سی و یک نما - با "دبیرستان خضرا" و "کهنه‌سوار" زنده یاد اکبر خواجویی او را شناختیم و با "دو زن" تهمینه میلانی در پرده‌ی سینما. و بعد بارها و بارها بازی او توجه ما را جلب کرد اما حضورش در "شیار ۱۴۳" نرگس آبیار چیز دیگری بود، یک بازی درخشان. درخشان‌تر از "سربازهای جمعه" کیمیایی و "زیر سقف دودی" پوران درخشنده که برای نقش‌آفرینی در این فیلم‌ها هم سیمرغ بلورین گرفته است.
سی و یک نما – گر چه بهروز وثوقی به عنوان بهترین بازیگرِ قبل از انقلاب ایران مطرح است اما یقینا محمدعلی فردین محبوب‌ترین سوپراستار آن دوره محسوب میشود که در دلِ مردمِ، از جنوب تا شمال ایران جا داشت و دارد. کسی که چه در زندگی شخصی و چه حرفه‌ای هیچ دلیل موجهی برای ممنوع الکار شدن او نبود، نقطه‌ی تاریکی که بر پیشانی سینمای بعد از انقلاب با نقشی از مزار همیشه تازه‌ی او می‌ماند. فردین یکی از ستاره‌های نسل سوخته‌ی ایران است. علی‌بی‌غم گنج قارون که با نقش درخشان "حجت" در فیلم "غزل" کیمیایی حجتِ بازیگری‌اش را با سینما تمام کرد.
سی و یک نما - توهین به زنان بازیگر میانسال با کلام گستاخانه ابوالقاسم طالبی در برنامه هفت شروع شد و متاسفانه در روزهای اخیر، بی ادبانه‌تر گسترش پیدا کرده است که این‌گونه گستاخی در کلام، هیچ نسبتی با نقد و یا واکنش به یک اتفاق که می‌بایست دلیل آن واکاوی شود ندارد.
توهین اخیر به بی‌حجابی خانم‌ها کتایون ریاحی، گلاب آدینه و فاطمه معتمدآریا در مراسم خاکسپاری زنده‌یاد کیومرث پوراحمد و پیرزن و از کار افتاده خطاب کردن آنها در حقیقت توهین به جایگاه زنان میانسال و توانمندی‌های آنهاست که به غایت در جامعه فعال هستند و صرفا اهالی هنر را شامل نمی‌شوند. ما می‌بینیم که حتی در بین اعضای منتصب به دولت کنونی و نگرش‌های اصولگرایانه و سیاسیون از هر طیفی نیز، زنان میانسال فعالند.
در ادامه به بازیگران بزرگی چون مریل استریپ که نسلی جلوتر را شامل می‌شوند اما همچنان در مراسمی چون اسکار رقیب سرسختی به حساب می‌آیند اشاره‌ای نمی‌کنیم و صرفا سلبریتی‌هایی را مثال می‌زنیم که در دهه پنجم و اوایل دهه‌ی ششم، درخشان فعالیت می‌کنند و تنها چیزی که در آنها محک نمی‌خورد، سنشان است.
ضمن اینکه اکثر آنها در سال‌های اخیر یا نامزد جوایزی نظیر گلدن گلوب و اسکار و یا برنده‌ی آن بوده‌اند.
سی و یک نما - مراسم تشییع "شهرام عبدلی" یکی از باشکوه‌ترین مراسم در سال‌های اخیر بود. اتفاقی که نشان می‌دهد گرچه او در زندگی هنری خود یک بازیگر بود، اما در دل‌ها یک سوپراستار محسوب میشد که نقش اول داشت. این بهترین نقشی است که یک هنرمند می‌تواند بازی کند. هر که هم آمده بود، برای خودش آمده، نه برای دوربین و نه برای پرستیژ. هر که هم می‌گریست، از ته دل زار میزد.
اینبار عزاداری، در فضای مجازی و با خاطره تعریف کردن و نوار مشکی تمام نشد.
سی و یک نما –چند ساعتی قبل از شروع برنامه ماه عسل بود که خبر حضور محمدرضا گلزار در برنامه ماه عسل رسانه ای شد. خبری که چندان متعجبمان نکرد چرا که باورش نکردیم .اما خبر درست بود. یک حضورتبلیغاتی که از قاب ماه عسل بیرون میزد
