نام «برادران تاویانی» در تاریخ سینما، به دو برادر جدانشدنی گره خورده است. پائولو و ویتوریو، در طول فعالیت هنری خود، همواره به صورت مشترک کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی می‌کردند. آن‌ها با نگاهی منحصر به فرد و روایت‌های جسورانه، توانستند جایگاهی ویژه در سینمای ایتالیا و جهان برای خود رقم بزنند.
شهردار رم از پائولو تاویانی تجلیل کرد. وی با فیلم «پدر سالار» در سال ۱۹۷۷ که به همراه برادرش آن‌را ساخته بود، نخل طلای جشنولره کن را بدست آورد. ژیل ژاکوب رییس سابق جشنواره کن در یادداشتی تاویانی‌ها را از بزرگان سینمای اروپا که عمیقا روی سوژه های انسانی، عمیق و متعهد کار کرده‌اند، یاد کرد. برادران تاویانی همچنین افتخارات دیگری در جشنواره برلین، و دیگر جشنواره‌ها بدست آورده بودند.
ویتوریو تاویانی روز ۱۵ آوریل ۲۰۱۸ در سن ۸۸ سالگی بر اثر بیماری درگذشته بود.
برادران تاویانی در طول بیش از پنج دهه فعالیت هنری، آثار متعددی خلق کردند که هر یک، گوشه‌ای از درخشش و نبوغ آن‌ها را به تصویر می‌کشید. از نخستین موفقیت چشمگیرشان با فیلم «پدر سالار» (۱۹۷۷) که جایزه‌ی نخل طلای کن را به ارمغان آورد، تا شاهکار تحسین‌شده‌ی «سزار باید بمیرد» (۲۰۱۲) که برنده‌ی خرس طلای بهترین فیلم جشنواره‌ی برلین شد، آثار آن‌ها همواره مورد توجه منتقدان و دوستداران سینما قرار گرفته است.
پائولو تاویانی در سال ۱۹۳۱ در شهر سان میاتو ایتالیا متولد شد. او در جوانی به دنبال علاقه‌ی خود به ادبیات و فلسفه، به روزنامه‌نگاری پرداخت. اما دنیای سینما او را به سوی خود کشاند و پائولو به همراه برادرش ویتوریو، قدم به عرصه‌ی فیلمسازی گذاشتند.
برادران تاویانی در دهه ۱۹۶۰ میلادی کار خود را در عرصه سینمای موج نوی ایتالیا آغاز کردند. آغاز اوج دوره کاری آن‌ها در اواخر دهه ۱۹۷۰ بود. دو فیلم «سن‌میکله یک خروس داشت» (۱۹۷۱) (درام برگرفته از رمان لئو تولستوی) و «پدرسالار» (۱۹۷۷) با سرمایه‌گذاری تلویزیون ملی ایتالیا ساخته شدند. در نخستین شب پخش «پدر سالار» ۱۷ میلیون نفر این فیلم را تماشا کردند.
موفقیت بعدی آن‌ها شب سن لورنزو (۱۹۸۱) و کائوس (۱۹۸۴) بودند. پس از نزدیک به سه دهه آن‌ها بار دیگر با فیلم سزار باید بمیرد (۲۰۱۲) درخشیدند.
آخرین فیلم مشترک آن‌ها «یک سؤال خصوصی» محصول ۲۰۱۷ بود.
