اما فقط گولمان زده. این بار ما با یک ابرانسان (سوپر هیرو) مواجهیم که دوست دارد در سن ۹ سالگی اش بماند، یعنی پیش از آن که پدرش را از دست بدهد و مورد آزار مادر قرار بگیرد. او می خواهد مثل ابرقهرمان های کتاب های "کمیک استریپ" باشد، اما آیا او یک ابر قهرمان است یا یک بیمارسایکو دو قطبی یا یک جنایتکار.
این فیلم سه شخصیت اصلی دارد (شخصیت هایی که از دو فیلم دیگرشیامالان یعنی" شکست ناپذیر" و" شکاف" به گلس رسیده اند)که هر یک قدرتی مافوق انسان دارند و هر یک نقطه ضعفی اساسی.
"کوین" از نور می ترسد و تنها مانع قدرتش نور است، دیوید(بروس ویلیس) که تنها بازمانده ی یک حادثه ی قطار در ۱۹ سال پیش است از آب واهمه دارد و سومی الایژا(ساموئل ال جکسون) بیماری مادرزاد سندروم شکستگی استخوان دارد که نزدیک به صدبار استخوان هایش شکسته و به همین دلیل او را "شیشه" صدا می کنند. او اما با همان استخوانهای شیشه ای که حالا توان حرکت نیز ندارد هم در حقیقت یک فوق انسان است.
هر سه این ها در یک مرکز مجهز روانی محبوس شده اند و خانم دکتراستیپل(سارا پالسون) که ادعا می کند تخصص او پیرامون بیماران روانی است که فکر می کنند ابر قهرمان هستند، در حال تحقیق روی آنها است.
این سه نفر در یک مورد دیگر نیز با هم اشتراک دارند. هر یک فردی در زندگی شان است که توانایی آنها را باور دارد.
دختری که کوین ربوده بود اما رهایش کرده بود چون عاشقش شده ، پسر دیوید که به ابرقهرمانی و قدرت پدر ایمان دارد و مادر مرد سیاهپوست(الایژا) که می داند با همه ی ناتوانی، پسرش قدرتی ما فوق بشر دارد و می تواند از درهای بسته بگذرد.
فیلم شیمالان یک فیلم ماورایی هست یا فلسفی ، روانشناختی یا تریلری هیجان انگیز و جنایی ، فرق نمی کند و باز هم امضای این مرد آمریکایی _هندی را به یدک می کشد.
فیلمی که باید بیش از یکبار دید، تا روایت چند وجهی آن را درک کرد. همانطور که بیست سال پیش با اولین فیلم از او که مخاطب سینما را شگفتزده کرد یعنی حس ششم، با بازی همین بروس ویلیس که در فیلم شیشه می بینیم، غافلگیر شدیم و حتما بارها آن را دیده ایم وتحسینش کرده ایم و یا فیلم خوب دیگرش " نشانه ها" با حضور "مل گیبسون".
"ام. نایت شیامالان" همیشه و به هر نحوی می خواهد بین دنیای واقعی و ناشناخته ها ارتباط برقرار کند و فیلم " شیشه" نیز در این مورد مستثنی نیست. فیلمی با بازی های خوب، فیلمبرداری قابل تحسین و کارگردانی در خور اعتنا.
