سی و یک نما – فیلم سلام بمبئی با تبلیغات گسترده از مرحله ی یک طرح تا اکران همراه با جنجال های بسیار از امروز یازدهم آذر ماه در حالی اکران شد که به نظر می رسد در حین اکران نیز بی جنجال نخواهد بود. فیلمی که متعلق به سینمای بدنه است، می تواند مخاطب عام را بخوبی جذب کند تا از آن لذت ببرد و بعد ظرف چند دقیقه ی آخر، مات و مبهوت پایان بندی آن قرار بگیرد.
سی و یک نما- در این دوره جشنواره فیلم خانه آسیا، 7 فیلم در بخش های مختلف حضور دارند.
سی و یک نما- اصغر بیچاره (ژوله) عكاس، تهیه‌كننده، بازیگر و كارگردان و از قدیمی‌ترین عکاسان سینما و مدیر تهیه صدها فیلم، این روزها براثر ابتلا به سرطان حنجره در شرایط وخیمی در آپارتمان خود در لس آنجلس بستری است.
سی و یک نما- به مناسبت ماه مبارک رمضان 30 فیلم خاطره انگیز از 30 کارگردان سینمای ایران از 18 خرداد تا 22 تیر هر شب ساعت یک بامداد در این پردیس سینمایی به نمایش در می آید.
سی و یک نما- بازی در نقش مقابل به مانند بازی سایه واری است که باید همپای بازیگر مقابل به پیش رود، سایه ای که سایه مقابل را تعقیب می کند. در قسمت قبل به معرفی ده نقش مقابل ماندگار سینمای جهان پرداختیم در این قسمت ده نقش مقابل ماندگار سینمای ایران را نیز با هم مرور می کنیم.
سی و یک نما- "بهترین تصویر" عنوان جایزه‌ی جدید دوازدهمین جشن تصویر سال است که به جوایز بخش جوانان زیر 25 سال جشنواره فیلم تصویر افزوده شد.
پویه حسینی (سی و یک نما)- کسی زنگ در را می زند. پدر در را باز می کند. تماشاگر شاهد و شنوای گفتگو نیست. و پس از آن پدر با مادر خیلی معمولی درباره ی میهمان حرف می زند. از میهمان نمی گوید و فقط اشاراتی عادی دارد مبنی بر این که میهمان داریم. و دو مورد دیگر نیز می توانست در اذهان بگنجد اگر کسی در نمی زد و پدر نمی گفت میهمان داریم ،پس تماشاگر تا انتها منتظر میهمانی زمینی ست نه میهمانی ملکوتی. اما با سکانس پایانی فیلم اتفاقن بیشتر سردرگم می شود که پدر برای کدام میهمان در حال معرفی خانواده اش است. گرچه همین سکانس معرفی در پایان فیلم نیز از اشکالات "میهمان داریم" است.
سی و یک نما- مریلا زارعی برای بازی در نقش مادر شهید در فیلم «شیار 143» به کارگردانی نرگس آبیار از سوی هیات داوران جشنواره آسیا - پاسیفیک جایزه ویژه دریافت کرد.
پویه حسینی (سی و یک نما) -بهشت زهرا، محله ها و خانه های زیادی دارد. یک محله را من می نامم، محله ی هنرمندان، نه قطعه ی هنرمندان! خانه های زیادی آن جاست. خانه ی های ابدی هنرمندان سرزمینم. گرچه ما عادت داریم به تفکیک اما شاید این تفکیک خانه ها در آن دیار بد هم نباشد. شاید آرزو باشد بودنِ چنین محله ای در این دیار هم. شاید اصلن معنی اش تفکیک نیست و برعکس، معنی اش اتحاد است. اتحادی که رنگ باخته وقتی زنده ایم. نمی دانم آدم باید دلش بسوزد از اتحاد در زمان پس مرگش یا خوشحال باشد آرزویی ای را که در زمان زندگی اش کم می بیند لااقل پس از مرگش می بیند. البته آن اتحاد هم فقط بین ساکنان محله اش در دیار باقی می بیند! یکی از ساکنان آن دیار باقی یک خاطره ساز بزرگ است.
