در بیانیه‌ای که پس از ماه‌ها اختلاف خانوادگی بر سر سلامت رو به وخامت آلن دلون منتشر شد، آمده است: «آلن، فابین، آنوشکا، آنتونی و لوبو (سگش) با نهایت تاسف درگذشت پدرشان را اعلام می‌کنند. او در آرامش در خانه خود در دوشای در میان سه فرزند و خانواده‌اش درگذشت.»
آلن دلون میلیون‌ها طرفدار در سراسر جهان داشت که او را به عنوان یک نابغه تحسین می‌کردند، اما همچنین گروهی از منتقدان را به خود جذب کرده بود، و فمینیست‌ها از جایزه یک عمر دستاورد که جشنواره فیلم کن در سال ۲۰۱۹ به او داد، خشمگین شدند.
او در سال‌های پایانی زندگی خود تا حد زیادی منزوی بود و زندگی شخصی‌اش علیرغم نادر بودن حضورش روی پرده سینما از دهه ۱۹۹۰، او را در صدر اخبار نگه داشت.
در سال ۲۰۲۳، سه فرزندش شکایتی علیه هیرومی رولین، دستیار زندگی مشترک خود، به اتهام آزار و اذیت و رفتار تهدیدآمیز مطرح کردند.
این خواهر و برادرها در رسانه‌ها و دادگاه‌ها به جنگ لفظی پرداختند و در مورد وضعیت سلامتی دلون که شامل سکته مغزی در سال ۲۰۱۹ بود، اختلاف نظر داشتند.
او در طول زندگی خود با زنان رابطه پرشور و طوفانی داشت و بازیگر آلمانی رومی شنییدر را پس از رابطه خود در دهه ۱۹۶۰ به عنوان «عشق زندگی‌اش» توصیف کرد.
دلون در سال ۱۹۶۴ با ناتالی دلون ازدواج کرد که یک رابطه طوفانی بود و در سال ۱۹۶۹ به طلاق انجامید. او روابط پر سر و صدای دیگری نیز با دیوا پاپ دالیدا و مدل و بازیگر میریل دارک داشت.
امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، گفت که دلون یک «بنای تاریخی فرانسوی» بود که «نقش‌های افسانه‌ای بازی کرد و به رویای جهان جامه عمل پوشاند».
دلون که یک بازیگر فکری نبود، به عنوان یک نابغه ذاتی شناخته می‌شد. او به این افتخار می‌کرد که هرگز روی تکنیک خود کار نکرده است، بلکه به کاریزمای خود تکیه کرده است.
ژیل ژاکوب، رئیس سابق جشنواره کن، از دلون به عنوان «بازیگری با نگاه فولادی» یاد کرد.
ظاهر سینمایی او برای فیلمسازان دهه ۱۹۶۰ شاخص بود و در نقش‌های قاتل‌های زیبا و توطئه‌گر مرموز مانند فیلم «ظهر بنفش» بازی می‌کرد که بعدها با عنوان «مرد بااستعداد ریپلی» بازسازی شد.
وینسنت لیندون بازیگر در مستندی در سال ۲۰۱۲ گفته بود: «آلن دلون یک بازیگر معمولی نیست، او یک شیء دلخواه است.»
او با بازی خیره کننده خود به عنوان قاتل بی‌صدا در فیلم «سامورایی» ژان پیر ملویل در سال ۱۹۶۷، الگویی برای یکی از کلیشه‌های محبوب هالیوود، یعنی قاتل مرموز و مغرور، ایجاد کرد.
کارگردانانی از جمله مارتین اسکورسیزی و کوئنتین تارانتینو تا جان وو هنگ کنگی همه به زندگی درونی که دلون به قاتل شیک خود بخشیده بود، مدیون هستند، اگرچه این بازیگر فرانسوی هرگز در هالیوود به موفقیت بزرگی دست نیافت.
دلون آخرین حضور عمومی مهم خود را در فرش قرمز برای دریافت جایزه افتخاری پالم د اور در جشنواره فیلم کن در ماه مه ۲۰۱۹ تجربه کرد.
او هنگام دریافت جایزه گفته بود: «این جایزه کمی شبیه یک ادای احترام پس از مرگ است، اما از سمت زندگی من ادا می‌شود.»
این مرد که سال‌های آخر زندگی خود را در خانه‌ای در یک روستای کوچک در شمال شرقی فرانسه محصور با دیوارهای بلند گذراند و قصد داشت در نزدیکی سگ‌هایش دفن شود، افزود: «من می‌روم، اما بدون تشکر از شما نمی‌روم.»
میره دارک، شریک سابق او در سال ۲۰۱۵ به خبرگزاری فرانسه گفته بود: «آلن در یک انزوا عمیق و انتخابی، در دنیای دیگری، در گذشته با افرادی که بسیار دوستشان داشت، زندگی می‌کند.»
بریژیت باردو، ستاره هم‌دوره دهه ۱۹۶۰، در تولد ۸۰ سالگی‌اش اینگونه توصیفش کرده بود: «بهترین و بدترین، هم دست نیافتنی و هم بسیار نزدیک، سرد و گرم.»
اما طرفدارانی که او را دوست داشتند، به نوشته اول او در فیلم «سامورایی» فکر خواهند کرد و با آن به یادش خواهند آورد: «هیچ تنهایی عمیق‌تری از تنهایی یک سامورایی وجود ندارد، مگر تنهایی یک ببر در جنگل.»
