«آشوبگران» ناامیدکننده است، زیرا از نظر تکنیکی فیلم محکمی است و برای مدت زمان 101 دقیقهای قابل تماشا است، اما پس از پایان تیتراژ پایانی از ذهن محو میشود. فیلمنامه توسعه نیافته توسط افلک و چاک مکلین هیچ شخصیتی را نمیتواند خلق کند و گفتگوی مداوم بین دو ستاره بیشتر بیمعنی و سبکسرانه به نظر میرسد تا واقعاً خندهدار یا سرگرمکننده. از طرفی دیگر، این سناریو میتوانست یک کمدی جنایی دیوانهوار با خندههای بیوقفه و تعقیب و گریز هیجانانگیز باشد، شبیه به چیزی که برادران کوئن همیشه میسازند. در عوض، همه رویدادهای فیلم بدون هیچ پیامدی اتفاق میافتد و به نظر میرسد همه شخصیتها بهنوعی درگیر کارهای روزمره خودشان هستند و گویی هیچ حس خطری آنها را تهدید نمیکند.
در سرقت نافرجام، کوبی و روری بدون هیچ غنیمتی رها میشوند. تنها دستبند میکلی روی دستشان میماند که آن را هم به راحتی از دست میدهند و دستبند نیز نمیتواند کمکی به روند داستانی فیلم بکند. در این آشفتگی، یک پلیس کشته میشود و به شانه کوبی تیر میخورد و حالا این دو قلدر که لباسهای پرش و ماسک اسکی پوشیدهاند، باید از دست ماموران پلیس بوستون فرار کنند. در این بین وینگ ریمز که نقش دستنشانده شهردار را بازی میکند و با یک وسیله نقلیه نظامی بزرگ رانندگی میکند قرار است دستبند شهردار را از دو سارق داستان پس بگیرد. در همین حال، روری که یک کهنهسرباز تفنگداران دریایی آمریکا است و هر هفته میل به خودکشی در او تشدید میشود و بههمین سبب با تراپیست خود جلساتی را برای پیدا کردن روزنهای برای امید در زندگی دارد. از تراپیست خود (هانگ چائو) کمک میگیرد. تراپیست داستان تمام مرزهای حرفهای را برای کمک به بیمارش زیر پا میگذارد. حتی پیشنهاد میکند برای مشاوره به بیمارش در طول فرار گروگان آنها شود، در حالی که کوبی بدبین در صندلی عقب نشسته و گوش میدهد و تمسخر میکند. بعدها، او به عنوان یک مذاکرهکننده گروگان در یک اتفاق پوچ در سکانس اوج فیلم در دفتر شهردار دوباره ظاهر میشود.
نقطه قوت فیلم بازیگران آن است. بازیگران تا حد زیادی باعث میشوند فیلم قابل تحمل باشد. همین که اسامی افلک و دیمون روی یک پروژه باشد برای دیده شده آن فیلم کافی است. حضور این دو بازیگر در هر فیلمی میتواند نشاندهنده حضوری سرگرمکننده باشد. هر دو برنده اسکار شدهاند و دیمون معمولاً پروژههای خوبی انتخاب میکند و افلک هم به طور منظم بازیهای خوبی از خودش ارائه داده است. اما در این فیلم حضور آنها نیز نمیتواند نجاتبخش باشد و شخصیتها و داستان فیلم را از ورطه نابودی نجات دهد. این فقط افلک و دیمون نیستند که در این فیلم عقیم میمانند. آلفرد مولینا برای چندین صحنه کوتاه و فراموششدنی به عنوان دست راست بسهگای ظاهر میشود، پل والتر هاوزر نقش کوچکی به عنوان یک سرباز پیاده دارد و توبی جونز نقش وکیل هیچکاره شهردار را دارد. هنر واقعی از آن کسی است که توانسته همه این افراد با استعداد را برای امضای این فیلمنامه معمولی متقاعد کند.
اما مشکل این فیلم خردهروایتهایاش در باب کاراکترهای فرعی است. آقای لیمان خیلی دوست دارد که همگام با کاراکترهای اصلی خود، کاراکترهای فرعی را نیز در روایت جای دهد تا مخاطب با روایت وسیعتری مواجه شود. اما متأسفانه بسیاری از این کاراکترها عقیم باقی میمانند و اتصال خود را به جریان اصلی روایت از دست میدهند. در نتیجه هر نقطهای که روری و کابی حضور داشته باشند گویی روایت در اوج خود به سر میبرد و هر نقطه که کاراکترهای فرعی حضور دارند با انبوهی از کلیشههایی مواجه هستیم که گویی کارگردان نه روی دیالوگنویسی آن چندان تمرکز دارد و نه روی شخصیتها.
لیمان تلاش میکند با دوربین پر جنب و جوشاش، به رویدادها جانی بدهد ولی این حرکتهای دوربین نیز در تضاد با نقشهای بیجان بازیگران قرار میگیرد و دست و پای آنها را میبندد. لیمان یک سکانس تعقیب و گریز متوسط ولی چشمگیر در فیلمش دارد که سعی میکند با آن بازی ۲۲ سال پیش با دیمون در «هویت بورن» (۲۰۰۲) را دوباره زنده کند. اما این سکانس نه ضربان قلب تماشاگر را بالا میبرد و نه کمکی به بهبود روابط شخصیتها و داستان میکند. شخصیتها آنقدر به بند مویی وابستهاند که هیچ اتفاقی در فیلم نمیتواند آنها را در نظر تماشاگر شاداب و سرزنده نگه دارد. کیسی افلک و مت دیمون در طول فیلم سعی دارند صمیمانه رفتار کنند و با دیالوگهایاشان با یکدیگر و واکنشهایاشان به موقعیتهای مختلف در روایت فضایی کمدی-ابزورد ایجاد کنند و لبخند و خندهای بر لبان تماشاگر بیاورند ولی چه فایده این هم پایدار نیست و بعد از پایان فیلم از یادها میرود. در کل چیزی در این فیلم خاص نیست. «آشوبگران» فیلم بد یا ضعیفی نیست؛ فقط چیزی برای متمایز کردنش نیست، به جز بازیگران مطرح.
امتیاز: ۲ از۴
معرفی فیلم The Instigators با بازی مت دیمون و کیسی افلک / انتشار نخستین تصاویر