نزهت بادی* - آدری هپبورن با اندامی لاغر، چهره‌ای معصوم، چشمانی درشت و موهای اغلب کوتاهش شمایلی ماندگار از یک شاهزاده خانم زیبا و دوست‌داشتنی می سازد که حتی در آن لباس‌های پر زرق و برق هم مثل یک دختربچه بازیگوش به نظر می‌رسد که مثل همه بچه‌ها قلبش برای محبت پر می زند. در نگاه، صدا و بازی او همواره نوعی شگفت‌زدگی، شور و هیجان در مواجهه با مسایل پیرامونش دیده می شود که او را در مرز میان یک کودک و یک زن قرار می‌دهد.
بیشتر فیلم‌هایی که او بازی کرده، به قصه‌ها و افسانه‌های پریان می‌ماند که هنوز بعد از این همه سال طلسم فریبندگی بازی هپبورن در آنها باطل نشده است. به قول دیوید تامسون او یک پرنسس کامل برای کهنه‌شوالیه هایی چون گریگوری پک (تعطیلی رمی)، کری گرانت (معما)، گری کوپر (عشق در بعد‌از‌ظهر)، رکس هریسن (بانوی زیبای من) و همفری بوگارت (سابرینا) است.
درواقع او سادگی و معصومیت یک کودک و دلربایی و وقار یک زن را توامان دارد و هرچند همین ویژگی‌اش باعث شیفتگی و درنهایت تحول مردان بی‌اعتنای مقابلش می‌شود ولی او را نیز برای ورود به دنیای پیچیده یک زن بالغ به دردسر می‌اندازد. شاید بهترین تعریف از او را مالی هسکل ارائه داده که او را همتای مونث جیمز دین دانسته است، یک یاغی آرام‌تر ولی به همان اندازه سازش‌ناپذیر که در برابر تظاهرها و خودداری‌های زندگی بزرگسالان برافروخته می شد.
بیلی وایلدر در خاطراتش گفته هپبورن در پشت صحنه یک زن عادی به نظر می‌رسید، اما به محض اینکه جلوی دوربین قرار می گرفت، مثل یک ستاره می‌درخشید. در تمام این سال‌ها خیلی‌ها سعی کرده‌اند افسون او را در بازیشان تکرار کنند ولی هنوز کسی نتوانسته واقعا به جادوی بازی او دست یابد. بی‌جهت نبود که وایلدر دوران پس از مرگ بازیگرانی چون هپبورن را عصر بی‌ستاره‌ها می‌دانست و پیتر باگدانویچ او را آخرین معصوم سینما می‌نامید.
نویسنده و منتقد سینما*
منبع: هنر آنلاین
