چرا باید رئیس فیفا خطاب به ایرانی‌ها بگوید: " بازیکنان فوتبال، فرزندان یک کشورند، حمایتشان کنید".
ناآرامی ها در شهرهای مرزی، کشته شدن جوانان و کودکان که آینده در انتظارشان بود یا مرگ مهسا امینی که موجب شد نه برای "زن" که در سنگر این نام در حقیقت برای "نان" معترض شویم همه جایگاه خود را دارند و نمی شود با پرچم انگلیس دور افتخار زد. اما....
ما بازی خوردیم.
عده ای اعتراض دارند، تعدادشان زیاد است.
عده ای اوضاع فعلی حمایت می کنند. تعداد آنها هم زیاد است.
اما عده ای تردید دارند که واقعا دوست کیست و دشمن کجاست. تعداد آنها زیاد که نه، بسیار زیاد است. آنها بخش عمده جمعیت ایران هستند. آنها بازی های جام جهانی را دنبال می کنند و برای پیروزی ایران هورا می کشند و نه وقتی ایران ۶ گل می خورد. ۶ گل که در تاریخ می ماند اما دلایل آن فراموش می شود. امیدوارم فراموش شود که در جام جهانی ۲۰۲۲ تماشاچیان ایرانی بودند که بازیکن های تیم ملی خود را "بی شرف" می خواندند و با پرچم انگلیس در خیابان ها می چرخیدند.
خیلی ها بُرد ایران مقابل ولز را تبریک گفتند. این اتفاق چندان رایج نبود اما انگار آنها در حقیقت بی حرمتی به ایران در بازی با انگلیس را محکوم می کردند.
ازکامران دیبا معمار برجسته و طراح موزه هنرهای معاصر و پارک شفق که تبریکش موجب شد تا بد ترین دشنام ها را در کامنت نثار این پیرمرد هنرمند کنند. او که پسر عموی فرح دیبا (پهلوی) است تا کریستین امانپوری که حاضر نشد با حجاب رو به روی ابراهیم رییسی بنشیند و گفتگو کند.
از بوفون تا......
بله. بوفون بازیکن اسطوره ای تیم ایتالیا با سابقه طولانی دروازه بانی و درخشش در بازی ها ی جهانی و باشگاهی به تیم ملی ایران با تعصب تبریک می گوید.
من برای بُرد تیم ملی از صمیم قلب خوشحالم. بُردی که به مردم تعلق دارد و هیچکس نمی تواند آن را مصادره کنند.
شاید...."دست خدا"ست، همان خدای رنگین کمان.
