اتفاق بدی بود. چند ساعت پیش از شروع یک بازی مهم و از نظر من ملی و نه باشگاهی، امید اول تیم پرسپولیس از طرف AFC به دلیل شادی پس از گل نژاد پرستانه، شش ماه از هر بازی و فعالیت ورزشی محروم شده بود و کلا شش ماه بازی نکردن برای یک بازیکن تازه نفس و در اوج، فاجعه است و حالا چند ساعت قبل از این بازی مهم بسیار تاثیرگزار.

جریمه بسیار سختگیرانه بود و نفوذ عرب ها در AFC بسیار مشهود و صد البته پست های ایرانی تحریک کننده در فضای مجازی هم تیر خلاص.

به یحیی گل محمدی اعتماد داشتم. او کارش را بلد است. از همه مهمتر اینکه می داند در چنین شرایطی باید خونسرد باشد تا تیم به هیجان نیاید و انرژی که باید در زمین تخلیه شود با داد و فریاد قبل از بازی فروکش نکند و مهمتر اینکه روحیه ها بالا بماند.

بازی برای همه ما مهم بود و البته وقتی رو به روی النصر باشیم لابد مهمتر. آنهایی که می دانیم در اوضاع بد اقتصادی ما هم با ترفتدهای سیاسی خود بی تاثیر نیستند.

از طرفی، آنقدر شادی های بزرگ را در این روزها گم کردیم که به همین شادی های کوجک هم دلخوشیم.

اما واقعیتی هم نباید از نظر دور بماند. واقعیتی مثل لزوم مودب بودن یک مجری برنامه که برازنده نیست تا ای اف سی را ای اف سیرک خطاب کند. این توهین های کوچک و با فاصله از نقد به راحتی برایمان گران تمام خواهد شد و به گوششان خواهد رسید.

از متن دور نمانم.

یقین دارم که "عیسی آل کثیر" کوچکترین نگاه ناسیونالیستی به این شادی پس از گل نداشته و ندارد، اما از گذشته تا به امروز، کشیدن گوشه های چشم، اشاره به چشم بادامی ها بوده و هست. مردمی از خاور دور و بخشی از آسیای مرکزی چون ازبکستان و نژادی به نام نژاد زرد که کم کم این لقب نژاد زرد رنگ باخته و جایش را به چشم بادامی های آسیایی داده است. چشم بادامی های جنگجو و هدفمندی که اینک اقتصاد و تکنولوژی دنیا را در دست گرفتند.

به هر حال پیش از این باید به عیسی آل کثیر گوشزد داده میشد که این شادی بعد از گل تو، یک نماد بین المللی است و هیچکس در دنیا از تو نخواهد پذیرفت که اشاره ات به برادرزاده ات است.

اما هنوز هم کورسوی امیدی هست که شاید بشود در جریمه ی او تخفیفی گرفت اما با دلیل و برهان و صد البته متانت.

ولی نکته مهمی که بهانه ی این یادداشت کوتاه شد، این است که سلبریتی های ما، برای حمایت از عیسی، دارند احساساتی برخورد می کنند و در فضای مجازی، چشم هایشان را می کشند و بادامی می کنند و عکس می گیرند و مثل همیشه امیرمهدی ژوله چراغ اول این حرکت را روشن کرده که او همیشه در شروع چنین حرکاتی سردمدار است که از طناز بودنش سرچشمه می گیرد.

و این زنگ خطری است که می تواند برایمان گران تمام شود و شاید اینکه دیدن کودکان و نوجوانانی که از دیشب تا به حال دارند گوشه چشمی نازک می کنند، گرانتر. تا جایی که حتی بتواند در روابط دیپلماسی ما با این کشورهایی که بسیار به حمایتشان در این روزگار سخت نیاز داریم هم تاثیر بگذارد.

پس کمی از بازی فاصله بگیریم و باور کنیم که در همه ی دنیا سلبریتی ها الگو هستند و از طرفی زیر نظر نگاه دنیا به ما و لازم است که هوشمندانه تر عمل کنند.