نمایش موارد بر اساس برچسب: نوید محمدزاده

هما گویا(سی و یک نما ) – عصبانی نیستم قصه ی "نوید " جوان کورد شهرستانی، دانشجوی موفق یکی از معتبرترین دانشگاه های پایتخت (دانشگاه تهران)، است که عاشق همکلاسی اش "ستاره" می شود. نوید هم مثل بیشتر دانشجوهای هم سن و سالش برای خود دغدغه ها و باورهای سیاسی دارد.

باورهایی که در یک کنفرانس در حضور استاد و هم شاگردی هایش مطرح می کند و در آن از دکتر شریعتی، دکتر مصدق  کد می آورد. او دنبال جنجال نیست اما وقتی ستاره از جایش بلند می شود و اعتراض می کند که چرا از دیگران "فکت" می آوری و نگاه خودت را بیان نمی کنی، انگار برای اولین بار ستاره را می بیند و در همان لحظه عاشق او می شود. بازی نوید محمدزاده در این سکانس و در دقایق اول فیلم به اندازه ای فوق العاده است که حتی نمی شود گفت که او از میمیک چهره و زبان بدنش بهره گرفته و انگار یک مثنوی کلام عاشقانه در نگاه و چهره او مخاطب را به تحسین وامیدارد. مخاطبی که از همین لحظه می فهمد که نوید برای این عشق بهای سنگینی می پردازد.

او در دانشگاه برای به دست اوردن ستاره، یک دانشجوی ستاره دار اخراجی می شود، اما ستاره مشکلی ندارد و در دانشگاه می ماند. شاید اینجا باید از ستاره می پرسیدیم که "فکت" او چیست که تا این اندازه باورهایش متزلزل است.

عصبانی نیستم بعد از چهار سال با سانسور به نمایش درآمد و بیم آن می رفت که شاید مثل بیشتر فیلم های دیر اکران شده، تاریخ مصرفش گذشته باشد و سانسور رمق آن را بگیرد که چنین نیست.اگر به گفته نوید "هشت " سال از عمر او تلف شده اما "چهار سال" جنجال و کشمکش این فیلم عاقبت به هدر نرفت.

به نظر من بخشی از سانسور فیلم نه تنها به آن صدمه نزده، بلکه عصبانی نیستم را به یک فیلم عاشقانه و جذاب نزدیک کرده که به موقع اعتراض های خود را به معضلات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نیز عیان کرده اما بدون سیاه نمایی و شعارها و اتفاق های گلدرشت دور از ذهن.

پایان باز فیلم به مراتب از سرنوشت و سکانس های پایانی که درمیشیان برای فیلم به تصویر کشیده بود، منطقی تر و دیدنی تر است و حذف سکانس های مربوط به فروش کلیه و مردی که اصرار دارد، کلیه دومش را هم بفروشد و دیالیز شود و خودزنی این مرد فلک زده چهره بی رحمانه فیلم را حتی اگر توجیهش از طرف درمیشیان یک تلنگر سخت به مخاطب باشد هم در سلیقه من نیست.

نوید در این شهر بزرگ بی در و پیکر گم شده است و کنترل حرکاتش را ندارد. دکتر روانپزشکی که چهره اش را نمی بینیم اما به راحتی می توانیم از صدا و لحن کلامش، چهره او را تجسم کنیم (از نقاط قوت فیلم) به نوید می گوید که برای کنترل خود در هنگام عصبانی شدن با خود تکرار کند: "عصبانی نیستم". تصویری که به نظر می رسد اگر میشد صدای درون هر کس را شنید، لابد زمزمه "عصبانی نیستم" تمام شهر را پر می کرد. شهری پر از جوان های عصبانی که چند کارآکتر از آنها را در فیلم می بینیم.

بیست و هفت سال پیش در فیلم "عروس" بهروز افخمی هم همین زمزمه را می شنیدیم و تاریخ مصرف فیلم عصبانی نیستم نگذشته چرا که هنوز هم صداها همان صداست.

جوان فیلم عروس حاضر شد از وجدانش بگذرد، باورهایش را زیر پا بگذارد و شرایط پدر دختر مورد علاقه اش را فراهم کند و بعد به نوعی پوچی برسد و طغیان کند اما نوید نمی تواند از چارچوب هایش بگذرد، از باورهایش و از غیرتش. چیزی که در فیلم به آن اشاره می کند: "من کوردم".

