روزنامه ایتالیایی «لا رپوبلیکا» روز چهارشنبه برای اولین بار خبر درگذشت استایولا را که به خاطر نقشش در این درام برنده اسکار به شهرت جهانی رسید، گزارش داد. علت مرگ اعلام نشده است.
همبازی استایولا در فیلم «دزد دوچرخه» در نقش آنتونیو ریچی، پدر فقیرش، لامبرتو ماگیورانی بود، کارگر کارخانه‌ای که به بازیگری روی آورده بود، زیرا دسیکا برای درام انسان‌گرایانه‌اش به اصالت طبقه کارگر نیاز داشت. آنتونیو، همراه با پسرش، در فیلم به دنبال یک دزد و دوچرخه دزدیده‌شده‌اش می‌گردد، زیرا بدون آن نمی‌تواند کار کند و خانواده را سیر کند.
از دست دادن دوچرخه ضربه بزرگی برای پدر پریشان‌حال محسوب می‌شود، پدری که به سفری دیوانه‌وار و بی‌نتیجه در خیابان‌های رم می‌رود. در یک نقطه، آنتونیوی ناامید خودش یک دوچرخه می‌دزدد و توسط افراد اطرافش دستگیر می‌شود. وقتی آنها به او رحم می‌کنند، پدر شرمنده در مقابل پسرش باقی می‌ماند.
فیلم کلاسیک نئورئالیستی ایتالیایی، استایولا را برای همیشه در تاریخ سینما به عنوان برونو ریچی حک کرد، کسی که چشمان درشت و به یادماندنی‌اش چنان گویای معصومیت دوران کودکی بود که پسر کوچک، پدر رنجور خود را در خیابان‌های رم پس از جنگ دنبال می‌کرد.
استایولا که در ۱۵ نوامبر ۱۹۳۹ در رم متولد شد، در مصاحبه‌ای در ژوئیه ۲۰۲۳ با «لا رپوبلیکا» به یاد آورد که برای اولین بار با دسیکا، کارگردان مشهور ایتالیایی، ملاقات کرده است، کسی که ظاهراً او را در حال بازگشت از مدرسه دیده بود.
استایولا توضیح داد: «من از مدرسه برمی‌گشتم و در یک لحظه متوجه شدم که این ماشین بزرگ با سرعت پیاده‌روی دنبال من می‌آید. سپس این آقا با موهای خاکستری و لباس‌های شیک، از ماشین پیاده شد و از من پرسید: "اسمت چیه؟" و من ساکت بودم. و او گفت: "مگر حرف نمی‌زنی؟" من پاسخ دادم: "حوصله حرف زدن ندارم." مادرم همیشه به من می‌گفت اگر کسی ما را متوقف کرد، زیاد خودمانی نشوم… اما دسیکا تا خانه دنبالم آمد. پدر و مادرم بلافاصله او را شناختند. او بازیگر معروفی بود. او سر میز خانه‌مان نشست و سعی کرد آنها را متقاعد کند که به من اجازه دهند در فیلم جدیدش بازی کنم. اما آنها نمی‌خواستند.»
استایولا در نهایت نقش برونو را بدون نیاز به تست بازیگری به دست آورد، پس از اینکه عمویش او را به استودیو دسیکا برد تا دوباره معرفی شود. با وجود موفقیت «دزد دوچرخه» که برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی شد، استایولا هرگز دوباره با این کارگردان مشهور ایتالیایی کار نکرد.
او در مصاحبه سال ۲۰۲۳ به یاد آورد: «دسیکا اینطور بود؛ او شما را کشف می‌کرد و سپس تمام می‌شد. شاید اگر او دنبالم می‌کرد و پیشنهادهای دیگری به من می‌داد، یک بازیگر برای همیشه می‌شدم.»
استایولا، پس از نقش برجسته‌اش در «دزد دوچرخه» (که گاهی با عنوان The Bicycle Thief نیز شناخته می‌شود)، در چند فیلم دیگر از جمله درام «کنتس پابرهنه» (The Barefoot Contessa) جوزف ال منکیه‌ویچ در سال ۱۹۵۴ که هامفری بوگارت و آوا گاردنر نیز در آن بازی می‌کردند، به ایفای نقش پرداخت. از جمله آثار او می‌توان به فیلم‌های ایتالیایی دهه ۱۹۵۰ مانند «قلب‌هایی بدون مرز»، «ولکانو»، «گناه با من نیست» و «داستان پنج زن» اشاره کرد. و او یک نقش کوچک در سال ۱۹۷۷ در فیلم «دختر با لباس خواب زرد» فلاویو موگرینی داشت.
استایولا پس از موفقیت‌های اولیه از صحنه‌های فیلم دوری کرد و معلم ریاضی و یک کارمند قدیمی در اداره ثبت اسناد شد. و به نظر می‌رسد که از ستاره شدن در سینمای ایتالیا پشیمان بوده است.
او به «لا رپوبلیکا» گفت: «در نهایت، واقعاً دردسرساز بود. وقتی بچه بودم هرگز نمی‌توانستم با دوستانم بازی کنم، چون اگر صورتم خراش برمی‌داشت دیگر نمی‌توانستم فیلم بازی کنم. بعد هم کمی خسته‌کننده بود، زمان‌های فیلمبرداری خیلی طولانی است.»
