سی و یک نما – سال گذشته همکار ما در سی و یک نما، "پویه حسینی" گفتگوی مفصلی داشت با "مسعود بهبهانی نیا" به بهانه اولین سریال بیش از صد قسمتی در تلویزیون به نام کیمیا که قرار است از شنبه چهارم مهر ماه روی آنتن برود و بی مناسبت ندیدیم تا مرور دوباره ای داشته باشیم بر این گفتگو.
پویه حسینی (سی و یک نما) - وقتی تصمیم بر این شد تا با مجید صالحی گفتگویی داشته باشیم، مثل خیلی از مخاطبان که این روزها از بازی متفاوت وی در سریال مناسبتی ماه رمضان، "مدینه"، شگفت زده شدند از خود می پرسیدم :بازیگری که بیشتر در نقش های کمدی شناخته شده چگونه در یک نقش جدی تا این اندازه ملموس و روان ظاهر شده است و ناخواسته به یاد دوست قدیمی اش "رضا عطاران " می افتادم که او هم در زمینه ی بازیگری به یکباره پوست انداخت و شاید این اتفاقی باشد که مسیر زندگی مجید صالحی را هم عوض کند و این حس بهانه ای شد تا به او از این زاویه نگاه کنم.
پویه حسینی (سی و یک نما)- "اتوبوسی به نام هوس" نوشته تنسی ویلیامز با اقتباسی آزاد این روزها با عنوان "بیگانه" به سینماهای ایران رسیده است."بیگانه" یک درام اجتماعی است پایبند بر ساختار کلاسیک.
پویه حسینی (سی و یک نما) – شقایق دهقان بازیگر توانمندی ست که بیشتر طناز می شناسیمش، او پر است از انرژی . زمان گفتگو در حالی که عجله داره تا به آخرین روز اجرای نمایشش (اسپانیائی) برسه، با هم گپ میزنیم. وقتی داشتم گفتگو رو پیاده می کردم متوجه شدم که چقدرسریع اما مسلط پاسخ گوی من بودن... در این گفتگو با این عناوین مهمان کلام شقایق دهقان هستید: "واقعااااااا؟!" - ریسک نمی کنن - سخت تر برای خانوم ها - "اتاق عمل" مهران مدیری - مشترک با همسرم - "اسپانیایی" - "پژمان" در تلویزیون و سینما - نوشته های ضعیف - سخن پایانی... احترام به شعور مخاطب.
پویه حسینی (سی و یک نما)- کسی زنگ در را می زند. پدر در را باز می کند. تماشاگر شاهد و شنوای گفتگو نیست. و پس از آن پدر با مادر خیلی معمولی درباره ی میهمان حرف می زند. از میهمان نمی گوید و فقط اشاراتی عادی دارد مبنی بر این که میهمان داریم. و دو مورد دیگر نیز می توانست در اذهان بگنجد اگر کسی در نمی زد و پدر نمی گفت میهمان داریم ،پس تماشاگر تا انتها منتظر میهمانی زمینی ست نه میهمانی ملکوتی. اما با سکانس پایانی فیلم اتفاقن بیشتر سردرگم می شود که پدر برای کدام میهمان در حال معرفی خانواده اش است. گرچه همین سکانس معرفی در پایان فیلم نیز از اشکالات "میهمان داریم" است.
پویه حسینی (سی و یک نما) در این گفتگو با این عناوین مهمان کلام رامبد جوان، هنرمند پویا و خلاق کشورمان هستید: چند خندوانه با یک دست - این صندلی رو هیچ وقت پیدا نکردم – گاهی حمایت اینه که تهیه کننده باشی – کار تبلیغاتی خیلی شیش دُنگه - در انتظار شمایل شکنی؟ یا "خُب بخندون دیگه!"؟ - مشتریِ یک تازه کار - خودش خیلی کاره - سخن پایانی... خنده.
پویه حسینی (سی و یک نما) -بهشت زهرا، محله ها و خانه های زیادی دارد. یک محله را من می نامم، محله ی هنرمندان، نه قطعه ی هنرمندان! خانه های زیادی آن جاست. خانه ی های ابدی هنرمندان سرزمینم. گرچه ما عادت داریم به تفکیک اما شاید این تفکیک خانه ها در آن دیار بد هم نباشد. شاید آرزو باشد بودنِ چنین محله ای در این دیار هم. شاید اصلن معنی اش تفکیک نیست و برعکس، معنی اش اتحاد است. اتحادی که رنگ باخته وقتی زنده ایم. نمی دانم آدم باید دلش بسوزد از اتحاد در زمان پس مرگش یا خوشحال باشد آرزویی ای را که در زمان زندگی اش کم می بیند لااقل پس از مرگش می بیند. البته آن اتحاد هم فقط بین ساکنان محله اش در دیار باقی می بیند! یکی از ساکنان آن دیار باقی یک خاطره ساز بزرگ است.
پویه حسینی- کاش همانقدر که بیننده می شنود هنرمند قشر حساس جامعه است و خودش و کارش حرمت دارد، هنرمند هم بشنود هر انسانی از هر قشری حساس است و کارش و خودش حرمت دارد. حرمت متقابل، قابل است. حفظ حرمت فقط در کلام نیست بلکه در کارهایمان هم نمود دارد. کلام هنرمند هم اثر اوست. حرمت ها را حفظ کنیم. بینندگان آثار شما حرمت دارند. نقد هم حرمت دارد و خیلی آثار، قدرِ آن نیستند.
پویه حسینی (سی و یک نما)- با مریم بوبانی از بازی در نقش زنان میانسال ایرانی تا زندگی در نقش مادری از یک "رستاک"ی و یک "چارتار"ی...
پویه حسینی (سی و یک نما) – جایت خالی شد با رفتن تصنیف سرایان به قعر تاریخ ایرانمان. جایت خالی شد وقتی ذوق و عشقِ بی فکرِ نانِ هنرمندانی که چه زیبا تو را نُت به نُت برای سازها می ساختند کور شد. جایت خالی شد وقتی دستان رقصان و نفس های دمیده از جانِ نوازندگان آن نُت ها زیر خاک رفت. جایت خالی شد وقتی صداها فقط ماندگار شدند اما تنها به قصدِ یا به بهانه ی اعطای جایزه به چهره های ماندگار. "بهانه"، چه کلمه ی دوست نداشتنی ای هستی! نمی دانم، شاید هم خوبی، خوبی که با به کارگیری ات جاهای خالی را هر از گاهی پر می کنیم. و باز یک جای خالیِ دیگر. "تصنیف"، جایت خالی...
