هما گویا (سی و یک نما) – بهداد جان سلیمی! از تو چه پنهان که ما سینمائی نویسیم و به دور از ورزش اما درطبقه بندی رسانه مان "گوناگون" را هم گذاشته ایم،درست برای چنین وقت هائی تا کم نیاوریم. گوناگون را گذاشتیم تا بگوئیم دربرابر اتفاقات پیرامونمان بی تفاوت نخواهیم بود.گذاشتیم تا بگوئیم در شادی ها وتلخی ها .....هستیم.حالا هم هستیم. نگاه کن! همه هستند ، نه فقط خانواده و ورزشکاران و هنرمندان و هر ایرانی بلکه یک دنیا دارند از چراغ های سفید تو می گویند و این یعنی" قهرمان! اشکهایت را به دنیا نمی دهیم".
در خانه معروفم که زمان اضطراب یک کدبانوی منحصر به فرد می شوم در شستشو.وای که بامداد امروز چقدر شستم همه جا را.آشپزخانه برق میزد که در حیرت یک ناداوری خشکم زد. مثل اینکه خوب تمیز نکرده بودم همه جا را.دلم می خواست تو دوباره روی صحنه بیائی و من دوباره بشورم و بسابم .گریه کردی...گریه کردم.چراغ هایت سفید بود مثل کف آشپزخانه ی من می درخشید.
ناگهان قرمز شد مثل چای تازه دمی که برای خودم ریخته بودم تا خستگی هر دوی ما در بیاید....
صبح تصمیم ما بر این بود تا واکنش هنرمندان را روی خروجی سایت بگذاریم. بگوئیم که پرویز خان پرستوئی چه قشنگ برایت نوشته و البته دیگر هنرمندان هم.
نگاه کردم دیدم واکنش ها گسترده تر از این حرف هاست. گاردین ، فرانس پرس ، یاهو و ...و ...همه از تو می گویند و ازناداوری در مسابقاتی که بنیانش بر دوستی و همدلی نهاده شده با پنج حلقه ی به هم تنیده .
با خودم گفتم که دیگر حرفی باقی نیست جز اینکه شاید...یک روزی...یک فیلمساز...در کنار این همه سوژه های تلخ و تکراری و گاه لودگی، به فکر بیفتد تا فیلمی با نگاه به زندگی تو بسازد ....فیلمی که در آن چراغ های قرمز همه سفید باشند.
