سی و یک نما – سی و دومین جشواره فیلم فجر بود که با دیدن "نوید محمدزاده" در کاخ جشنواره حیرت زده شدم. چهره ای شبیه اعضای گروه طالبان یا داعش می دیدم. منتظر بودم همانجا یک نفر را بنشاند و سرش را گوش تا گوش ببرد. لباس های تنش متاسفم می کرد و افسوس می خوردم که او یک مهره با ارزش و با استعداد سینمای ماست. با خودم فکر کردم که شاید این ظاهر و این لباس اعتراضی است به اتفاقاتی که برای فیلم "عصبانی نیستم "پیش آمده و تا حدودی خودم را قانع می کردم.اما در جشنواره سی و سوم دوباره تکرار شد: نوید محمدزاده با مانتوئی از نظر من زنانه، شلواری بالازده و چکمه هائی بلند که زیپ آنها را نبسته بود. اعتراض کردم: "مگر این جشنواره صاحب ندارد" و پاسخ شنیدم:" اگر برخورد کنند، مسئله سیاسی می شود ". حالا او به "فستیوال کن" رفته و با ظاهرش حیثیت یک ملت را زیر سوال برده است.