چقدر خوب که در این فیلم درمیشیان از اسم  او، از اصالت  بومی، سرزمین آبا و اجدادی و زبان مادری خود نوید محمدزاده  وام گرفته تا این نوید همیشه برایمان باورپذیر باشد.

نوید محمدزاده بازیگر فوق العاده ای است اما یقینا تا این لحظه در کارنامه بازیگری اش درخششی چون حضور در « عصبانی نیستم» نداشته و مسلم اینکه این فیلم بیشتر از هر چیز مدیون بازی خوب اوبعد از آن  تدوین فوق العاده هایده صفی یاری است و اگر این دو پارامتر از فیلم رضا درمیشیان حذف میشد، نمره متوسط هم با اغماض به آن می دادیم.

البته بی انصافی است اگر در کنار بازی محمدزاده به درخشش رضا بهبودی در نقش پدر ستاره و بازیگر نقش هم اتاقی جنوبی نوید اشاره نکنیم.

در پایان دلیل انتخاب تیتر این یادداشت را هم توضیح بدهم که در چند قاب پوسترمعروفی در خانه نوید می بینیم از جان لنون که روی آن نوشته شده:War Is Over

که هر بار انگار این جمله مثل پتک بر پیکر روایت فیلم فرود می آید تا جایی که در انتها دنبال یک پوستر در ذهنمان می گردیم که رویش نوشته شده باشد: Game Is Over

ریحانه محمودی (سی و یک نما) - تا کنون پنج روز از برگزاری جشنواره‌ی سی و ششم فیلم فجر گذشته و نشست‌های خبری در برخی از موارد با حضور پر نخوت و تفاخر شخص یا اشخاصی از عوامل فیلم‌ها همراه بوده است؛ از کارگردان گرفته تا بازیگران. فضایی که عمدتاً به سمت اصرار از ما و انکار از آن‌ها و پاسخ‌های مغرورانه‌ی سازندگان پیش می‌رود و بی نتیجه به اتمام می‌رسد. البته که نباید منکر سوال‌های گاه بی‌ربط و سطحیِ تعدادی از خبرنگاران نیز شد، سوال‌ها و نظریه‌های بعضاً فاقد ارزش رسانه‌ای و تملق‌ گویی‌های بی وقت؛ آن قدر که دلمان می خواهد سر در گریبان پنهان کنیم و بگوییم : "به خدا که ما از اینان نیستیم!"

زهرا اروجلو(سی و یک نما) – نمایش زندگی در تئاتر به کارگردان محمد برهمنی، نوشته دیوید ممت و ترجمه داریوش مودبیان کاری است که به تهیه کنندگی نوید محمدزاده و با بازی میرسعید مولویان، ایمان صیادبرهانی این روزها ساعت بعد ازظهر در ۱۷پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه می رود . این نمایش برگزیده بهترین کارگردانی و بهترین بازیگری مرد و کاندید طراحی صحنه از شانزدهمین جشنواره تاتر دانشگاهی ایران است که تا هفته آینده روی صحنه است.
در ادامه ، گزارشی از من در قاب تصویر و به سفارش سی و یک نما می بینید:

سی و یک نما - نمایش موزیکال پر هزینه ، پر بازیگر و پرحاشیه « الیور توئیست " به کارگردانی « حسین پارسایی" بر اساس اقتباسی از « چارلز دیکنز» به همت "محمدرضا کوهستانی" دراماتولوژ این روزها در تالار وحدت با استقبال بسیاری رو به رو شده است. گزارش تصویری 31نما را در قاب دوربین « امیر حق بر» می بینید

 نوید محمدزاده و هوتن شکیبا 

هوتن شکیبا در یکی از درخشانترین نقش هایش

آرمان مرادی در نقش الیور توئیست

نوید محمدزاده در نقش بیل ساکس و هوتن شکیبا در نقش فاگین 

آتیلا پسیانی و داریوش موفق 

مهناز افشار در نقش نانسی و هوتن شکیبا در نقش فاگین

داریوش موفق که در این نمایش در سه نقش حضوری موفق دارد

در حالی که ساعاتی قبل عوامل فیلم سینمایی عصبانی نیستم با انتشار پستی در اینستاگرام و رونمایی از لوگوی عصبانی نیستم خبر از اکران این فیلم در تاریخ 29 آذر داده بودند اما نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس از لغو اکران این فیلم خبر داد .

