سی و یک نما - جیم جارموش در صنعت سینما زمانی شروع به کار کرد که فیلم‌های مستقل در حال رونق گرفتن بودند و تبدیل به سمبل سینمای مستقل معاصر آمریکا شد. او در این زمینه نسبتاً خوش شانس بود، تا اینکه در سال ۱۹۸۴ فیلم کلاسیک کم هزینه‌اش "عجیب‌تر از بهشت" را ساخت.
او از آن زمان تاکنون موفق به اکران ۱۳ فیلم بلند شده است که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به «پترسن»، «گل‌های پژمرده»، «فقط عاشقان زنده می‌مانند»، «مغلوب قانون» و «گوست داگ: سلوک سامورایی» اشاره کرد.
سی و یک نما - کوئنتین تارانتینو یکی از مشهورترین کارگردانان نسل خودش است، اما تأثیر وی به‌عنوان فیلمنامه‌نویسی که مونولوگ‌های شیکش، فرهنگ پاپ را به حد اعلای خود رسانده، نادیده گرفتنی نیست. تارانتینو برای ارائه دیالوگ‌های به یاد ماندنی خود، شخصیت‌های بی‌شماری را با ویژگی‌های منحصر به فرد ساخته که اغلب بازسازی قهرمانان جوانی‌اش در سینما هستند. تارانتینو «کشتن» استنلی کوبریک را در «سگ‌های انباری»، «بانوی خون برفی» توشیا فوجیتا را در «بیل را بکش»، و وسترن تلویزیونی کلاسیک را در «روزی روزگاری در هالیوود»، با توانایی منحصربه‌فردی بازسازی کرده است. در این مطلب بهترین شخصیت‌های روی پرده تارانتینو را از اولین فیلم تا آخرین اثرش، بدون ترتیب خاصی انتخاب کرده‌ایم. با ما همراه باشید.
سی و یک نما – قوی‌ترین فیلم‌ها آن‌هایی هستند که به معنای انسان بودن می‌پردازند و به بینندگان این امکان را می‌دهند تا با شخصیت‌هایی که زندگی متفاوتی از زندگی آنها دارند، آشنا شوند. در مقام فیلمساز، یکی از موثرترین روش‌های جذب مخاطب با شخصیت‌های فیلم، استفاده از احساسات جهانشمول برای ایجاد پلی از درک است. احساساتی مانند عشق، ترس، اندوه و خشم به طور عام توسط مخاطبان درک می‌شود، زیرا اکثر مردم خودشان این احساسات را تجربه کرده‌اند. با برجسته کردن تجربه یک شخصیت با احساسات جهانی در یک فیلم، فیلمسازان ارتباط و درک قوی‌تری بین مخاطب و شخصیت‌های فیلم ایجاد می‌کنند.
