به قول مونیکا مورر ذاتا یک سیگاری انزواطلب بود و چنان تنها می نشست که گویی از بشریت محو شده بود و از پشت ابری از دود به تعارض های تقدیر بشری می نگریست. آثار او نیز فیلمهایی به شدت تلخ و غم انگیز درباره تنهایی، مرگ، ناامیدی، خیانت، اندوه، رنج و روابط از دست رفته است که در آنها همواره با جمعی از آدمهای تک افتاده و غمگین روبرو هستیم که درگیر روابطی هستند که یا به هم نمی رسند و یا از هم گسسته می شوند.اما این فروپاشی احساسی چنان محزون و زیبا به نظر می رسد که افسردگی و دلمردگی ناشی از آن به آیینی خوشایند و حسرت برانگیز تبدیل می شود .انگار این اندوه تسلی ناپذیر موهبتی است که فقط به آنها داده شده و از دیگران دریغ گشته و حالا آنان به خاطر رنجی که از این اندوه تحمل می کنند، به افرادی رازآلود و دست نیافتنی تبدیل می شوند. شخصیتهایی که قیمت و ارزششان نه در پیروزی و موفقیت ها بلکه در چگونگی مواجهه با شکست ها واز دست دادن هایشان است. ناکامی هایی که برای هر یک از آنها بزرگترین سرمایه های زندگی شان به حساب می آید و به آنها خصلتی آسیب ناپذیر و مغلوب نشدنی می بخشد که میتوانند در برابر فاجعه های غیرمنتظره جهان هستی با آرامشی درک ناشدنی وتوضیح ناپذیر برخورد کنند و به طرز علاج ناپذیری از رنج ها و دشواریهای تحمل ناپذیر زیستن لذت ببرند.بعد یادمان می آید که دو سال قبل از مرگ زودهنگامش بود که ناگهانی دست از فیلمسازی کشید و به گوشه ای دنج و آرام در خارج از شهر رفت تا هر چقدر دلش می خواهد کتاب بخواند و سیگار بکشد و خود را در ملالی تسلی بخش و دلنشین از روزمرگی غرق کند تا مرگش فرا برسد. مردی در گوشه خلوتی نشسته، فرو رفته در دود سیگار، خیره شده به کتاب گشوده در مقابلش و چنان از دنیا کناره گرفته که گویی تا ابد می تواند به شکل بیمارگونه ای از دلمردگی اش لذت ببرد. این تصویری حسرت برانگیز از کیشلوفسکی محبوبم است که آدم بعد از تماشای فیلمهایش دلش می خواهد از همه فاصله بگیرد، به کناری برود، سیگاری بکشد و به این فکر کند که انسان اگر می دانست اندوه چه موهبت متبرکی است، حتی آه نمی کشید تا از حجم غمناکی اش کاسته نشود....
نویستده:نزهت بادی/منتقد سینما
منبع: رویاهای یک انسان اولیه
