به نظر می‌رسد که تصویر فرشته‌سان زن، دارای ناخن‌های تیز و هیولایی است که سر کودک را در دستانش نگه داشته است. این منظره، تنها یکی از جزئیات بی‌شمار سورئال و فرویدی فیلم است که مطمئناً از ناخودآگاه قهرمان داستان بیرون می‌آید و بسیار خنده‌دار و نگران‌کننده است. بیشتر لحظات فیلم آستر همینطور است. شما نمی‌دانید که باید از این سفر کافکایی بو به هویت یهودی تیزبینانه‌اش بخندید یا احساس وحشت کنید. هر کدام از این دو احساس را داشته باشید درست است و احتمالاً آنها را همزمان احساس خواهید کرد. به هر حال خنده و ترس از ذات ما سرچشمه می‌گیرد و مرز بین کمدی و ترسناک بسیار نازک است. شما یا چیزی سرگرم‌کننده یا ترسناک می‌بینید یا نمی‌بینید. فیلم آستر شاید در برخی لحظات، شما را به وحشت بیاندازد، و شاید در برخی لحظات شاهد عجیب‌ترین و خنده‌دارترین تراژدی‌‌های یونانی باشید که تا به حال دیده‌اید. با این حال، پس از زنده ماندن از دیدن اودیسه وجودی سه ساعته‌ی آری استر، احتمالاً سؤالاتی برای‌تان پیش خواهد آمد. مثلاً این چی بود تماشا کردم؟
سی و یک نما - پس از آنکه هالیوود ریپورتر گزارش داد که ایستوود می‌خواهد آخرین فیلم خود را بسازد و در سال‌های پایانی عمر با سربلند زندگی کند! او فیلمنامه «قاضی شماره 2» را پیدا کرد و گفت که همانی است که می‌خواهم بسازم.
