پایان خوش فیلم و سخنرانی پایانی قاضی وایت، توهین مستقیمی به منبع اصلی فیلم یعنی رمان ولف و شعور تماشاگران است. ظاهرا شرکت برادران وارنر و سرمایه گذاران فیلم (پیتر گابر و جون پیترز) تنها خواهان اعتبار رومان پروفروش ولف بوده اند و نه انتقادهای تند و تیز سیاسی و اجتماعی آن.
خلاصه داستان فیلم: پیتر فالو (بروس ویلیس) نویسنده کتاب "مک کوی واقعی، بره فراموش شده" که کتابش برنده یک جایزه ادبی مهم شده در جشنی که به همین منظور برپا شده، حوادثی را که باعث نوشتن این داستان شد را به یاد می آورد: شرمن مک کوی (تام هنکس) یکی از دلالان وال استریت برای استقبال از دوست دخترش ماریا راسکین (ملانی گریفیث)، به فرودگاه می رود. وی بدون آنکه متوجه باشد از راه خروجی منحرف می شود. در حالی که سعی می کند راهش را به سمت منهتن پیدا کند، شرمن با دو مرد سیاهپوست برخورد می کند که قصد دارند او را تهدید کنند. شرمن با آن دو نفر درگیر شده و در حالی که ماریا رانندگی می کند فرار می کنند. در حین فرار، یکی از مهاجمین تصادفا بر اثر برخورد با ماشین از پا در می آید و انها خود را به آپارتمان ماریا می رسانند. در دادگاه جنایی، جد کرامر، وکیلی که می خواهد پرونده را تحت عنوان "دفاع بزرگ سفید" دنبال کند، توسط قاضی وایت (مورگان فریمن) مورد سرزنش قرار می گیرد و وکیلی به نام ایب ویس (اف. موری آبراهام) که رئیس کرامر است نیز در این مورد ناراحت به نظر می رسد. در رستورانی پیتر فالو که یک خبرنگار الکی است به دورغ به رئیسش می گوید که می خواهد بر روی داستانی بزرگ کار کند. روز بعد فالو ماجرای تصادف سیاه پوست را در اخبار می شنود که در پی این تصادف راننده گریخته است. این طور به نظرش می رسد که سوژه خوبی برای کار پیدا کرده است. پلیس برای تحقیق، تنها سرنخی که در دست دارد پلاک ناقص شماره ماشین است، به همین خاطر پلیس به پیش مک کوی می رود و رفتار عصبی او باعث می شود او را دستگیر کنند. مک کوی به قید ضمانت آزاد می شود و در خیابان با فالو که از هویت وی خبر ندارد آشنا می شود. او به فالو می گوید که حتی رانندگی نمی کرده است. بعد از چندی، همسر مک کوی او را ترک می کند و رئیسش هم او را اخراج می کند. فالو نواری از صحبت های مک کوی و ماریا را ضبط می کند که در آن به رانندگی ماریا اشاره شده است. فالو نوار را برای تام کیلیان وکیل مدافع مک کوی می فرستد. در جلسه دادگاه، ماریا اظهار می کند که مک کوی رانندگی می کرده اما با پخش شدن نوار خلاف این ماجرا اثبات می شود. قاضی وایت پرونده را مختومه اعلام می کند و مک کوی آزاد می شود.
فالو در میهمانی اعلام می کند که "چه فایده ای دارد که کردی دنیا را به دست بیاورد اما روحش را از دست بدهد؟"
درست است که آتش غرور فاصلهٔ فراوانی با دی پالمای در اوج دارد اما به هر حال فیلم همهٔ اعتبارش را از دی پالما و نه مثلث با شکوه بازیگری‌اش ـ هنکس، ویلیس و گریفیث ـ می‌گیرد. فیلم به ̎باحوصلگی̎ کارهای دیگر دی پالما نیست. این بی‌حوصلگی مهم‌ترین ویژگی کار نیز باید تلقی شود. برای همین نه از آن زوایای عجیب و غریب دوربین دی پالما خبری هست و نه از داستانی نامأنوس و سخت. فیلمنامه نوشتهٔ کریستوفو است؛ کسی که بعدتر خودش فیلم‌های درخشانی را می‌سازد. اساس داستان هم از روی یک رمان محبوب امریکائی نوشته وولف برداشت شده که در خود امریکا در حد یک حماسه ارزیابی می‌شود. برای همین هم دی پالما سعی می‌کند که تنها داستان تعریف کند. چیزی که با توجه به خصوصیات کاری دی پالما در پایان نتیجه بینابینی داشته است.
آتش غرور (The Bonfire of The Vanities) محصول 1990 شرکت برادران وارنر، 125 دقیقه
کارگردان و تهیه کننده : برایان دی پالما
فیلمنامه نویس : مایکل کریستوفر
مدیر فیلمبرداری : ویلموس زیگموند
تدوینگر : دیوید ری – بیل پانکوف
موسیقی : دیو گروسین
بازیگران : تام هنکس – بروس ویلیس – ملانی گریفیث – کیم کترل – مورگان فریمن – اف. موری آبراهام
