پویه حسینی (سی و یک نما)- کسی زنگ در را می زند. پدر در را باز می کند. تماشاگر شاهد و شنوای گفتگو نیست. و پس از آن پدر با مادر خیلی معمولی درباره ی میهمان حرف می زند. از میهمان نمی گوید و فقط اشاراتی عادی دارد مبنی بر این که میهمان داریم. و دو مورد دیگر نیز می توانست در اذهان بگنجد اگر کسی در نمی زد و پدر نمی گفت میهمان داریم ،پس تماشاگر تا انتها منتظر میهمانی زمینی ست نه میهمانی ملکوتی. اما با سکانس پایانی فیلم اتفاقن بیشتر سردرگم می شود که پدر برای کدام میهمان در حال معرفی خانواده اش است. گرچه همین سکانس معرفی در پایان فیلم نیز از اشکالات "میهمان داریم" است.
