ریحانه محمودی/ سی و یک نما_ وقتی اثر هنری‌ای به محاقِ توقیف می‌رود، هم‌زمان با تحمیلِ آسیب‌های فزاینده بر خالقِ آن اثر، اقلیمِ هنر نیز آلوده و ناایمن می‌گردد و مصادف با این عارضه‌ی مخدوش، آن‌سو مخاطبِ هنر است که خفیف و وازَده می‌شود. بیش از احساسِ خُسرانی که می‌تواند به دلیلِ بازماندن از تماشای اثرِ دربَند شده، به مخاطب اِلقا شود؛ اهانتی که بر او به سببِ ربودنِ علنیِ «حق انتخاب» و اختیارش روا گشته، عرصه‌ی تأسف و خشم و یأس را می‌گُسترانَد.
