سی و یک نما - زمانی که فیلم "تایتانیک" جیمز کامرون بیشترین جوایز اسکار را به دست آورد، تقریبا همه‌ی منتقدین و مخاطبین سینما با این انتخاب‌ها موافق بودند و آنچنان استقبال می‌کردند که گویی تیم فوتبال مورد علاقه‌شان گل زده است و یا در یک آزمون برنده شده‌اند. تا جایی که هنوز هم بی‌اعتنایی به بازی لئوناردو دیکاپریو را سرزنش می‌کنند که یکی از دلایل نادیده گرفتن بازی "جک" در تایتانیک هم این بود که مگر تا چه سقفی می‌شود اسکارها را به یک فیلم هر چند کم نظیر اختصاص داد. حالا و پس از نزدیک به سه دهه همچنان فیلمی چون تایتانیک در ذهن‌ها ماندگار شده و می‌توان از تک تک جوایزش نام برد و دفاع کرد. البته تایتانیک مثال زده شد که به دلیل سوژه پر احساس و ملودرام عاشقانه اش، هم مخاطب عام و هم مخاطب خاص طرفدار آن هستند و چه نگاه تخصصی باشد و چه غیر تخصصی، منظور را بهتر منتقل می کند.
حال به نظر شما فیلم "همه چیز، همه جا، به یکباره" در ذهن سینما ماندگار است؟ فیلمی که حتی بازی بازیگر نقش اول آن که اسکار را تصاحب کرد وابسته و استوار به تکنیک‌های فنی و افکت‌های ناب دیجیتال فیلم است که به او در خلق نقش کمک می کند (البته که بازی "میشل یئو" قابل تقدیر است) و لازم نیست تا مثل "کیت بلانشت" رو به روی قابی که به او خیره شده تمام انرژی و توانش را برای ارتباط با شخصیت و مخاطب به کار ببرد. در فیلم "همه چیز، همه جا به یکباره" همه چیز در همه جا بیشتر شبیه یک بازی پرسرعت کامپیوتری است که گاه بیننده را از داستان خلاقانه و قابل اعتنای خود دور می‌کند و صحنه‌های پی در پی تحلیل را از او می‌دزدد. یک ورژن خاص از دنیای مدرن سینما که لابد باید بپذیریم و در آینده با آن کنار بیاییم.
جالب است وقتی که از "جیمی لی کرتیس" پرسیده می‌شود که با خواندن فیلمنامه چه احساسی داشته، در پاسخ می‌گوید که اصلا چیزی از فیلمنامه نفهمیده و فقط نقشش را بازی کرده و در مقابل این سوال غافلگیر کننده ادامه می‌دهد که بازیگر باید با نقشش ارتباط برقرار کند و وظیفه‌اش همین است و نه فیلم و فیلمنامه!!!!!!!
سی و یک نما – مراسم نود و پنجمین دوره جوایز سینمایی اسکار در حالی برگزار شد و برندگان خود را شناخت که استیون اسپلبرگ، مارتین مک‌دونا و کیت بلانشت هیچ سهمی از جوایز آن نداشتند. فیلم «همه چیز همه جا به یکباره» با ۷ جایزه از جمله بهترین فیلم، کارگردانی و سه جایزه بازیگری و فیلم آلمانی «در جبهه غرب خبری نیست» با کسب ۴ جایزه از جمله بهترین فیلم بین‌المللی سال پیشتاز جوایز اسکار امسال بودند.
سی و یک نما - بیست و نهمین دوره جوایز انجمن بازیگران سینما روز یکشنبه در لس آنجلس برگزار شد و فیلم «همه‌چیز همه‌جا به یکباره» با چهار جایزه اصلی، رکورد بیشترین جایزه برای یک فیلم را شکست.
سی و یک نما – برگزیدگان هشتادمین دوره مراسم جوایز سالانه گلدن گلوب اعلام شد. استیون اسپپلبرگ برای درام زندگی‌نامه‌ای «فابلمن‌ها» جایزه اصلی را برد، «بنشی‌های اینیشرین»، آستین باتلر و کیت بلانشت از دیگر برندگان این مراسم سه ساعته بودند.
سی و یک نما – فیلم سینمایی «همه‌چیز همه‌جا ناگهان» (Everything Everywhere All at Once) در ژانر کمدی و اکشن محصول آمریکا به نویسندگی و کارگردانی دانیل کوان و دانیل شاینرت است که داستان زندگی یک زن سالخورده را به تصویر می کشد که با ماجراهایی درهم پیچیده سعی دارد دنیا را نجات دهد. این فیلم در گیشه فروش خوبی داشته و نوید یک رقیب جدی برای بهترین فیلم اسکار پیش رو است.
سی و یک نما– فیلم سینمایی «آسیایی‌های خرپول Crazy Rich Asians» فیلمی آمریکایی و درامی رمانتیک و عاشقانه در فضایی کمدی است که تمام بازیگران آن چشم بادامی های خاور دور و آمریکایی های آسیایی تبار به خصوص چینی هستند. بازیگرانی که درخشش فوق العاده آن ها در این فیلم اینطور تداعی می کند که انگار چینی ها می خواهند به بازارسوپر استارهای هالیوود هم راهی پیدا کنند و در این عرصه هم رقابتی جدی داشته باشند. مثل همه ی بازارها در سراسر دنیا که بازنده میدان چین شده اند.
