نمایش دن کامیلو در اجرای سال 84 که روی صحنه چهارسو رفت هم خوش درخشید. و جوایز کارگردان برگزیده (انجمن نویسندگان و منتقدان خانه تاتر)_ کارگردان برگزیده (انجمن کارگردانان خانه تاتر)_ نمایشنامه برگزیده سال (کانون ملی منتقدان ایران) را به خود اختصاص داد...

این نمایش اثری است در قالب کمدی که به خوبی توانسته معضل عوام زدگی را با خلق لحظاتی درخشان و کمیک اما توآمان با تقکر و تعقل برای مخاطب به رخ بکشد. دن کامیلو بازگو کننده واقعیتهای زندگی مردم در سرزمینی است که شور سیاسی شان  به خشم تبدیل میشود. هرچند که همچنان مردمانی دارد شوخ طبع و طناز و میهمان نواز....

از ویژه گی های دن کاملیو می توان به این مورد اشاره کرد که لحظه های کمیک این نمایش درون مایه اثر را شیرین کرده و این تقابل  که مابین چهره زشت و البته خنده دار ایدئولوژی چپ (از نوع  جنبش کمونیستی) و اندیشه  دینی (کلیسا) را  که هست و بوده از هر جنس و ذاتی به خوبی و با ظرافت آنچنان  در هم  با کمدی میپیچاند. میخنداند و به فکر وا میدارد که اندکی و فقط اندکی لبخند و مکث و تامل حداقل  و حداقل هدیه است که به مخاطب  میدهد.

اینها نشانه های خوب برای یک نمایش است. تاثیر گذاشتنِ آرام و آرام. بی آنکه تماشاچی در بهت، ناباوری و به زور (هر طور که شده) با جانِ اثر ارتباط بگیرد. دن کامیلو برای عموم سلیقه ها مناسب است و ابعاد فرهنگی و انسانی و اجتماعی دارد که خوشایند است و پر متلک...

از همه مهمتر تمامی این ابعاد  و زوایای انسانی  و عمیق را با لبخند به جان شما مینشاند. و این در کمدی یعنی دو سر بَرد. (اثر و مخاطب)...

طراحی صحنه ساده است. گویا و مکفی. که با کلیت اثر همخون است و همراه. فرض مثال استفاده صلیب گوشه چپ صحنه.

اگر صدای مسیح در داستان نشان از عذاب وجدان دن کامیلو است در برابر بد جنسی اش، در این نمایشنامه اختصاص بخش زیادی از صحنه (گوشه چپ) همان کار را میکند که گوارسکی مترصد بوده برای خلقش.

نریمانی به خوبی استخوان و درون مایه ی اصلی که در داستان  بوده را با اندیشه و سبک خود آزادانه آمیخته و ارائه داده که در خور و شایسته تحسین است.

در این نمایش بازیگران، بازیهای درخشانی دارند و پر انرژی هستند و مسلط به  کاراکتر، تیپ، تیپ کاراکتر و ذاتش. (با توجه به وقت کم برای تمرین و تعویض بازیگر نسبت به سال 84).

 احیای نقش، گرما و ابزارش با وجود مسائلی همچون جقرافیای سالن  (به دلیل ابعاد و نقاطی بس ناجوانمردانه کور که همیشه و همشه با آن درگیر هستیم و هستیم)... اما بازیگران به خوبی خوراک مکفی را  به تماشاچی  داده و آنهارا راضی و خشنود و گرم راهی می کنند به سمت و سوی خیابان ولی عصر...

لبخند این روزها سرمایه است و هدیه. از نوع گرانش و کمیاب ...

خدا قوت نریمانی ....دن کامیلو هر شب ساعت 20 

   *بازیگر تئاتر