سی و یک نما - عصر پنجشنبه سوم آذر، مراسم اهدای جوایز یازدهمین دوره آسیاپاسیفیک در حالی برگزار شد که نوید محمدزاده نماینده ایران برای بازی در فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» در بخش تنوع فرهنگی جایزه ویژه هیات داوران را به دست آورد. او این جایزه خود را به مردم زلزله زده کرمانشاه تقدیم کرد.

سی و یک نما_ نامزدهای جوایز جشنواره آسیاپاسیفیک اعلام شدند.
در میان نامزدهای یازدهمین دوره‌ی جوایز سینمایی آسیاپاسیفیک نام "محمد رسول اف" برای ساخت فیلم "لِرد" در بخش بهترین فیلم و "نويد محمدزاده" در بخش بهترین بازیگر مرد برای بازی در فیلم "بدون تاریخ بدون امضا" به چشم می‌خورد.

سی و یک نما -نمایش «پچپچه های پشت خط نبرد» نوشته علیرضا نادری و کارگردانی اشکان خیل نژاد این روزها در تماشاخانه شهرزاد روی صحنه است و مانند اجرایی که پنج سال قبل در تالار مولوی داشت مورد استقبال علاقه مندان قرار گرفته است.پنج ساله پیش این نمایش تحسین شده با نگاهی متفاوت به جنگ و حضور درخشان بازیگرانش از جمله نوید محمدزاده در حالی توجه ها را جلب کرد که هنوز وی به سوپراستار سینمای ایران بدل نشده بود وبه همین دلیل استقبال از این نمایش را میشد بین تمام عوامل موثر آن تقسیم کرد اما حالا بی انصافی است که موفق آن را بیشتر به دلیل حضور این چهره عنوان کنیم.

سی و یک نما – رفع توقیف قطعی پنج فیلم خانه دختر، خانه پدری،عصبانی نیستم!،آشغال های دوست داشتنی و پارادایس اتفاق خوبی است هم برای سینما و هم برای مخاطبین آن اما خوش باوری است اگر فکر کنیم زمان از دست رفته و اصلاح یک فیلم نمی تواند تاثیری در برقراری ارتباط با آن داشته باشد همانطور که پریناز ، زادبوم و پرونده هاوانا طعم تلخ این اتفاق را در اکران دیرهنگام فیلم هایشان چشیدند اما همین موجب می شود تا برای حمایت از فیلم های خوب پشت در مانده ، تلاش بیشتری بکنیم.

 سی و یک نما_ وحید جلیلوند و "بدون تاریخ بدون امضا"یش با موفقیت افق های تازه ی جشنواره ونیز را فتح کردند.

بعد از نوید محمدزاده که جایزه بهترین بازیگر را در این بخش دریافت کرد حالا کارگردان فیلم وحید جلیوند نیز جایزه‌ی بهترین کارگردانی را با خود به ایران می‌آورد.

وحید جلیلوند پس از دریافت جایزه‌اش گفت: سلام می‌کنم به مردم خوب و نازنین کشورم و از همین‌جا دست تک‌تک آنها را می‌بوسم. تشکر می‌کنم از هیأت داوران، «آلبرتو باربارا» و همچنین کتایون شهابی پخش‌کننده این فیلم و تبریک می‌گویم به همه عوامل فیلم که شب‌ها و روزها سختی و رنج کشیدند تا ما به این موفقیت برسیم. به نمایندگی از عوامل، این جایزه را تقدیم می‌کنم به علی جلیلوند تهیه‌کننده این فیلم که با مدیریت، صبوری و آرامشش این فرجام نیک را برای این پروژه رقم زد.

وی افزود: من در کشوری زندگی می‌کنم و در فرهنگی بزرگ شدم که مردمانش اعتقاد قشنگی داریم که وقتی شما برای کسی دعا می‌کنید خداوند پیش از او به تو لبخند می‌زند و پاسخ دعاهای تو را می‌دهد. خواهش می‌کنم برای من دعا کنید که پس از دریافت این هدیه بزرگ دچار نخوت و غرور نشوم و همیشه به یاد داشته باشم سینما قرار است از من انسان بهتری بسازد پیش از آن‌که فیلمساز خوبی بسازد.