همفری بوگارت که در فیلم کازابلانکا مجبور بودند برای نزدیکی قد او به نقش مقابل سوئدی اش، اینگرید برگمن بلند قامت، میزانسن ها را تغییر دهند، دکوپاژ را دستکاری کنند، زیر پایش تخته بگذارند، با لژ کفش و کلاه قدش را بلند کند و یا حتی سکانس های رویارویی این دو را بیشتر نشسته بگیرند. او این کار را در فیلم «خواب بزرگ» نیز تکرار کرد.
همفری بوگارت ویژگی خاصی داشت که در حقیقت "ویژگی خاصی" هم نبود. از سیگار همیشه لای انگشتش حتی زمانی که سرطان نفسش را تنگ کرد تا نگاه زیرک و نافذش. یا زمانی که موهایش سر صحنه فیلم «گذرگاه تاریک» شروع به ریزش کرد، مجبور شد از این فیلم به بعد از کلاه‌گیس استفاده کند تا چیزی از زیرکی و نفوذش کم نشود. او فقط خودش بود. متولد ۲۵ دسامبر یعنی فردای روز کریسمس که هنوز جشن ها ادامه داشت.
بوگی سه بار نامزد اسکار شد و در سخت‌ترین رقابتش این جایزه را به دست آورد. وقتی در سال ۱۹۵۲ برای بازی در "افریکن کویین" رقیبانی چون مارلون براندو، مونتگمری کلیفت و آرتور کندی داشت. بوگارت در طول دوران بازیگریش به غیر از این جایزه اسکار، تنها یک جایزه معتبر سینمایی آن هم برای فیلم «داشتن و نداشتن» از سوی انجمن منتقدان ملی دریافت کرد. بوگارت مردی بود که «سرنوشت بر پیشانی‌اش نوشته شده بود» و چون «مظهر قهرمان پیچیده فیلم جنایی نوآر بود» به «بازیگر/ اسطوره نمونه‌ای دوره بعد از جنگ» تبدیل شد.
«هرچه سخت‌تر زمین می‌خورند» آخرین باری بود که بوگارت بر روی پرده نقره ای ظاهر شد. این فیلم اندکی پیش از اینکه سرطان بوگارت تشخیص داده شود، آغاز شد و بوگارت یک سال پس از تشخیص بیماریش در ۱۴ ژانویه ۱۹۵۷ از دنیا رفت.
